Κουτσοµπόλες που αφρίζουν...

Οχι πλήρως. Υπάρχουν κάποιοι που ακόµα σήµερα θεωρούν ότι η ιδιότητα του «καλλιτέχνη» -πολύ περισσότερο της «καλλιτέχνιδας»- ή όποιου περί τα... καλλιτεχνικά είναι ταυτόσηµη µε µια ανεύθυνη ιδιορρυθµία, µε µια περιττή εµµονή προορισµένη για «κουλτουριάρηδες» και µε µια κάποια ηθική... χαλαρότητα.

Οταν όλα αυτά συνδυάζονται µε µια σχετικά «νεαρή» ηλικία (οποιαδήποτε πριν τα 45) και µε πιο σύγχρονους ενδυµατολογικούς κώδικες και informal συµπεριφορές, τότε οι θείτσες της ρούγας ξεσηκώνονται για να απευθυνθούν στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά και να κρεµάσουν στα µανταλάκια αυτές τις... κρυφοπαστρικές που ήρθαν να µας πάρουν και τους άντρες και τις δουλειές µας.

Να αφήσω τα σιβυλλικά και να εξηγηθώ. ∆εν ξέρω αν η 33χρονη Κατερίνα Εξερτζόγλου, η νέα γενική γραµµατέας ∆ιαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων του υπουργείου Εργασίας, θα αποδειχτεί κατάλληλη στα καινούργια της καθήκοντα. Ξέρω όµως ότι το βιογραφικό της έγινε φύλλο και φτερό από ένα µέρος του Τύπου που υποδέχτηκε µε περισσή ειρωνεία και τις σπουδές της (µεταπτυχιακό στην Ψυχολογία και την Πολιτιστική ∆ιαχείριση στο Πάντειο) και συλλήβδην τις επιλογές της (όπως π.χ. ότι έχει εργαστεί ως κριτικός κινηµατογράφου ή ότι «το dress code της συµπληρωνόταν από πολλά σκουλαρίκια, διαφορετικά χρώµατα στα µαλλιά της, δίνοντας έναν... εναλλακτικό τόνο στην “άχαρη” ατµόσφαιρα του γραφείου του υπουργείου»).

Ειρωνεία µόνο; Εκεί που όλοι αυτοί αφρίζουν σαν την «κουτσοµπόλα» της Παναγιωτόπουλου στις ιστορικές παραστάσεις του Ελεύθερου Θεάτρου είναι όταν βγάζουν... λαβράκι. ∆ιότι η Εξερτζόγλου έχει κάνει µεταπτυχιακό µε θέµα «Τα βαµπίρ στον κινηµατογράφο και η ένταξή τους στην ποπ κουλτούρα: Από το Nosferatu του Friedrich Wilhelm Murnau στο Twilight της Catherine Hardwicke». ∆εν έχει σηµασία ότι η ίδια διετέλεσε (2011-2018) ειδική σύµβουλος στη Γενική Γραµµατεία ∆ιαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων του υπουργείου Εργασίας.

Σηµασία έχει ότι είναι «µια γεννηµένη... καλλιτέχνιδα» µε διατριβή «στα κινηµατογραφικά... βαµπίρ» (Θου, Κύριε, και µακριά από εµάς ο... Μουρνάου). Αλλά για να σοβαρευτούµε, αυτό δεν είναι µόνο συντηρητισµός. Είναι και κοινωνική και πολιτική χειραγώγηση διά του στερεοτύπου που εµβάλλει την ιδέα ότι αν ο νέος γ.γ. ήταν µιας κάποιας ηλικίας, µε «σοβαρό» επάγγελµα και αµφίεση, θα ήταν πιο ενδεδειγµένος. Κι ας ζούµε σε µια χώρα που η ιστορία της έχει να θυµηθεί πολλές περιπτώσεις «ενδεδειγµένων» που αποδείχτηκαν βαµπίρ.