Τους ενώνει το συμφέρον, τους χωρίζει -δυστυχώς - η Ελλάδα

Πάντα ενυπήρχε ο φανατισμός. Oχι μόνον στο ποδόσφαιρο ή στον αθλητισμό γενικότερα, αλλά και στην πολιτική. Είναι ίδιον του Ελληνα να πανηγυρίζει, να φανατίζεται, να ξεφεύγει, να διώχνει, έστω και προσώρας, τον ήρεμο εαυτό του.

Oμως τα τελευταία χρόνια έχει ποδοσφαιροποιηθεί η πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Η φράση «ο τάδε (βάλτε όποιο όνομα πολιτικού θέλετε) πέταξε την μπάλα στην εξέδρα» ακούγεται κατά κόρον από το βήμα της Βουλής, αλλά και από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάθε φορά που υπάρχουν ανταλλαγές απόψεων μεταξύ πολιτικών αντιπάλων.

Το ότι μετέρχονται φράσεις οι οποίες ακούγονται στα γήπεδα ουδόλως (μας) ενοχλεί. Τουναντίον είναι τιμητικό για εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους. Νιώθουμε ως… Μπαμπινιώτηδες ή άλλους λεξιπλάστες και γλωσσοπλάστες.

Δεν περιποιεί τιμή, όμως, σ’ εκείνους τους πολιτικούς, οι οποίοι συχνά συμπεριφέρονται ωσάν να βρίσκονται στις κερκίδες των οργανωμένων οπαδών και υβρίζουν τους αντιπάλους τους, τους χλευάζουν, δείχνουν ότι δεν νοιάζονται για το καλό αυτού του τόπου, αλλά για το καλό συγκεκριμένης ομάδας της κοινωνίας, εν τέλει για το καλό τους. Διότι το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.

Πρόσωπα αδιάφορα για τους πολλούς, τα οποία νοιάζονται μόνον εάν πρέπει να ψαρέψουν στη λίμνη τους ψηφαλάκια. Τότε δείχνουν (δήθεν) ενδιαφέρον, τότε προσπαθούν να γίνουν αγαπητοί στον κόσμο, τότε τους θυμούνται.

Στους συνεπείς στις υποχρεώσεις τους τούς… απαγορεύουν την είσοδο στις όποιες ευεργετικές ρυθμίσεις. Πληρώνεις κανονικά τη δόση του δανείου σου; Συνέχισε να την πληρώνεις κι ας αιμορραγείς, κι ας υποφέρεις για να συγκεντρώσεις τα λεφτά.

Αν είσαι ασυνεπής, όλο και κάποιοι κυβερνώντες θα βρεθούν για να σου κάνουν κάποια ρύθμιση και να διαγραφεί μέρος των οφειλών σου.

Το μήνυμα που αποστέλλεται είναι σαφές: Γίνε ασυνεπής (ακόμα κι αν είσαι στρατηγικός κακοπληρωτής) και δεν θα χάσεις. Και καλά οι μη έχοντες, οι άνεργοι, όλοι εκείνοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που δεν μέτρησαν σωστά την οικονομική κρίση. Το κακό είναι ότι (εκατομμυριούχοι) έχοντες παρουσιάζονται ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα ακόμα και εταιρίες μονοπωλιακού χαρακτήρα, όπως ήταν η ΔΕΗ, να είναι έτοιμη να καταρρεύσει, να βυθιστεί στο έρεβος.

Αυτή είναι η Ελλάδα και δεν φαίνεται ν’ αλλάζει. Και δεν αλλάζει, γιατί δεν το θέλουμε εμείς. Γιατί ο καθένας μου ενδιαφέρεται για το προσωπικό του καλό και όχι για το γενικό καλό. Ας καεί το σπίτι του γείτονα, ας πεθάνει και η κατσίκα του. Αυτοί είμαστε…

Η ελληνική γλώσσα είναι παγκοίνως γνωστό ότι είναι μία από τους πλούσιες, αν όχι η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου. Και σ’ αυτόν τον πλούτο υπάρχει και η λέξη «συναίνεση». Γνωστή σε όλους, μη εφαρμόσιμη και αποδεκτή απ’ όλους. Πρωτίστως τους πολιτικούς μας, οι οποίοι αν έκαναν πράξη τη συναίνεση, θα είχαμε βγει εδώ και χρόνια από την κρίση.

Αλλά πού να βρεθεί συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών μας… Αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι προσπαθούν για το καλό τους και όχι για το καλό μας…