Η τέχνη της ισορροπίας για ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ

Η Ιαπωνία είναι µακριά, πλην όµως προσφέρεται ως... σηµείο αναφοράς. Το συντηρητικό Φιλελεύθερο ∆ηµοκρατικό Κόµµα (LDP) του πρωθυπουργού Σίνζο Αµπε ξεχωρίζει ως µία από τις πιο επιτυχηµένες παρατάξεις όχι µόνο στην Ιαπωνία, αλλά και διεθνώς. Υπάρχει εδώ και 63 χρόνια. Από αυτά έχει κυβερνήσει τα... 59, µε τη συνταγή της διαχρονικής επιτυχίας του να έγκειται κυρίως στην ικανότητα που έχει επιδείξει ως παράταξη να αποκαθιστά την ισορροπία µεταξύ των διαφορετικών τάσεων εσωκοµµατικά. Το «εξισορροπείν» θα µπορούσε, όµως, να αποδειχθεί πολύτιµο, εάν όχι απαραίτητο, και στα καθ’ ηµάς.

Τόσο η Νέα ∆ηµοκρατία, πλέον ως κυβέρνηση, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωµατική αντιπολίτευση, θα κληθούν να διαχειριστούν ανταγωνιστικές τάσεις εντός των κοµµατικών συνόρων τους. Τα υψηλά ποσοστά που εξασφάλισαν (39,85% η ΝΔ, 31,53% ο ΣΥΡΙΖΑ) τους επιτρέπουν να πάρουν θέσεις εκκίνησης από αρκούντως στέρεες βάσεις, µε όρους κοµµατικής συνοχής και προοπτικές περαιτέρω ενδυνάµωσης ακόµη και µέσω νέων εισροών.

Οι πόλοι είναι πλέον δύο και ευδιάκριτοι, µε την αυτοδυναµία της Ν∆ να αποστερεί από το Κίνηµα Αλλαγής τον ενισχυµένο ρυθµιστικό ρόλο που εκείνο θα µπορούσε να έχει. Το µακροπρόθεσµο µέλλον δοµικά κατεξοχήν προσωποπαγών παρατάξεων, όπως είναι η Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου και το ΜέΡΑ25 του κ. Βαρουφάκη, φαντάζει αµφίβολο, παρά την επιτυχία της εισόδου τους στο Κοινοβούλιο. ∆εν πρόκειται να εκπλαγεί κανείς εάν στο µέλλον στελέχη του ΜέΡΑ25 αρχίσουν να κινούνται προς τον ΣΥΡΙΖΑ και µέλη της Ελληνικής Λύσης προς τη Ν∆. Ολα είναι πια πιθανά στη χώρα όπου ο Αλ. Τσίπρας συγκυβέρνησε µε τον Π. Καµµένο. Είναι στην ίδια χώρα, άλλωστε, όπου ένας Μητσοτάκης κυβερνά πλέον εκ νέου µαζί µε έναν Σαµαρά. Είναι, ωστόσο, ακόµη νωρίς για να αρχίσουν τα δύο µεγάλα κόµµατα να ετεροκαθορίζονται. Το µέλλον τους µεσοπρόθεσµα αναµένεται να κριθεί στο εσωτερικό τους.

Και αν σήµερα κυριαρχεί η λέξη ενότητα, είναι απλώς ζήτηµα χρόνου µέχρι οι ανταγωνιστικές τάσεις να αρχίσουν να επανέρχονται στο... παρασκήνιο. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το ζητούµενο θα είναι να διατηρήσει τη συνοχή (εκείνη την «αρµονία» ή «Wa» που θα έλεγαν και στην Ιαπωνία) που κατάφερε να εκτοξεύσει τη Ν∆ κοντά στο 40% την περασµένη Κυριακή. ∆εν θα εύκολο. Μετά την αποµάκρυνση από την κάλπη, άλλωστε, τα όποια λάθη αρχίζουν σταδιακά και πάλι να αναγνωρίζονται. Για τον Αλέξη Τσίπρα από την άλλη, το ζητούµενο θα είναι να οικοδοµήσει ενότητα πάνω σε νέες, περισσότερο στέρεες και ευρείες βάσεις, όχι πια µε όρους τύπου «όλοι χωράνε, αρκεί να φέρνουν ψήφους», αλλά µε όρους πολιτικού περιεχοµένου και ουσιαστικής προγραµµατικής προοπτικής.