Ψευδαισθήσεις, τέλος!

Και µόνο η παρουσία της Ν∆ στην κυβέρνηση ήταν αρκετή για να φουσκώσει επικίνδυνα και να ξεσπάσει το κύµα κοινωνικού συντηρητισµού που υπέβοσκε. Είκοσι µέρες ήταν αρκετές για να διαλυθεί κάθε ψευδαίσθηση σχετικά µε το δήθεν φιλελεύθερο προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη και να προβάλει δόξη και τιµή η πιο συντηρητική κοινωνικά και πολιτικά και ταυτόχρονα η πιο σκληρή οικονοµικά ∆εξιά από τη Μεταπολίτευση και µετά.

Τα τρίπτυχο «Πατρίς-ΘρησκείαΟικογένεια» και «Ησυχία-ΤάξιςΑσφάλεια» µε τη Mεταπολίτευση -και την καθοριστική συµβολή των «ψυχικά νοσούντων» του αντιδικτατορικού αγώνα- είχαν περιοριστεί, τουλάχιστον σε επίπεδο δηµόσιου λόγου. Τώρα επελαύνουν ακάθεκτα. Φωτογραφίζονται στα υπουργεία, ακκίζονται σε προεδρικές δεξιώσεις, τρυπώνουν σε υπουργικές εξαγγελίες, απειλούν την ιδιωτικότητά µας, τη σεξουαλική µας ζωή, κατακτήσεις του γυναικείου κινήµατος και των κινηµάτων για τα ανθρώπινα δικαιώµατα.

Γνωρίζαµε, βέβαια, ότι η πλατιά βάση της ∆εξιάς στην Ελλάδα ήταν βαθιά συντηρητική, εθνικιστική και θρησκόληπτη, όπως επίσης και ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν κατόρθωσε ή δεν θέλησε να επενδύσει στην εκρίζωση βαθιών προκαταλήψεων και µακρόχρονων ιδεοληψιών του εκλογικού του ακροατηρίου. Για αυτόν τον λόγο, συχνά έπρεπε να δοθεί µάχη ακόµα και για τα αυτονόητα του ευρωπαϊκού κεκτηµένου.

Oµως γίνανε σηµαντικά βήµατα, πάντα µε τη λυσσαλέα αντίδραση της ∆εξιάς. Τώρα, όµως, εν έτει 2019 γινόµαστε µάρτυρες -όχι σιωπηλοί θέλω να πιστεύω- της ολοκληρωτικής απενοχοποίησης της δεξιάς παράταξης. Σαν «ηφαίστειο που ξυπνά», παραµερίστηκαν δισταγµοί, στρογγυλέµατα, διακηρύξεις για δήθεν σεβασµό στον αντίπαλο, όρκοι πίστης στον ∆ιαφωτισµό και επιτίθενται, σαν να περίµεναν για να πάρουν τη ρεβάνς, οι δυνάµεις που τόσα χρόνια ασφυκτιούσαν. Τώρα εφορµά χωρίς αναστολές ο ακροδεξιός λαϊκισµός. Καθαρευουσιάνοι λαϊκιστές, όπως η υπουργός Θρησκευµάτων (και ολίγης Παιδείας) κυρία Κεραµέως πρωτοστατούν.

Πίσω από το άσυλο -πηγή όλων των δεινών της χώρας κατά τη ∆εξιά και τους αξιολύπητους πρώην αριστερούς συνοδοιπόρους της- έρχεται καµουφλαρισµένο το συντηρητικό κύµα. Καθόλου τυχαία, σηµαντικό ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε η σταδιακή απαξίωση των αγώνων της Αριστεράς και -κυρίως- του αντιδικτατορικού αγώνα. Η συστηµατική καλλιέργεια της αίσθησης από τη life style κυρίαρχη αφήγηση ότι η Αριστερά, οι άνθρωποί της και οι ιδέες της ανήκουν σε ένα παρελθόν χωρίς επιστροφή και βέβαια το αντι-ΣΥΡΙΖΑ µένος, το οποίο µετέτρεψε µερίδα πολιτών, που αυτοχαρακτηρίζεται και µορφωµένη, σε αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι απεχθανόταν. Απέναντι σε όλα αυτά, η απάντηση η δική µας, ατοµικά και συλλογικά, πρέπει να είναι συγκροτηµένη, αλλά και δυναµική. Τώρα είναι και πάλι η ώρα που ο προοδευτικός κόσµος πρέπει να υψώσει τη φωνή του και να δώσει το «παρών». Μας πέταξαν το γάντι. Θα το σηκώσουµε. ∆εν έχουν ιδέα µε ποιους τα βάλανε. Οσονούπω θα το αντιληφθούν.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης