Κλιµατική αλλαγή και Χαλκιδική

Ο όρος «κλιµατική αλλαγή» εισέβαλε µε δραµατικό τρόπο πάλι στην επικαιρότητα. Και ξαναβγήκε στην επιφάνεια το εάν η αλλαγή αυτή είναι ανθρωπογενής ή όχι. ?εν έχει νόηµα η θεωρητική συζήτηση.

Η Χαλκιδική έχει το δικό της µικροκλίµα και τα µπουρίνια είναι συνηθισµένα. Αλλά η Χαλκιδική δεν ήταν εκ του φυσικού της και διαχρονικώς ένας επίγειος παράδεισος και τόπος προσέλκυσης εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών. Τα µπουρίνια της υπήρχαν και πριν από την ανακάλυψή της από τον µαζικό τουρισµό.

Στην ουσία, η οικιστική της έκρηξη ξεκίνησε µε τη Μεταπολίτευση. Κι ένα µπουρίνι του 1983, µε περισσότερη διάρκεια και πιο πολύνεκρο, επηρέασε πολύ λιγότερο την κοινή γνώµη. Το µεγάλο στοίχηµα είναι στη διάγνωση και την αστραπιαία αντίδραση σε αυτά τα φαινόµενα, όπως όλα τα ζητήµατα που επιµελείται η Πολιτική Προστασία.

Μήτε οι σεισµοί µήτε οι πυρκαγιές θα λείψουν από τη χώρα, αλλά υπάρχει µεγάλη διαφορά ανάµεσα στη µοιρολατρία και σε έναν έτοιµο µηχανισµό αντιµετώπισης αυτών των φαινοµένων. Στην προκειµένη περίπτωση, η βελτίωση και η ασφάλεια των κατασκευών και η φροντίδα της ενηµέρωσης ή προειδοποίησης των επισκεπτών της χερσονήσου έχουν άµεση προτεραιότητα. Η συµφορά δεν προαναγγέλλεται, αλλά η κοινωνική συνδροµή έχει τις δικές της υποχρεώσεις.

Η ενηµέρωση και η φροντίδα για τους τουρίστες, Ελληνες και ξένους, αδιακρίτως, είναι ασφαλής µονόδροµος. Οταν τα δέκα εκατοµµύρια των κατοίκων γίνονται πάνω από είκοσι πέντε κάθε χρόνο, η αντιµετώπιση των επιπτώσεων της κλιµατικής αλλαγής δεν είναι φιλοσοφικό ζήτηµα.