Η µαταίωση του διαλόγου

Αυτό θα πει ντιµπέιτ. Αλλά φαίνεται πως η ∆ιακοµµατική δεν κατάφερε να βρει µια χρυσή τοµή. Και αυτό ακούγεται κάπως παράξενο. Αν όντως δεν έχουν διάθεση να µιλήσουν µεταξύ τους, ξεπερνώντας τις ανούσιες κοινοτοπίες που απαιτεί ο επικοινωνιακός βίος, δηλαδή η τηλεοπτική και ραδιοφωνική ρουτίνα, η µαταίωση ακυρώνει τη µοναδική ελπίδα ενός µη πεπεισµένου να ζυγίσει καταστάσεις και χαρακτήρες µέσω αυτού του ιδιότυπου έστω διαλόγου πολιτικών αρχηγών. Αλλά δεν συνέβη. Φυσικά, µπορεί η ευθύνη να µη βαραίνει τους αρχηγούς, αλλά το ίδιο το πολιτικό µας σύστηµα.

Οι «αντίπαλοι» (που είναι στην ουσία οι µελλοντικοί διαχειριστές των κοινοβουλευτικών ηθών µας) δεν φαίνεται να αισθάνονται άνετα µε τον τρόπο που από συνήθεια έχει επικρατήσει στα ντιµπέιτ. ∆εν είναι ό,τι καλύτερο να αναµετρώνται µέσω δηµοσιογράφων, τηρώντας ασφυκτικά δευτερόλεπτα στα οποία δεν έχουν ποτέ τους προσαρµοστεί. Εκτός αν ισχύει για πολλούς από τους αρχηγούς η ρήση του νοµπελίστα Γάλλου συγγραφέα Ροµέν Ρολάν: Είναι αδύνατη η συζήτηση µε κάποιον που προσποιείται πως δεν ψάχνει την αλήθεια αλλά την κατέχει ήδη. Ισως φταίει βέβαια και το ειδικό βάρος της παρούσας εκλογικής αναµέτρησης.

Η απήχηση των ευρωεκλογών και το κυρίαρχο χρώµα που έχει επικρατήσει στον αυτοδιοικητικό χάρτη της Ελλάδας δεν είναι καλός σύµβουλος για τις εθνικές µας εκλογές. Η ρητορική των κοµµάτων φαίνεται αποκλειστικά προσαρµοσµένη στην Ελλάδα στα τέλη Μαΐου. Μάλλον αισθάνονται πως ξέρουν µέσες άκρες το ποσοστό τους και αυτό σηµαίνει αµυντική στάση. Τα µεγάλα κόµµατα έχουν περιοριστεί στη διαχείριση της αυτοδυναµίας, ενώ τα µικρά αγωνίζονται να υπάρξουν και µόνο, µέσα σε περιθώρια που είναι στενά. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι µια ώρα για την οποία η χώρα θα αισθάνεται ευτυχής.