Πολυτεχνείο: Κι άλλοι ιδιοκτήτες

Λίγες ώρες πέρασαν, ίσα ίσα για να επιβεβαιωθεί η ρήση ότι εντέλει στην Ελλάδα το... σπορ ανθεί ακόµα και σε µικρόκοσµους που το µόνο που προσφέρουν είναι η ψευδαίσθηση της επικράτησης. Ιδεολογικώς ή «χειρωνακτικώς», µικρή σηµασία έχει. Αρκεί το βράδυ µαζί µε το ποτό να σφραγισθεί η ιδιοκτησία. Του κινήµατος; Της ιστορίας; Του χώρου; Των συµβόλων; Της σηµαίας; Των «ιδεών»; Των µπράτσων; Ουδεµία η σηµασία και η σηµαντικότητα...

Ο,τι έχει ο καθένας και µε όποια σειρά τον οδηγεί στην απόλαυση της ιδιοκτησιακής επικράτησης.

Βλέπετε, είχαµε και φέτος -θα το είδατε στα κανάλια που βροντούσαν από το πρωί- τις συνήθεις απαγορεύσεις διέλευσης στους εορτασµούς για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέµβρη του 1973. 

∆εν ήταν η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία. Κι αυτοί που σήµερα (χθες) υπέστησαν την ύβρη (για ορισµένους περί αυτού πρόκειται) τα ίδια έπρατταν ως αυθεντικοί ιδιοκτήτες στον παρελθόν.

Από το «ο αγώνας συνεχίζεται» απάντηση στο «τώρα δικαιώνεται», µέχρι την εκδίωξη των εµπόρων των ιδεών από τον Ιερό Ναό, χρόνια τώρα αναπαράγεται ένα βαθύτατα αντιδηµοκρατικό ιδιοκτησιακό µοντέλο αφαίµαξης της εξέγερσης από τα σύµφυτα χαρακτηριστικά που έχει κάθε ξεσηκωµός και ιδιαίτερα νέων ανθρώπων. Την αµφισβήτηση: Εδώ και σε αυτό ανάποδοι.

Σίγουροι, δεµένοι γερά µε τις βεβαιότητες της ιδιοκτησίας που προσφέρει το δίκιο, πετάµε στο καλάθι την οικουµενική αξία της δηµοκρατίας και δίνουµε ασυνείδητα (;) χώρο στους αρνητές της. Μπρος στα κάλλη της επικράτησης τι είναι ο πόνος παράπλευρων απωλειών, θα πείτε... (ρίξτε µια µατιά στους νεοναζί, χαµογελούν µε «κατανόηση»...).

Τι στο καλό, να αγωνίζεσαι, υποτίθεται, µια ζωή να µη σε κάνουν οι άλλοι ό,τι θέλουν, για να καταλήξεις να κά νεις στους άλλους ό,τι θέλεις εσύ!

Τρέλα; 'Η η απόλυτη στρέβλωση; Μέχρι και poll στο ∆ιαδίκτυο να µπει, βρε, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Νίνος, η Ελένη στο Πολυτεχνείο ή να µην µπει; Ο ιδιοκτήτης ξέρει πριν από σένα για σένα. Οπως πάντα, εξάλλου...