Στο κυνήγι του «φτωχοδιάβολου» του Κρατικού Νικαίας κι άλλων...

Ο παράλληλος ψηφιακός κόσµος των µέσων κοινωνικής δικτύωσης περιστρεφόταν το Σαββατοκύριακο γύρω από τη µισάνθρωπη και ρατσιστική ανάρτηση της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφηµερίδας «Athens Voice».

Το εν λόγω µέσο ενηµέρωσης θεώρησε σκόπιµο να «αστειευτεί» και να επιτεθεί πολιτικά στον Αλέξη Τσίπρα, εργαλειοποιώντας την αυτοκτονία µιας εργαζόµενης γυναίκας. Η υπόθεση έλαβε τεράστια έκταση στα κοινωνικά δίκτυα – και όχι µόνο. Εστω, όµως, και από σπόντα, ανέδειξε την πραγµατική φύση του ρατσισµού. Το µίσος για τον ξένο δεν είναι αποτέλεσµα της φυλετικής διαφορετικότητάς του, αλλά της τσέπης του.

Οι ρατσιστές δεν µισούν τον «ξένο» γενικά και αόριστα, αλλά τον φτωχό «ξένο». Για παράδειγµα, οι ίδιοι που µπορεί να βρίσουν, να κυνηγήσουν ή να χτυπήσουν έναν µετανάστη που προσπαθεί να επιβιώσει σε κάποια γειτονιά της Αθήνας είναι οι ίδιοι που πιθανότατα θα αποθεώσουν έναν συµπατριώτη του που αγωνίζεται στην οµάδα της «καρδιάς» τους. Προφανώς και µπορούµε να θυµηθούµε τους «τεµενάδες» των χρυσαυγιτών στην πρεσβεία του Πακιστάν ή στους Κινέζους της Cosco.

Το ίδιο συµβαίνει και µε τον κρατικό µηχανισµό. Θα υποδεχθεί µε ανοιχτές αγκάλες έναν αλλοδαπό που θα αγοράσει σπίτι στην Ελλάδα, παρέχοντάς του πενταετή άδεια παραµονής. Θα στρώσει κόκκινα χαλιά για έναν πιθανό «επενδυτή» ή όσους επιλέξουν για τις διακοπές τους τη Μύκονο. Εκείνους που θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο µέλλον ή όσους προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέµου, θα τους «πετάξει» σαν τσουβάλια. Στη Μόρια, την Αµυγδαλέζα και στα hot spots της ντροπής. Καταδικάζοντας στη δυστυχία τους ίδιους και τους κατοίκους αυτών των περιοχών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα ξαµολήσει τους ελεγκτικούς µηχανισµούς που θα «ανακαλύψει» τις «παράνοµες» µετανάστριες - εργαζόµενες. Προσοχή εδώ.

Οχι τους «εργολάβους» που τις εκµεταλλεύονται, αλλά τις ίδιες τις εκµεταλλευόµενες. Αντί, δηλαδή, να χτυπήσει το «κακό» στη ρίζα του, επιλέγει, όπως και οι ρατσιστές, να στοχοποιήσει τους «φτωχοδιαβόλους» που παλεύουν για να επιβιώσουν. Ορισµένοι εξ αυτών θα επιλέξουν µια κίνηση απελπισίας, παρά να συλληφθούν ή να απελαθούν. Οπως συνέβη µε την Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, που µε την αυτοκτονία της θέλησαν «αστειευτούν» οι «τιµωροί του λαϊκισµού». Ενα άλλο στοιχείο που επίσης αναδεικνύεται µε τον πιο τραγικό τρόπο είναι η οριακή κατάσταση που επικρατεί στις δηµόσιες µονάδες υγείας. Η έλλειψη προσωπικού σε όλες τις κλινικές και τα τµήµατα, µε αποτέλεσµα να µην µπορεί το υπάρχον προσωπικό να παρέχει την εξειδικευµένη αποκλειστική φροντίδα που χρειάζονται ορισµένοι ασθενείς. Ως συνέπεια όλων των παραπάνω, µετράµε ακόµα µία εργαζόµενη που χάνει τη ζωή της προσπαθώντας να εξασφαλίσει το µεροκάµατο. Ακόµα έναν «φτωχοδιάβολο»...