Φωτίου: Η δέσμευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τηρήθηκε: 155.000 παιδιά δωρεάν σε παιδικούς σταθμούς

«Φέτος κερδήθηκε ένα μεγάλο στοίχημα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε δεσμευτεί ότι θα ικανοποιούνταν όλες οι αιτήσεις για δωρεάν πρόσβαση σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Πράγματι, τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε η ΕΕΤΑΑ στις 23 Ιουλίου έδειξαν ότι όλα τα παιδιά οικογενειών με εισόδημα έως 27-36.000 ευρώ, ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, έχουν θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό.

Ο δρόμος προς την επίτευξη αυτού του σκοπού δεν ήταν εύκολος. Το 2015 υπήρχαν μόνο 79.000 θέσεις με προϋπολογισμό 172 εκ. ευρώ, από τα οποία 160 εκ. ήταν πόροι του ΕΣΠΑ και μόνο 12 εκ. από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επιπλέον, δικαίωμα πρόσβασης είχαν μόνο εργαζόμενες μητέρες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεύρυνε τους δικαιούχους με τις άνεργες και τις φτωχές μητέρες και αύξησε σταδιακά τους εθνικούς πόρους. Φέτος, το χαρτοφυλάκιο της Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Θεανώ Φωτίου), σε συνεργασία με τα Υπουργεία Εσωτερικών (Αλέξης Χαρίτσης) και Οικονομικών (αν. Υπουργός Γιώργος Χουλιαράκης) εξασφάλισε 270 εκ. ευρώ, από τα οποία μόνο 60 εκ. από πόρους του ΕΣΠΑ, ώστε να αυξηθούν οι δωρεάν θέσεις και να φτάσουν τις 155.000. Επιπλέον, χρηματοδοτηθηκαν δήμοι για να δημιουργήσουν νέες θέσεις σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, αναμορφώθηκε και απλουστεύθηκε η σχετική νομοθεσία ώστε τα voucher να αντιστοιχούν σε υπαρκτές θέσεις βρεφονηπιακών σταθμών. Η σχετική Κοινή Υπουργική Απόφαση υπογράφτηκε στις 30 Μαΐου 2019 και η πρόσκληση της ΕΕΤΑΑ για υποβολή αιτήσεων δημοσιεύτηκε στις 7 Ιουνίου.

Ήταν, λοιπόν, τουλάχιστον κακόγουστη η προσπάθεια του κ. Βρούτση και του κ. Θεοδωρικάκου να οικειοποιηθούν αυτή τη μεγάλη επιτυχία, όπως και η έκφραση της ευαρέσκειας του κ. Μητσοτάκη προς τους υπουργούς του για κάτι στο οποίο δεν είχαν απολύτως καμία ανάμειξη, απλώς δεν το εμπόδισαν. Πολύ περισσότερο που ως αντιπολίτευση η ΝΔ είχε γελοιοποιηθεί υποσχόμενη 180 ευρώ σε κάθε παιδί για να βρει θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό, όταν το κράτος πλήρωνε ήδη κατα μέσο όρο 221 ευρώ μηνιαίως.

Η συνολική πολιτική της κυβέρνησης της Αριστεράς για το παιδί (επίδομα παιδιού, βρεφονηπιακοί σταθμοί, σχολικά γεύματα) είχε στόχο την αντιμετώπιση της παιδικής φτώχειας, της ανισότητας και του δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας. Το 2005, στην εποχή της ευμάρειας, ένα στα τέσσερα παιδιά βρισκόταν, σύμφωνα με την Eurostat, σε κατάσταση φτώχειας και με την κρίση και την πολιτική 2010-2014 η παιδική φτώχεια εκτινάχθηκε. Σε μόλις δυόμιση χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στα μέσα του 2017, η παιδική φτώχεια είχε μειωθεί στο επίπεδο προ κρίσης.

Το δημογραφικό πρόβλημα για το οποίο από το 1993 οπότε και αποφασίστηκαν συγκεκριμένες δράσεις από τη Βουλή,  μέχρι το 2015 δεν είχε γίνει τίποτα, απαιτεί μεγάλη σοβαρότητα και συνδυασμό μέτρων, όπως περιγράφει και το ομόφωνο πόρισμα της Βουλής που εκδόθηκε στις  5/3/2019.  Το πόρισμα της Βουλής διαπιστώνει ότι «Οι επιδοματικές πολιτικές δεν αρκούν». Δηλαδή απαιτείται συνολική αλλαγή του προνοιακού μοντέλου. Σε αυτήν την απαίτηση ανταποκρίνεται η αναμόρφωση του κράτους πρόνοιας που συντελέστηκε στα 4,5 χρόνια της κυβέρνησης της Αριστεράς, ιδίως όσον αφορά τη φροντίδα για το παιδί και την οικογένειά του «ανεξάρτητα της μορφής της οικογένειας», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το πόρισμα της Βουλής.

Κομβικό ρόλο για την επίλυση του δημογραφικού, δηλαδή της υπογεννητικότητας, έχουν, μαζι με τα άλλα μέτρα για το παιδί, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, όπως από μελέτες και εμπειρικά στοιχεία έχει αποδειχθεί σε όλη την Ευρώπη. Ο βρεφονηπιακός σταθμός είναι απαραίτητος για να μπορούν οι γονείς να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, αφού ξέρουν ότι το παιδί τους θα είναι σε καλό περιβάλλον με άλλα παιδιά και υπό την επίβλεψη ειδικευμένων παιδαγωγών, θα τραφεί καλά, θα παίξει και θα ξεκουραστεί. Έτσι τα νέα ζευγάρια ενθαρρύνονται να αποκτήσουν παιδιά. Ο βρεφονηπιακός σταθμός είναι ακόμα απαραίτητος ώστε οι μητέρες να απολαύσουν δικαιώματα από τα οποία η κοινωνία παλιότερα απέκλειε τις γυναίκες.

Αντίθετα, σκέψεις, σαν αυτές που εξέφρασε η υφυπουργός κ. Μιχαηλίδου για την πριμοδότηση γυναικών που τεκνοποιούν πριν από τα 30 χρόνια τους, μαρτυρούν άγνοια για τη σημερινή κατάσταση των γυναικών, τόσο ως προς τις συνθήκες του εργασιακού τους βίου, όσο και ως προς τις νέες μορφές νοικοκυριών (μονογονεϊκές οικογένειες, σύμφωνο συμβίωσης, αναδοχή και υιοθεσία). Στη χειρότερη περίπτωση δείχνουν αναπόληση της θέσης στην οποία βρίσκονταν οι γυναίκες στις αρχές του περασμένου αιώνα».