Κι έτσι έγιναν ξανά «μεγάλοι» ο μικρός Κώστας Καραμανλής κι ο μικρός Γιώργος Παπανδρέου

Τώρα πια που ο δυνατός άνεμος της προεκλογικής περιόδου έχει κοπάσει κι ένα ένα τα πάθη και τα συναισθήματα και ο φανατισμός και οι αδιέξοδες κουβέντες και οι φωνές και τα συνθήματα ξαναπέφτουν σιγά σιγά στη γη, αναζητούμε τι έμεινε που θα θυμόμαστε, ακόμα και στις ήσυχες μέρες του Αυγούστου, τότε που δεν θα υπάρχουν ειδήσεις πια…

Ο Καμύ μας υποδεινύει στο δοκίμιό του «Ο μύθος του Σισύφου»: Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.

Όμως πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει καταδικαστεί στην πιο φοβερή τιμωρία: στην ανώφελη και ανέλπιδη εργασία; Κι όμως είναι! Η πλειοψηφία των 5.769.503 ψηφοφόρων ανέδειξε νέα κυβέρνηση, τιμωρώντας την παλιά και είναι αυτοί,  που λίγους χρόνους πριν είχαν τιμωρήσει την τότε κυβέρνηση που τώρα την όπλισαν με αυτοδυναμία. Κι αυτό ενδεχομένως να συβεί ξανά σε λίγα χρόνια, όπως εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται!

Τιμωρήσαμε την Δεξιά και ανεβάσαμε στην κορυφή τον «βράχο» της Κεντροαριστεράς, τιμωρήσαμε την Κεντροαριστερά και ξαναφέραμε στην κορυφή τη Δεξιά και μετά ξανατιμωρήσαμε τη Δεξιά και να ξανά ο «βράχος» στα ροζιασμένα χέρια μας και να πάλι στην κορυφή η Κεντροαριστερά…

Και με όλο το «είναι» μας επιδιδόμαστε σε κάτι που ποτέ δεν τελειώνει και οδηγεί πάντα σε μια «παράλογη νίκη»…

Παράλογα όλα όμως…

Ο Κ. Καραμανλής, ο μικρός, οδηγήθηκε στον καταχθόνιο Άδη της πολιτικής όπου επέλεξε την αυτοτιμωρία δια της σιωπής· αποθεώθηκε όταν επέστρεψε για να ψελίσσει ανούσιες κουβέντες. Ο Γ. Παπανδρέου, ο μικρός, βυθιζόταν εν μέσω τρικυμίας, που ο ίδιος προκάλεσε πριν από λίγους χρόνους. Οι οπαδοί του αντί χέρι βοηθείας τον έσπρωξαν στη σκοτεινή άβυσσο της λήθης· αναδύθηκε και επανήλθε στην Βουλή, αφήνοντας στην άκρη το αγαπημένο του κανό και «ορφανή» την ταβέρνα του Γκόγκου… Κι έτσι φτιάχνουμε τους μικρούς «μεγάλους» και οι ελλιποβαρείς βράχοι γίνονται αβάσταχτοι…

Μπορεί λοιπόν με όλα τούτα ο «Σίσυφος» να είναι ευτυχισμένος;  Κι όμως μέσα στον παραλογισμό του δείχνει να είναι, διδάσκοντας συγχρόνως την ύψιστη πίστη που αρνείται τη μοίρα και ανεβοκατεβάζει «βράχους».

Τα βάρη δεν τον πτοούν. Τον έφερε τον «βράχο» στην κορυφή κι από τα ριζά θα τον ξανανεβάσει. Τα πάθη και το βασανιστήριό του, δείχνει να μην το συνειδητοποιεί γι αυτό και ευτυχής. Και τέλος όπως επισημαίνει ο Καμύ:  Ένας άνθρωπος που μοχθεί τόσο κοντά στις πέτρες, πέτρα ήδη κι ο ίδιος … Πιο δυνατός από το βράχο του!

Κι αυτό τελικά είναι συγχρόνως η ένδεια και ο πλούτος του…