Γιάννης Αντετοκούνμπο: Η εξαίρεση στο µίσος

Με αφορµή τη βράβευση του Γιάννη Αντετοκούνµπο ως καλύτερου αθλητή του NBA για τη σεζόν που µόλις ολοκληρώθηκε, γράφτηκαν χιλιάδες δεκάρικοι για το πόσο «Ελληνας» είναι και άλλοι τόσοι για το πόσο περήφανους «µας κάνει» µε τις επιτυχίες του. Αντίστοιχα γράφτηκαν αναλύσεις που εξηγούσαν µε πιο πραγµατικούς όρους την υποκρισία κάποιων εξ αυτών που έµαθαν όψιµα το όνοµα του µεγάλου αθλητή, αναλύσεις που εστίαζαν στην ταξική του καταγωγή και στο ότι στην Ελλάδα ο Αντετοκούνµπο είχε γίνει θύµα των ρατσιστών.

Ολοι έχουν δίκιο, αλλά σχεδόν σε όλες τις αναλύσεις και τα επινίκια λείπει µια ουσιαστική-ξεκάθαρη επεξεργασία των πολλών «ταυτοτήτων» του Γιάννη Αντετοκούνµπο. Ο Γιάννης πήρε «χαριστικά» (γιατί δεν του την έδιναν µέχρι να αναγκαστούν για να πάει στο NBA) την «ελληνική ιθαγένεια». Πήρε δηλαδή και τη «στάµπα» του «Ελληνα», µε ό,τι σηµαίνει αυτό για την καθηµερινότητά του αλλά και για τους άλλους.

Πριν από αυτό, όµως, είχε γεννηθεί και είχε µεγαλώσει στην Ελλάδα. Είχε µεγαλώσει µε την άλλη του «ταυτότητα», αυτής του «παιδιού µεταναστών». Η συγκεκριµένη «ταυτότητα» συµπληρώνεται από την καταγωγή της οικογένειάς του, που είναι «από τη Νιγηρία». Είχε και άλλες πολλές ιδιότητες ο Ατεντοκούνµπο πριν γίνει MVP του NBA. Ηταν γιος, αδελφός, «µικροπωλητής» στο κέντρο της Αθήνας, «σηµαιοφόρος στην 25η Μαρτίου» και πολλά άλλα αντιφατικά και ταυτόχρονα συνθετικά χαρακτηριστικά. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνµπο δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να είναι αποκλειστικά απόρροια του ότι είναι «Ελληνας», ανεξάρτητα από το πώς το αισθάνεται ο ίδιος.

Αντίθετα, µπορεί να εξηγηθεί από το πώς ένα κράτος δίνει τη δυνατότητα και στα «παιδιά µεταναστών» να ενταχθούν κοινωνικά και να γίνουν αυτό που θέλουν. Ολοι θα έπρεπε να έχουµε καταλάβει ότι στην περίπτωση του Αντετοκούνµπο το ελληνικό κράτος, αλλά και µεγάλο κοµµάτι της ελληνικής κοινωνίας (των πολιτών που στην πλειονότητά τους έχουν δικαίωµα ψήφου), από την ηµέρα που γεννήθηκε έκανε ό,τι µπορούσε για να του στερήσει τη χαρά, την επιτυχία και µια φυσιολογική ζωή. Το ότι τα κατάφερε να ξεφύγει από τον ρατσιστικό βούρκο και την περιθωριοποίηση που τον έσπρωχνε η επί δεκαετίες ακολουθούµενη πολιτική θα έπρεπε πλέον να είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Γιατί είναι (ή τουλάχιστον παραµένει, παρά τις όποιες προσπάθειες) κανόνας πως χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί µας γίνονται αποδέκτες του θεσµοποιηµένου-θεσµικού ρατσισµού που συνεχίζει σε µεγάλο βαθµό να διαπνέει το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία.

Το ότι έγινε αυτός που είναι αποτελεί την εξαίρεση στο µίσος της συντήρησης για τους φτωχούς, για τους ξεριζωµένους από τις πατρίδες τους, για τα ασυνόδευτα ανήλικα που φτάνουν στη χώρα εδώ και κάποια χρόνια, για τους ανθρώπους που έχουν άλλο χρώµα δέρµατος ή που µιλάνε άλλη γλώσσα ή που ακολουθούν κάποια άλλη θρησκεία ή που δεν έχουν τη σωµατική «αρτιµέλεια» ή που δεν έχουν την πνευµατική «αρτιότητα» ή που έχουν άλλο σεξουαλικό προσανατολισµό