Σπουδή χωρίς ξαπλώστρα

Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι η σπουδή που επιδεικνύουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το Κίνηµα Αλλαγής να ασκήσουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη πηγάζει κατ’ αρχάς από τον θεσµικό τους ρόλο. Η έντονη και έµπρακτη προθυµία να αποδοµήσουν εγκαίρως κάθε κυβερνητικό βήµα αποτελεί βασικό συστατικό της στρατηγικής τους στο νέο ξεκίνηµα: ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, επιστρέφει στα κοινοβουλευτικά έδρανα της αντιπολίτευσης έπειτα από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης µε τους ΑΝΕΛ, ενώ το Κίνηµα Αλλαγής συνεχίζει να αντιπολιτεύεται στις νέες συνθήκες που επιβάλλει -και για εκείνο- το νωπό εκλογικό αποτέλεσµα. Και τα δύο κόµµατα εµφανίστηκαν διατεθειµένα -πριν ακόµη και από τις προγραµµατικές δηλώσειςνα ασκήσουν αντιπολίτευση γνωρίζοντας ότι η αυτοδυναµία Μητσοτάκη και η ανοιχτή Βουλή δεν επιτρέπουν χαλάρωση σε παραλιακές ξαπλώστρες.

Η δε γενικότερη συγκυρία δεν αφήνει περιθώρια οµφαλοσκόπησης, αντιθέτως προειδοποιεί σε κάθε γωνία τα κόµµατα της αντιπολίτευσης ότι πρέπει να ξεπεράσουν γρήγορα την αναπόφευκτη αµηχανία. Να τρέξουν και να βγάλουν από τα συρτάρια τους αντιπροτάσεις και δράσεις, έτοιµες να µπουν στο πλάνο µιας αντιπαράθεσης που δεν θα τους εµφανίσει προσωρινά παροπλισµένους. Πώς όµως να πείσεις για την αυστηρή κριτική µε το «καληµέρα» από τη θέση που σε κατέταξε η λαϊκή ετυµηγορία, όταν η νέα κυβέρνηση δεν έχει κάνει παρά τις πρώτες κινήσεις της µετά τις εξαγγελίες; Η απάντηση που δίνουν αβίαστα στελέχη της αντιπολίτευσης είναι ότι, πρώτον, δεν υπάρχει χρόνος για χαλάρωση και, δεύτερον, ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να εξασφαλίσει περίοδο χάριτος.

Οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από την προεκλογική περίοδο είναι πράγµατι πολύ µεγάλες, ενώ το εκλογικό αποτέλεσµα φέρνει εκ των πραγµάτων τη Νέα ∆ηµοκρατία µπροστά στο «διά ταύτα»: πώς θα αντιστοιχίσει εξαγγελίες µε πράξεις και έργα. Είναι η πρώτη κυβέρνηση που αναλαµβάνει τα ηνία της χώρας µετά τα τρία µνηµόνια, έχοντας µπροστά της καθαρό διάδροµο για την επιστροφή στην περιβόητη κανονικότητα, ασχέτως του πώς την εννοεί ο κάθε ψηφοφόρος. Οι καιροί, βέβαια, παραµένουν δύσκολοι και αυτό το γνωρίζουν καλά ακόµη και εκείνοι που προτίµησαν τον καναπέ αντί της κάλπης την 7η Ιουλίου. Κοινή απαίτηση όλων όσοι έφαγαν «σφαλιάρες» από τη δεκαετή κρίση και τις κυβερνητικές αδυναµίες είναι να ζήσουν πάλι ή να συναντήσουν στο πρώτο τους ξεκίνηµα έναν βίο αξιοβίωτο.

∆εν περιµένουν θαύµατα, ούτε αναζητούν θαυµατοποιούς. Θέλουν απλώς να αντιληφθούν ότι είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση το κόµµα που επέλεξαν µπορεί να αντεπεξέλθει στις νέες προκλήσεις και στις αυξηµένες απαιτήσεις του νέου τους ρόλου. Υπό αυτή την έννοια κανείς εξ αυτών δεν πρόκειται να κρίνει -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- αυστηρά, συνολικά και «τελεσίδικα» αν δεν παρέλθει τουλάχιστον ένα εξάµηνο. Μέσα σε αυτό το διάστηµα, ωστόσο, θα κρίνει αναπόδραστα την αυτογνωσία και τη δυνατότητα των πολιτικών φορέων να εκκινήσουν υπερβαίνοντας εγκαίρως τους κακούς τους εαυτούς...