Επιτέλους, κάτω τα χέρια από τους δημοσίους υπαλλήλους!

Σκωπτικά αντιμετώπισε το διαδίκτυο την είδηση πως στη γειτονική Ιταλία θα εφαρμοστεί μηχανικό σύστημα το οποίο θα αναγνωρίζει το δακτυλικό αποτύπωμα των υπαλλήλων για την είσοδο στα γραφεία των δημοσίων υπηρεσιών, ώστε να περιοριστούν οι αδικαιολόγητες απουσίες. Τέλος οι κάρτες εργασίας κι αντ’ αυτών το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων της καθημερινότητας…

Τα σχόλια που δέθηκαν σαν πλουμιστή γραβάτα κάτω από την είδηση, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους περιπαικτικά έως και χλευαστικά για τη συμπαθή τάξη των δημοσίων υπαλλήλων, που οι περισσότεροι τους περιγελούν, μα σε βάθος μέσα τους τους φθονούν και τους εποφθαλμιούν. Πώς το λέει ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου; «Στο βάθος το ζηλεύουμε, αυτό που ρεζιλεύουμε»; Ε, αυτό γίνεται συνήθως. Γελάμε και στηλιτεύουμε ό,τι δεν καταφέραμε να πετύχουμε: μια θέση στο Δημόσιο εν προκειμένω.

Κι είναι πολλοί αυτοί που ξεροσταλιάζουν έξω από τα πολιτικά γραφεία του βουλευτή της περιφέρειάς τους, για να πετύχουν έναν διορισμό, έστω μικρής διάρκειας «και μετά βλέπουμε, βρε αδερφέ». Είναι πολλοί εκείνοι που σηκώνουν στα χέρια και αποθεώνουν πολιτευτές, με αντίτιμο μια «καρέκλα» στο Δημόσιοι: «για το φουκαριάρικο το παιδί μου…». Κι είναι αυτοί οι ίδιοι που σπεύδουν αβασάνιστα να κατακεραυνώσουν ό,τι έχει να κάνει με κάθε δημόσια υπηρεσία.

Το κακοσυστημένο Δημόσιο στοιχειώνει πολλούς!

Διαβάσαμε τα χιουμοριστικά, ότι «… οι Ελληνες θα έκοβαν και τα δάχτυλά τους προκειμένου να λουφάρουν έστω μια μέρα…» ή «Θα εκτυπώσουν δάχτυλο σε 3D εκτυπωτή και θα το δίνουν στον συνάδελφο να το περάσει από το μηχάνημα»… Αστεία!

Κάποτε οι πυροσβέστες είχαν χαρακτηριστεί «ταβλαδόροι». Αποχαρακτηρίστηκαν έπειτα από καμένα χρόνια...

Σίγουρα υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν τιμούν τα χρήματα που εισπράττουν ή που ούτε καν έχουν πατήσει στην υπηρεσία όπου έχουν καταχωρηθεί. Επίσης, υπάρχουν και λουφαδόροι. Παντού! Ακόμη και σε χαλαρές ιδιωτικές επιχειρήσεις. «Κάποτε είχαμε μηχάνημα που χτυπούσαμε κάρτες», μου ιστορούσε φίλος, υπάλληλος του Δημοσίου. «Αφήναμε τις κάρτες όλες σε ένα συρτάρι, ο πρώτος που ερχόταν τις χτυπούσε για είσοδο κι ο τελευταίος  για αποχώρηση. Μέχρι που το μηχάνημα χάλασε και ουδείς το επισκεύασε εδώ και πολλά χρόνια»…

Το παιδί, το σκυλί και τον υπάλληλο, όπως τους μάθεις…

Οταν μπορούν κάποιοι να «λουφάρουν», θα το κάνουν, και άλλοι, οι ευσυνείδητοι, όταν οι σχοινοτενείς ουρές αγανακτισμένων εκτείνονται σε εκατοντάδες μέτρα θα διεκπεραιώσουν την εργασία τους υπό αντίξοες συνθήκες. Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια. Υπάρχουν εκείνοι που θα τα «έκοβαν» για ένα Σαββατοκύριακο με προσθήκη Παρασκευής και Δευτέρας, υπάρχουν κι εκείνοι που θα «έκοβαν τα χέρια τους» μετρώντας την αγωνία για να σταθούν στο ύψος της θέσης που τους εμπιστεύτηκαν. 

Είναι τελος κι αυτοί που…  «παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους, σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι…»