Χαµογελώντας αγγελικά

Ακριβώς πριν από 13 χρόνια. ∆ύο καλοντυµένες κοπέλες. Μπήκαν, συστήθηκαν και κάθισαν. Μόνο όταν άφησαν τις κάρτες τους πάνω στο γραφείο γλίτωσα το εγκεφαλικό. ∆εν ήταν από την Εφορία, αλλά από την τράπεζα. «Σας δίνουµε δάνειο σαράντα χιλιάδες ευρώ» είπαν χαµογελώντας αγγελικά. «Σε µένα;» ρώτησα έκπληκτος. «Με τι εξασφάλιση;». «Καµία» µου απάντησαν. «Η επιχείρησή σας συµπλήρωσε εικοσαετία και έχετε συνεχώς κέρδη».

Η «επιχείρησή μου» ήταν ένα µπλοκ αποδείξεων ελαφρώς τσαλακωµένο και µια σφραγίδα χωρίς ταµπόν. Τα συσσωρευµένα «κέρδη» µου τρεις φτηνοί υπολογιστές. Παρ’ όλα αυτά, την εποµένη µου µέτρησαν σαράντα χιλιάρικα. Κι έτσι ξεκίνησε µια λυπητερή ιστορία αγάπης, όπως χιλιάδες άλλες, και µόνο εγώ ξέρω πώς από λευκός συγγραφέας δεν κατέληξα στο τέλος κόκκινο δάνειο.

Γι' αυτό, ας µε συγχωρήσει ο υφυπουργός που δήλωσε ότι «θα ξαναγίνουν οι τράπεζες µοχλός ανάπτυξης», αλλά πέφτει έξω. Να «ξαναγίνουν» αποκλείεται, διότι δεν ήταν ποτέ. ∆εν το λες «µοχλό ανάπτυξης» να µοιράζεις τα λεφτά του κοσµάκη και στο τέλος να µένεις µε άδειο το χρηµατοκιβώτιο, σαν «πωλών επί πιστώσει».

Τόσο τις λυπάμαι τις φτωχές τράπεζες, που σκέφτοµαι να ανταποδώσω την επίσκεψή τους και να ρωτήσω αν χρειάζονται κανένα δανεικό. Θα αναρωτηθείτε, «διαθέτεις εσύ χρήµα να δανείσεις τις τράπεζες»; Φυσικά όχι. Ούτε και αυτές όµως διαθέτουν εµπράγµατες εξασφαλίσεις για να δανειστούν.

«Μα έχουν τόσα ενυπόθηκα ακίνητα» σκέφτεστε. Τα ακίνητα εξακολουθούν να ανήκουν στους οφειλέτες. Για να τα καρπωθούν οι τράπεζες, πρέπει να καταργηθεί η λεγόµενη «προστασία της πρώτης κατοικίας», ήτοι να εξαλειφθεί η «προστασία της εκάστοτε κυβέρνησης». ∆ιότι τις κυβερνήσεις προστατεύει ο νόµος περί πρώτης κατοικίας, όχι τις κατοικίες.

Η κυβέρνηση είναι σαν χρυσαλλίδα. Για να ξαναζήσουν οι τράπεζες, πρέπει να χάσει το δικό της κουκούλι. Να απογυµνωθεί από το ωραίο της 39% και να γυρνά γυµνή στους πέντε δρόµους.

Πολύ τις λυπάµαι τις άστεγες κυβερνήσεις!