Μακεδονικό: Στροφή στον ρεαλισμό

Τελικά, τι χρειαζόταν να γυρίσουµε τόσες δεκαετίες πίσω, αφού ήταν απολύτως βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναµε εδώ; Η κυβέρνηση, όπως αρµόζει σε χώρα µε συνέχεια, ακολουθεί στο Μακεδονικό τον δρόµο των προκατόχων της, αντιλαµβανόµενη ότι στα ζητήµατα εξωτερικής πολιτικής δεν χωρούν ούτε πείσµατα ούτε γινάτια.

Η συµφωνία Τσίπρα - Ζάεφ για την ονοµασία του γειτονικού κράτους και την απάλειψη από το Σύνταγµά του των πάσης φύσεως αλυτρωτισµών, δεν αύξησε µόνο το πολιτικό κεφάλαιο των δύο πρωταγωνιστών. Πολλαπλασίασε, ταυτόχρονα, το κεφάλαιο εµπιστοσύνης της χώρας στο εξωτερικό, ενίσχυσε τη διεθνή εικόνα της και διεύρυνε τα περιθώρια, ώστε η Ελλάδα να διαδραµατίσει ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια.

Η εκλογική ψυχολογία δίνει πια τη θέση της στις ανάγκες της διαχείρισης και, υπό αυτή την έννοια, καλώς έκανε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και υπογράµµισε ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου ότι «τα πολιτικά ζητήµατα αντιµετωπίστηκαν σε µεγάλο βαθµό από τη Συµφωνία των Πρεσπών» ή ο Νίκος Παναγιωτόπουλος που σηµείωσε ότι «η απαρέγκλιτη τήρηση των όρων της Συµφωνίας οδηγεί σε ένα καλύτερο µέλλον». Και, φυσικά, καλώς κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιπαραβάλλει την κυβερνητική στροφή στον ρεαλισµό µε την προεκλογική στάση της Ν∆, αφού νωπές είναι ακόµα οι δηλώσεις των αντιπάλων του περί µειωµένης εθνικής ευθύνης και ευαισθησίας.

Παρεµπιπτόντως, το ΚΙΝΑΛ θεωρεί ακόµα τη Συµφωνία επιζήµια για τα συµφέροντα της χώρας και όσους την υπέγραψαν «απάτριδες»;