Οι ποινές στη δίκη Γιακουμάκη αποτελούν ορόσημο στη μάχη κατά του μπούλινγκ

Το πρωί της Παρασκευής ανακοινώθηκαν οι ποινές των εννέα κατηγορουμένων στη δίκη για τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη – συγκεκριμένα, καταδικάστηκαν οι οκτώ από τους εννέα. Οι ενήλικες καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης 36 μηνών, χωρίς αναστολή. Ωστόσο, η ποινή είναι εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ/ημέρα, με ανασταλτικό χαρακτήρα στο Εφετείο. Στους ανήλικους επιβλήθηκε κοινωφελής εργασία 150 ωρών. Αθώος κρίθηκε ο ένας εκ των εννέα, όπως είχε προτείνει ο εισαγγελέας.

Έτσι, δικαστικά, έκλεισε αυτή η σκοτεινή υπόθεση, η οποία μπορεί να φωτίστηκε από τις καταθέσεις των μαρτύρων, αλλά δεν κατάφερε να ρίξει φως στις ψυχές εκείνων που, στην ουσία, δολοφόνησαν τον Βαγγέλη. Αυτό είναι σίγουρα έργο της Ψυχολογίας και της Ψυχιατρικής, αλλά το θέμα είναι ότι ως κοινωνία δεν χρειαστήκαμε κοινωνιολόγο, αφού ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε όλοι μας για αυτό το θέμα, με τόση ένταση, για το υπαρκτό, φαιδρό φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας, του εκφοβισμού, του μπούλινγκ, με εκατοντάδες ιστορίες. Και αυτό, από μόνο του, είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον, για επόμενα χρόνια χωρίς ανούσιους τσαμπουκάδες προς κάθε «αδύναμο».

Οι ποινές στους κατηγορούμενους αποτελούν μια δικαίωση για τους ανθρώπους που έχασαν το παιδί τους, αυτούς τους γονείς που -βλέποντάς τους στα τηλεοπτικά πλάνα- στοιχειοθετούν φιγούρες και χαρακτήρες από αρχαία τραγωδία. Είναι προφανές ότι οι ποινές δεν θα γυρίσουν τον Βαγγέλη ανάμεσά μας. Όμως, η όποια κυνικότητα δεν χωρά εδώ, αυτή η δικαστική απόφαση αποτελεί ένα ορόσημο για τη Δικαιοσύνη και, φυσικά, για την κοινωνία μας, για όλες τις παρόμοιες υποθέσεις οι οποίες θα έρθουν στο φως της δημοσιότητας. Ας μη γελιόμαστε. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά οι υποθέσεις μπούλινγκ (και) στη χώρα μας θα συνεχιστούν. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα θεωρούν εαυτούς καλύτερους από κάποιους άλλους, θα νιώθουν πιο δυνατοί και θα νομίζουν πως μπορούν να προσβάλουν βάναυσα ή και να οδηγούν ακόμα και στον θάνατο κάποιον συμπολίτη μας.

Το θέμα, επίσης, είναι να μην ξεχαστούν αυτές οι ποινές από εκείνους που νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να εκφοβίζουν συνανθρώπους μας. Το ζήτημα είναι και να μην ξεχάσουμε κι εμείς αυτή την υπόθεση, να μη λησμονήσουμε να σαστίζουμε μπροστά σε παρόμοιες θηριωδίες, επειδή οι άνθρωποι ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Όπως ξεχνάμε και συνηθίσαμε -προφανώς όχι όλοι- τα στρωμένα στη γη -μικρά και μεγάλα- παιδιά στη Συρία, στη Νιγηρία, αλλά και στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μας.

Ας ευχηθούμε ότι «μεθαύριο» δεν θα έχει χαθεί από τη μνήμη μας αυτή η ιστορία, ας ελπίσουμε να μην ξεθωριάσει στο μυαλό μας η «υπόθεση Γιακουμάκη», να μην είναι άλλη μία, ανάμεσα στις τόσες, η οποία θα «μικραίνει» στον νου μας καθώς θα απομακρύνεται στον χρόνο.

Ο Βαγγέλης μάς έκανε να σκεφτούμε και να «μιλήσουμε» για παρόμοιες υποθέσεις. Ας μη σταματήσουμε, λοιπόν, εδώ. Οφείλουμε να δράσουμε συνολικά ως κοινωνία για την εξάλειψη αυτού του νοσηρού φαινομένου. Για να αναπαυθεί η ψυχούλα αυτού του παιδιού, για να μην υπάρξουν άλλοι γονείς που θα κλαίνε με την απώλεια των σπλάχνων τους.

Ο Γιακουμάκης θα είναι για πάντα ένα αναμμένο κεράκι στη διαρκή μάχη κατά του μπούλινγκ. Αρκεί να μην τον σβήσει η λήθη μας...