Η πόλωση είναι σε… διακοπές

Ήταν αναμφίβολα ενδιαφέρουσα η εικόνα µιας Βουλής σε ηµικαταστολή, που συζητούσε για τις προγραµµατικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, λες και κουβέντιαζε για την επιρροή της κλιµατικής αλλαγής στη λίµπιντο. Αν και πολλοί θα εύχονταν το συγκεκριµένο κλίµα να κρατήσει για πάντα, το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγµή η πόλωση θα επιστρέψει στο παιχνίδι και θα κάνει τη διαφορά. Το πότε, ακριβώς, θα συµβεί αυτό, δεν είναι ακόµα απολύτως προσδιορισµένο, αλλά, όπως έδειξε και η υπόθεση της ασυλίας του Πολάκη, κάθε θαύµα τρεις ηµέρες, το µεγάλο τέσσερις…

Fast track πακέτο 

Ούτως ή άλλως, κυβέρνηση και αξιωµατική αντιπολίτευση έχουν πλήρη συνείδηση της προσωρινότητας του πράγµατος. Οι νέοι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίµου γνωρίζουν ότι αυτό το fast track πακέτο που προωθούν κατακαλόκαιρο θίγει κεντρικούς νευρώνες του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουν ωστόσο ότι το µούδιασµα που επέφερε στην Κουµουνδούρου η εκλογική ήττα θα εξακολουθήσει να µπλοκάρει για ένα διάστηµα τα αντανακλαστικά της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Μια πιο «διεισδυτική» ανάγνωση που επιχειρείται από κυβερνητικής πλευράς, θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται σε µία ιδιότυπη µεταβατική φάση, που περιορίζει εκ των πραγµάτων τα περιθώρια να ασκήσει αντιπολίτευση παλαιάς κοπής.

Οπως λέγεται, ο Αλέξης Τσίπρας είναι υποχρεωµένος να συνδυάσει την αντιπολίτευση που ασκεί µε τον µετασχηµατισµό του κόµµατός του, γεγονός που τον ωθεί αναγκαστικά σε µια πιο «συστηµική» ρητορική. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πράγµατι σε σταυροδρόµι κρίσιµων επιλογών, καθώς ο αρχηγός και η ηγετική του οµάδα δεν διαθέτουν ακόµα το manual της επανίδρυσης που επιδιώκουν. Το αναζητούν, το συζητούν, κάποια στιγµή θα καταλήξουν, αλλά ο οδικός χάρτης που οδηγεί από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόµµα-κορµό της προοδευτικής παράταξης περιλαµβάνει εδάφη που παραµένουν άγνωστα και περιοχές που δεν έχουν ακόµα πολιτικά εξερευνηθεί.

Ο μετασχηματισμός

Στην Κουµουνδούρου η άποψη που επικρατεί είναι ότι η µετεξέλιξη του κόµµατος δεν µπορεί να γίνει σε πολιτικό κενό ή σε συνθήκες πολιτικού εργαστηρίου. Υπογραµµίζεται, µάλιστα, ότι ο µετασχηµατισµός του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γίνει… εν λειτουργία, σε συνθήκες, δηλαδή, πολιτικού ανταγωνισµού και προγραµµατικής αντιπαράθεσης, προκειµένου να αποφευχθεί και κάθε κίνδυνος εγκλωβισµού του όλου εγχειρήµατος στην εσωστρέφεια. Υπό αυτή την έννοια, το νοµοθετικό πακέτο που προωθεί η κυβέρνηση βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ µε το καληµέρα στα βαθιά και «εκπαιδεύει» τα στελέχη του στις νέες συνθήκες. Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να «τρέξει» µέσα σε δεκαπέντε µέρες µία δέσµη παρεµβάσεων µε σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πρόσηµο, όπως είναι η κατάργηση του ασύλου και η αχρήστευση της απλής αναλογικής στην τοπική αυτοδιοίκηση, αναγκάζει/διευκολύνει τον Αλέξη Τσίπρα να επιταχύνει και να διατάξει το κόµµα του απέναντι στη Νέα ∆ηµοκρατία µε τρόπο που θα στέλνει και το µήνυµα των καθαρών µετώπων και το µήνυµα της µετεξέλιξης.

Tο comeback

Στις πολιτικές και κοινοβουλευτικές µάχες που έρχονται το φθινόπωρο, µε κορυφαία ίσως αυτή που αφορά την αλλαγή του εκλογικού νόµου, Ν∆ και ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν απέναντι ως εκπρόσωποι ενός ισχυρού διπολισµού και δύο διαφορετικών οπτικών για το αύριο της ελληνικής κοινωνίας. Στην αντιπαράθεση αυτή, που θα κρίνει σε µεγάλο βαθµό και την ακριβή θέση του Κινήµατος Αλλαγής στον πολιτικό άξονα ∆εξιάς-Αριστεράς, η πόλωση δεν µπορεί παρά να είναι… προσκεκληµένη. Αυτό που αποµένει να φανεί, είναι αν θα µοιάζει µε την πόλωση που ξέραµε ή αν θα έχει και αυτή… µετεξελιχθεί.

Οι καλοί, οι κακοί και οι... πρόθυµοι

Εθισµένοι στην αντίληψη των δύο µέτρων και των δύο σταθµών, πολλοί χειροκροτούν µε άφατη ικανοποίηση την ένταξη προσώπων από τον χώρο της Κεντροαριστεράς στο κυβερνητικό στρατόπεδο και την αξιοποίησή τους σε θέσεις ευθύνης. Οχι, φυσικά, ότι είναι κακό. Στην πολιτική όπου δοξάζεται η «κινητικότητα», κανείς δεν µπορεί να απαγορέψει σε κανέναν να αλλάξει ρότα ή να επιβιβαστεί στο σκάφος της αρεσκείας του.

Το πρόβληµα είναι ότι οι υποστηρικτές όλων αυτών των µεταγραφών και των µετακινήσεων, είναι οι ίδιοι που προ καιρού ριγούσαν στη θέα των στελεχών της Κεντροαριστεράς που τάσσονταν υπέρ της σύγκλισης µε τον ΣΥΡΙΖΑ και συγκροτούσαν µαζί του την Προοδευτική Συµµαχία. Κεντροαριστεροί και οι µεν, κεντροαριστεροί και οι δε. Μόνο που οι πρώτοι κατά την κοινή αφήγηση ήταν «ρετάλια», «καιροσκόποι» και «τυχάρπαστοι», που συµµετείχαν στο σχέδιο λεηλασίας του ΚΙΝΑΛ, ενώ οι δεύτεροι «τεχνοκράτες», «ρεαλιστές» και πρόσωπα µε ευρύτερη αντίληψη, που σπάνε τα δεσµά και αρνούνται τις περιχαρακώσεις.

Ας είναι… Ούτως ή άλλως -και παρά τα αντιθέτως διαδιδόµενα- ο χώρος του Τύπου δεν είναι και ο ναός της αντικειµενικότητας. Ενα ερώτηµα µόνο: µε εκείνη την υπόθεση της «γέφυρας» που υποτίθεται πως έγινε συντρίµµια, γιατί δεν µάθαµε τίποτα παραπάνω; Μήπως, τελικά, δεν κατέρρευσε και υπάρχουν κι άλλοι «πρόθυµοι» να τη διαβούν;