Από καλύβι, ανάκτορο και τα μπάζα στα πεζοδρόμια

Όποιος Έλληνας έχει ανατροφή, δεν αποκαλεί τον συνοµιλητή µε τη συνήθη έκφραση των τριών άλφα (που ακούγεται σαν «α, ρε σαλάτα»), αλλά του λέει στοργικά «είσαι για τα µπάζα».

Είναι αλήθεια ότι ο Έλληνας αγαπάει τα µπάζα, για αυτό και έχει γεµίσει κάθε ρεµατιά της χώρας του. Ιδίως από τότε που κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου στο πολεοδοµικό συγκρότηµα Αθηνών αποφάσισε να µετατρέψει το παλαιό διαµέρισµά του σε χώρο βραχείας µίσθωσης, άπειρα συνεργεία µεταµορφώνουν τα καλύβια σε ανάκτορα και τα πεζοδρόµια σε συστάδες µπάζων.

Βέβαια ο νόμος φαντασιώνεται ότι κάθε συνεργείο θα νοικιάσει έναν ειδικό κάδο, στον οποίο θα τοποθετήσει τα µπάζα και στη συνέχεια θα τα εναποθέσει στον δέοντα τόπο. Όµως τα συνεργεία λένε την έκφραση που ακούγεται σαν «δεν χτυπιέσαι» και εφαρµόζουν την κλασική αρχή «ο καθένας για τον εαυτό του και τα µπάζα για όλους». Πετάνε τα µπάζα στον δρόµο, µέσα σε σακούλες ή και χύδην, µαζί µε παλιές καρέκλες, βιβλιοθήκες, πολυθρόνες και γιογιό, αραδιασµένα έτσι που να κλείνουν εντελώς το πεζοδρόµιο.

Εάν τύχει να γίνονται δυο-τρεις ανακαινίσεις στον ίδιο δρόµο, µπάζα και παλαιά έπιπλα σχηµατίζουν αδιαπέραστα τείχη. Τότε ο πρώτος που έκλεισε το πεζοδρόµιο κουνάει το κεφάλι του αποδοκιµαστικά για εκείνον που το έκλεισε τελευταίος. «Μα δεν θα γίνουµε ποτέ πολιτισµένοι», µονολογεί. «Τα έβγαλε που τα έβγαλε στο γεµάτο πεζοδρόµιο, χάθηκε να τα βάλει λίγο παρακάτω;». Αλλά και ο τελευταίος διαµαρτύρεται όταν βλέπει την αναιδέστατη κυρία µε το καροτσάκι να επιµένει να περάσει: «Μα, χάθηκε να πάει από άλλο δρόµο; Από εδώ πρέπει να περάσουν όλοι;».

Από ενδιαφέρον περνάνε, αγαπητέ µου. Έµαθαν για τα µπάζα σας και ήρθαν να τα θαυµάσουν. Μην τους δίνετε σηµασία αν διαµαρτύρονται. Κάποτε τα µπάζα θα φύγουν µόνα τους και όλα θα ξαναγίνουν όπως ήταν.