Η Δύση σε αναζήτηση ρόλου

Σήµερα η αναζήτηση ρόλου µετά το Brexit, συµπεφωνηµένο ή και σκληρό, είναι βέβαιο ότι θα απαιτήσει περισσότερο χρόνο και προσπάθεια.

Λίγα χρόνια µετά το σαρκαστικό σχόλιο του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτµεντ, η Βρετανία του Ιντεν µαζί µε τη Γαλλία εισέβαλε στο Σουέζ τον Νοέµβριο του 1956, σε µια προσπάθεια διατήρησης του στάτους της παγκόσµιας Μεγάλης ∆ύναµης µε δική της ατζέντα.

Απέτυχε και αµέσως προσαρµόστηκε στη νέα πραγµατικότητα, την ειδική σχέση µε τις ΗΠΑ, την προσπάθεια προσχώρησης στην τότε ΕΟΚ των έξι, δύο κινήσεις που θα επέτρεπαν στη Βρετανία να διαδραµατίσει τον ρόλο ευρωατλαντικής γέφυρας.

Σήµερα οι ΗΠΑ του Τραµπ είναι περιχαρακωµένες σε έναν ιδιόµορφο επιθετικό µονοµερή αποµονωτισµό και την ίδια στιγµή η ΕΕ αντιµετωπίζει µια πολυµέτωπη υπαρξιακή για το µέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κρίση.

Με άλλα λόγια, η µόνη ορατή προοπτική, όπως εύστοχα σηµειώνει το Reuters, δεν είναι άλλη παρά η πολυδιάσπαση της ∆ύσης, µια κατάσταση πραγµάτων που ευνοεί στους παγκόσµιους συσχετισµούς την ενίσχυση της Ρωσίας και της Κίνας.

Ειρωνεία της Ιστορίας, η Βρετανία σπαράσσεται για τη διαχείριση του Brexit την ώρα που Γαλλία και Γερµανία συζητούν για κοινή άµυνα της Ευρώπης, ένα πεδίο εξ ορισµού προνοµιακό για το Λονδίνο καθώς το Ηνωµένο Βασίλειο είναι πυρηνική δύναµη και µόνιµο µέλος του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Ποιος θυµάται άραγε σήµερα ότι το πρώτο βήµα για την κοινή άµυνα έγινε µεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας στη συνάντηση του Μπλερ µε τους Σιράκ-Ζοσπέν στο Σεν Μαλό το 1998; Σήµερα στη ∆ύση όλοι έχουν χάσει τα σηµεία αναφοράς µιας δεδοµένης σταθερότητας και ψάχνουν για ρόλο, από τη Βρετανία της πολιορκηµένης εσωκοµµατικά Μέι, τον πιεζόµενο Μακρόν και την απερχόµενη Μέρκελ µέχρι και τον απρόβλεπτο και εκτός διεθνούς πολιτικής ορθότητας Τραµπ.