Μάτι ένας χρόνος μετά: Τα παθήµατα δεν έγιναν µαθήµατα

Στο Μάτι, η καταστροφή που έγινε τραγωδία συντάραξε, συγκίνησε, προκάλεσε θυµό και οργή, κόστισε πολιτικά στην προηγούµενη κυβέρνηση, αλλά µάθηµα δεν υπήρξε. Μετά τις πρώτες εντυπώσεις, άρχισαν οι ενέργειες να βραδυπορούν, και όχι επειδή δεν το ήθελαν οι κυβερνώντες.

Απλώς φάνηκε άλλη µία φορά πως η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση τελικά, έχει απέναντί της ένα πελώριο Τέρας, δοµηµένο µε µαεστρία, απότοκο των εκατοντάδων εµποδίων που απαγορεύουν στο κράτος να δρα γρήγορα, συντονισµένα και αποτελεσµατικά. Οσοι γνωρίζουν ποια προβλήµατα ξεπεράστηκαν και ποια εκκρεµούν, κατάλαβαν πως ο χρόνος της ∆ασικής Υπηρεσίας, το κηρυγµένο δάσος και τα νοµικά εµπόδια και άλλα δέκα παρόµοια «θεµατάκια» δεν είναι απλώς εµπόδια, αλλά και γλωσσοδέτες.

Το βάρος πέφτει στη δοµή των Οργανισµών, στην πολυαρχία, στις µακρότατες προθεσµίες που η Πολιτεία φυλάει για τα στελέχη της, στο ότι δεν επιταχύνει τις διαδικασίες. Οχι, τα παθήµατα δεν έγιναν µαθήµατα. Οι δυνάµεις ταχείας παρέµβασης, η κήρυξη ετοιµότητας ή έκτακτης ανάγκης, το επείγον και το υπερεπείγον, το ποιος κάνει κουµάντο και πού, το ποιος έχει τον έναν και τελικό λόγο, δεν θεωρούνται επαρκή ασφαλιστικά µέτρα και δικλίδες.

Για να ευοδωθούν, η αργοκίνητη µηχανή πρέπει να... τελεσιδικήσει, να τεθεί η στρογγυλή σφραγίδα του κράτους, να υπάρξουν ενστάσεις που θα εκδικαστούν... Και µένει η εικόνα των καµένων και της απελπισίας των κατοίκων... «Καλότυχοι οι νεκροί που λησµονούνε την πίκρα της ζωής» που γράφει ο ποιητής.