Aναζητώντας casus belli!

Στα τέλη Ιουλίου του 1914 οι βουλευτές του SPD στο Ράιχσταγκ ψήφισαν τις πολεµικές πιστώσεις που είχε ζητήσει η κυβέρνηση του καγκελαρίου Μπέτµαν Χόλβεγκ υπό τα χειροκροτήµατα της ∆εξιάς, µε τον Μπέµπελ να επισηµαίνει ότι όταν σε χειροκροτά ο ταξικός εχθρός, τότε θα πρέπει να αναρωτηθείς ποια βλακεία έχεις κάνει…

Σήµερα καταρρακωµένοι από τη συναίνεση και τη συνεχή συνεργασία µε τη Μέρκελ και τη Χριστιανοδηµοκρατία, οι Γερµανοί Σοσιαλδηµοκράτες αναζητούν µια αιτία που θα µπορούσε να νοµιµοποιήσει την αποχώρησή τους από την κυβέρνηση.

Μια αναζήτηση δύσκολη γιατί αν ως αιτία της ρήξης προβληθεί το µείγµα κοινωνικής και οικονοµικής πολιτικής που ισχύει από το 2005, τότε θα πρόκειται για αυτοκαταστροφική επιλογή καθώς στις τρεις διαδοχικές συγκυβερνήσεις CDU-SPD η Βίβλος της κυβερνητικής διαχείρισης δεν ήταν άλλη από την Ατζέντα 2010, το πακέτο υψηλού κοινωνικού πολιτικού κόστους µεταρρυθµίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών που εφάρµοσε ο Σοσιαλδηµοκράτης καγκελάριος Σρέντερ µετά την επανεκλογή του το 2002.

Οι Σοσιαλδηµοκράτες στην αµηχανία τους, στην αγωνιώδη αναζήτηση για τη νοµιµοποίηση µιας σύγκρουσης µε δυναµική ρήξης, βρήκαν την αντίθεσή τους προς τη µεθόδευση επιλογής της Λάιεν ως υποψήφιας για την προεδρία της Κοµισιόν, µια µεθόδευση παρασκηνιακών διαβουλεύσεων Μέρκελ-Μακρόν, που παραµερίζει την αρχή του άριστου υποψηφίου (Spitzenkanditat) µε την οποία είχε τελικά επιβληθεί η υποψηφιότητα Γιούνκερ το 2014.

Θα καταψηφίσουµε τη Λάιεν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά δεν θα αποχωρήσουµε από την κυβέρνηση Μέρκελ, λένε στελέχη του SPD σε µια πιο λάιτ εκδοχή ρήξης, που αφήνει στην καγκελάριο την ευθύνη για ενδεχόµενη ρήξη. Το σκηνικό θυµίζει φαρσοκωµωδία, καθώς εµµέσως πλην σαφώς δικαιούµαστε να συµπεράνουµε ότι αν είχε επικυρωθεί η υποψηφιότητα Βέµπερ, τότε το SPD δεν θα είχε πρόβληµα!

Η πιο πιθανή εξέλιξη είναι ο φόβος του κόστους να οδηγήσει τους Σοσιαλδηµοκράτες σε ένα µετέωρο βήµα ανάµεσα σε µια ρητορική ρήξης και παράτασης της συµµετοχής τους στην κυβέρνηση Μέρκελ.