Προεκλογική σύγχυση

Τα τεθωρακισµένα άρµατα µάχης στους δρόµους της Ουάσιγκτον και οι χαµηλές πτήσεις µαχητικών πάνω από την πόλη δεν είναι µόνο η άποψη Τραµπ για το πώς πρέπει να εορτάζεται η επέτειος της 4ης Ιουλίου. Πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι ένα εντυπωσιακό άνοιγµα µιας προεκλογικής φαντασµαγορίας που θα συνεχιστεί όχι στους δρόµους της αµερικανικής πρωτεύουσας, αλλά στην εξωτερική πολιτική.

Ο Τραµπ θέλει σκηνικό ή τουλάχιστον την ψευδαίσθηση σκηνικού παρέλασης στην εξωτερική πολιτική. Θέλει αποφυγή εντάσεων και συγκρούσεων στη διάρκεια της παρατεταµένης προεκλογικής εκστρατείας, θέλει µια εικονική Pax Americana που να προβάλλει ως αποτέλεσµα της σκληρής και απειλητικής ρητορικής του.

Το πρόβληµα µε την παραπάνω προσέγγιση είναι ότι παράγει σύγχυση, καθώς είναι δυσδιάκριτα τα όρια ανάµεσα στην επικοινωνιακή διαχείριση και τις πραγµατικές προθέσεις. Τα δύο πυραυλικά πλήγµατα σε συριακούς στόχους το 2017 και το 2018 είναι χαρακτηριστικό παράδειγµα της παραπάνω σύγχυσης, καθώς όχι µόνο δεν υπήρξε κλιµάκωση και συνέχεια, αλλά αµφισβητήθηκε η όποια επιχειρησιακή σκοπιµότητα των βοµβαρδισµών.

Ιδιο σκηνικό µε τα παρ’ ολίγον πλήγµατα κατά του Ιράν, τα οποία υποτίθεται ότι είχε διατάξει ο Τραµπ, για να τα µαταιώσει όταν πληροφορήθηκε το κόστος τους σε ανθρώπινες ζωές. Ολα τα παραπάνω αυξάνουν τη σύγχυση ως προς το πραγµατικό στίγµα της ρητορικής Τραµπ, µε συνέπεια να κυριαρχεί άλλοτε η υποτίµηση και άλλοτε η υπερτίµηση των κινδύνων πραγµατικής πολεµικής ανάφλεξης στο ένα ή το άλλο µέτωπο έντασης και συγκρούσεων.

Ο κίνδυνος της µπλόφας που πυροδοτεί µη ελέγξιµη ένταση, ο κίνδυνος για αυτοεγκλωβισµό σε µια σκληρή ρητορική θα είναι πάντα υπαρκτός και δεν θα αποσοβείται µε έγκαιρη προειδοποίηση στον Ασαντ µέσω Μόσχας ή µέσω Οµάν προς την Τεχεράνη.

Κλασικό παράδειγµα ρητορικής πλειοδοσίας, η οποία προκαλεί σύγχυση και παρερµηνείες στην άλλη πλευρά, είναι οι τελευταίες εβδοµάδες πριν από την έκρηξη του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου, στις αρχές Αυγούστου του 1914