Κοµισιόν και ΕΚΤ

Η προεδρία της Κοµισιόν περιέρχεται στην υπουργό Αµυνας της Γερµανίας, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, και έτσι κλείδωσε η επιλογή εξισορροπητικής γαλλικής υποψηφιότητας για την προεδρία της ΕΚΤ µε τη Λαγκάρντ.

Από τα πέντε ευρωπαϊκά θεσµικά αξιώµατα, την προεδρία της Κοµισιόν, την προεδρία του Συµβουλίου, την προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου, του εκπροσώπου για την εξωτερική πολιτική και την προεδρία της ΕΚΤ, ξεχωρίζουν το πρώτο και το τελευταίο, µε τα τρία ενδιάµεσα να έχουν κυρίως συντονιστικό ρόλο και αρµοδιότητες. Η θητεία του επικεφαλής της ΕΚΤ είναι οκταετής και δεν έχει ποτέ µέχρι τώρα συµπέσει χρονικά µε τη διαπραγµάτευση για την πλήρωση των τεσσάρων κορυφαίων θέσεων της ΕΕ.

Ετσι το διαπραγµατευτικό παιχνίδι έγινε φέτος ακόµη πιο περίπλοκο. Η Μέρκελ είχε σχέδιο Β’ για την υποψηφιότητα Βέµπερ, προφανώς γιατί όταν το Βερολίνο αποσύρει τον υποψήφιό του για την προεδρία της Κοµισιόν νοµιµοποιείται να ζητήσει ως αντισταθµιστική εξισορρόπηση την προεδρία της ΕΚΤ για τον επικεφαλής της Μπούντεσµπανκ, Βάιντµαν. Η Ιστοσελίδα Eurointelligence περιγράφει ανάγλυφα το µπιλιάρδο, τις καραµπόλες κορυφής των Βρυξελλών: «Η Γαλλία δεν θέλει τον Βέµπερ, η Ιταλία δεν θέλει τη Βεστάγκερ, καθώς φοβάται ότι η επιλογή της µπορεί να φέρει τον Βάιντµαν στην ΕΚΤ».

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι επιλογές των κορυφαίων Ευρωπαίων αξιωµατούχων γίνονται µε ισορροπίες, συµβιβασµούς και συµψηφισµούς, που παραπέµπουν περισσότερο στην Ευρώπη του 19ου αιώνα παρά στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης µέχρι και πριν από µία δεκαετία. Τότε, όπως και τώρα, οι ευρωπαϊκές ισορροπίες ήταν ρευστές και µεταβαλλόµενες.

Ετσι η συµφωνία για τα κορυφαία θεσµικά ευρωπαϊκά αξιώµατα που προέκυψε χθες το βράδυ δεν θα επιτρέψει αισιοδοξία για την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το τριήµερο ψυχόδραµα των Βρυξελλών θα το δούµε πολλές φορές να επαναλαµβάνεται ως παιχνίδι κατοχύρωσης εθνικών συµφερόντων, µε εκπλήξεις, ανατροπές συµµαχιών και κάθε είδους τακτικισµούς χωρίς αρχές.