Τα διαγνωστικά κέντρα και ο Γολγοθάς των ασθενών

Σε κρίσιµη προεκλογική περίοδο, σήµερα δηλαδή, µια απεργία τους, προκειµένου να λάβουν τα χρωστούµενα, απλώς δείχνει το µέγεθος µιας πελώριας παρεξήγησης ανάµεσα στο κράτος και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Το ∆ηµόσιο, πιεσµένο από την ανάγκη να µη καταρρεύσει το σύστηµα, αποδέχεται µεν την ανάγκη να υπάρχει αυτή η πρωτοβουλία, από την άλλη, καθυστερεί την εξόφληση των υποχρεώσεών του, για λόγους που δεν είναι της παρούσης.

Φυσικά, δεν µπορούσε να συνεχιστεί εν µέσω προεκλογικής περιόδου µια τέτοια απεργία, αφού ένας υπηρεσιακός υπουργός, άσχετα αν είναι ο ίδιος ο «κανονικός» που ήταν και πρωτύτερα, δεν δικαιούται να αποφασίσει την τύχη των διεκδικούµενων 55 εκατοµµυρίων ευρώ που χρωστά το κράτος... Και βέβαια δεν είναι λύση να πληρώνουν οι ασφαλισµένοι για τις εξετάσεις αυτές το 85% αντί για το 15% της τιµής τους...

Αλλη µια επανάληψη του παιχνιδιού των χασοµέρηδων «ψαλίδι, χαρτί, πέτρα», το ένα νικάει το άλλο, το άλλο νικιέται από το ένα. Μύλος, µε λίγα λόγια. Οι διαπραγµατεύσεις δεν γινόταν να διώξουν το µαύρο σύννεφο από την Υγεία. Μια παράταση, να βγούµε από τις εκλογές και βλέπουµε. Ο επόµενος υπουργός Υγείας πρέπει να διευθετήσει το ζήτηµα. Οι κατηγορίες όλων εναντίον όλων δεν λύνουν το ζήτηµα. Κανένα κόµµα δεν µπορεί να καυχηθεί πως κερδίζει από αυτή την έλλειψη συµφωνίας. Για την ακρίβεια, όλοι χάνουν. Και πάνω από όλα η Υγεία.