Επιλογή προέδρου Κομισιόν: Αλλοτε και τώρα

Στο παρελθόν η επιλογή του προέδρου της Κοµισιόν αντανακλούσε και επικύρωνε µια πλειοψηφική δυναµική περαιτέρω προώθησης της ευρωπαϊκής ενοποίησης, συµπεφωνηµένης κυρίως µεταξύ Γερµανίας και Γαλλίας.

Το παράδειγµα του Ντελόρ που ήταν επικεφαλής της Κοµισιόν (1984-1994) είναι το πιο χαρακτηριστικό, µε αντίστιξη τη δεκαετία Μπαρόζο (2004-2014): Τόσο η προωθητική ώθηση του πρώτου όσο και η διαχείριση της ακινησίας από τον δεύτερο είχαν την πλειοψηφική συναίνεση των χωρών-µελών της ΕΕ.

Σήµερα η αναζήτηση κοινής αποδοχής διαδόχου του Γιούνκερ στην προεδρία της Κοµισιόν αποτυπώνει την πολυδιάσπαση και τον κατακερµατισµό της ΕΕ, µε αποτέλεσµα η µάχη και για τα τέσσερα άλλα κορυφαία αξιώµατα (προεδρία του Συµβουλίου, προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου, επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής και προεδρία της ΕΚΤ) όχι µόνο να µην αποτυπώνει συµβιβασµούς, έστω του ελάχιστου κοινού παρονοµαστή, αλλά να είναι µέρος µιας εν εξελίξει αντιπαράθεσης για το µέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αλλωστε η εσωτερική πολιτική ρευστότητα και αβεβαιότητα στη Γερµανία, τη Γαλλία και την Ιταλία θα ήταν µια σοβαρή υποθήκη ακόµη και στην περίπτωση που θα υπάρξει κατ’ αρχήν συµφωνίαπλαίσιο για τη µελλοντική πορεία της ΕΕ-Ευρωζώνης.

Πόσο θα αντέξει η Μέρκελ στη Γερµανία επικεφαλής ενός µεγάλου συνασπισµού, οι εταίροι του οποίου Χριστιανοδηµοκράτες και Σοσιαλδηµοκράτες βρίσκονται σε δηµοσκοπική ελεύθερη πτώση;

Σε ποιο βαθµό η ενίσχυση και η διαφαινόµενη πολιτική κυριαρχία του Σαλβίνι και της Λέγκας στην Ιταλία εµπεριέχει τον κίνδυνο µιας µετωπικής σύγκρουσης Ρώµης-Βρυξελλών µε αποσταθεροποιητικές συνέπειες για το σύνολο της Ευρωζώνης;

Μετά τη νεκρή πολιτικά περίοδο των θερινών διακοπών θα επιστρέψει η Γαλλία του Μακρόν σε µια κανονικότητα µετά τις πολύµηνες κινητοποιήσεις των «Κίτρινων Γιλέκων»; Σε κάθε περίπτωση επόµενη δοκιµασία για τον ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων θα είναι δίχως αµφιβολία οι περιφερειακές εκλογές της άνοιξης του 2020, µε τη Λεπέν να διεκδικεί την πρωτιά και σε εθνικό πεδίο