Ζώντας µε τις καταστροφές

Το πρώτο ρητό που άρχισε να επικρατεί, σχετικό µε τις φυσικές καταστροφές, είναι το περίφηµο «να µάθουµε να ζούµε µε τους σεισµούς». Είναι αποδεκτό µεν, µη κατανοητό δε. Οι άνθρωποι, παρόλο που έµαθαν για ρήγµατα, συχνότητες, καταφυγή σε ανοιχτούς χώρους ή αποφυγή του ασανσέρ την ώρα που σείεται ο τόπος, εξακολουθούν από τυφλό πανικό να πετάγονται από µπαλκόνια και να ξεχνούν τα παιδιά τους στο σπίτι. Ευτυχώς, όλο και λιγότεροι. Για πυρκαγιές και πληµµύρες είναι όλα διαφορετικά. Εκεί, το «τι κάνει το κράτος» ποτέ δεν λείπει.

Οι εξεταστικές αργούν, πολλοί υπαίτιοι συνεχίζουν να καίνε ξερόκλαδα κατακαλόκαιρο, ενώ το µπάζωµα ρεµάτων συνεχίζεται ανελλιπώς. Εντύπωση προκάλεσε πως στη θεοµηνία της Χαλκιδικής κανένας τουρίστας ή κολυµβητής δεν έλαβε υπόψη του τις (ήπιες, είναι αλήθεια) συστάσεις µερικών οργάνων πως έρχεται µπουρίνι και να προσέχουν.

Λοιπόν; ∆υστυχώς, το να πέσουν καµπάνες, πρόστιµα και ποινές αποδείχτηκε πως δεν είναι το εθνικό µας φόρτε. Είναι τέτοια η πολυνοµία και η διαφορετική ερµηνεία των κείµενων διατάξεων, που έπειτα από πέντε ή δέκα χρόνια που θα τελεσιδικήσει µια δικαστική απόφαση, το «περασµέναξεχασµένα» γίνεται κοινωνικό στερεότυπο. Κι αυτό το φαινόµενο άρχισε να δείχνει τα δοντάκια του.

Για παράδειγµα, η άµεση υλοποίηση της ενεργοποίησης του περιλάλητου «112» ως επείγουσας ειδοποίησης για έκτακτες ανάγκες· µόλις το αρµόδιο νέο στέλεχος εξέτασε το θέµα, υποσχέθηκε να το ολοκληρώσει ως το τέλος του χρόνου. Αρα, η πρωθυπουργική δέσµευση να υπάρξει αξιολόγηση της διοίκησης σε έξι µήνες σε αυτό το ζήτηµα µάλλον πάει για παράταση