Στην Ελλάδα οι καπνιστές κάνουν ό,τι τους καπνίσει

Ο Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain το είχε πει κι έκτοτε έγινε σλόγκαν. «Το πιο εύκολο πράγμα είναι να κόψεις το τσιγάρο. Εγώ το ‘χω κόψει τουλάχιστον δέκα φορές», ήταν το ευφυολόγημά του, το οποίο αναδεικνύει τις δυσκολίες της διακοπής του τσιγάρου, αυτού του ύπουλου εθισμού.

Εύκολα το κόβεις, πανεύκολα το ξαναρχίζεις. Οπως ακριβώς ενεργούν κατά τον 21^ο αιώνα οι εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες καταστρατηγούν τα νομοθετήματά τους. Εύκολα ψηφίζουν νόμους, πανεύκολα τους καταργούν (με την ανοχή που επιδεικνύουν). Οι νόμοι, με τους οποίους απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, γρήγορα γίνονται καπνός. Οι έλεγχοι μειώνονται μέχρι πλήρους αδρανοποίησής τους, με τους καπνιστές να αισθάνονται νικητές, σε ένα ματς που μοιάζει «στημένο».

Από το 1856, όταν και εισήχθη – με βασιλικό διάταγμα – ο πρώτος αντικαπνιστικός νόμος στη σύγχρονη Ελλάδα, που απαγόρευε το κάπνισμα σε κρατικά κτήρια, όχι για λόγους υγείας, αλλά για αποφυγή κινδύνου πυρκαγιών. Αυτό αποτελούσε για τους τότε κυβερνώντες το πρωτεύον. Αν καίγονταν τα σωθικά και των παθητικών καπνιστών ουδόλως τους ενδιέφερε.

Στην πραγματικότητα δεν ελήφθησαν μέτρα, αλλά ημίμετρα. Οπως είχε γίνει το 2002, όταν άνοιξε το πρώτο παράθυρο του νόμου. Οχι για να καθαρίσει η ατμόσφαιρα (από την… αιθαλομίχλη), αλλά για να δοθεί η δυνατότητα σε επιχειρηματίες να παρανομούν και στους θεριακλήδες να απολαμβάνουν το τσιγάρο τους. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε, η χώρα μας κατέκτησε άλλη μία πρωτιά, της χώρας με τα υψηλότερα ποσοστά καπνιστών στην ΕΕ, και οι κυβερνώντες άφηναν το τσιγάρο της αδιαφορίας να σιγοκαίει…

Κι από τότε, κάθε φορά που επανέρχεται (στην επικαιρότητα) ο αντικαπνιστικός νόμος, καίγεται γρήγορα, όπως ένα άφιλτρο τσιγάρο. Νόμοι, λοιπόν, υπάρχουν, μόνον που δεν εφαρμόζονται. Οσο υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά συμφερόντων, αδιαφορίας, ωχαδερφισμού.

Κι έτσι οι καπνιστές, μανιώδεις και μη, βρίσκουν κι αλωνίζουν, αδιαφορώντας παντελώς αν εκτός από την υγεία τους επιβαρύνουν και την υγεία των διπλανών τους, των άκαπνων «γειτόνων» τους ακόμα και στους χώρους εργασίας.

Ολοι εμείς οι άκαπνοι δείχνουμε κατανόηση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι καπνιστές, οι οποίοι είναι δέσμιοι του πάθους τους για τη νικοτίνη. Ωστόσο, μόνον εμείς δείχνουμε κατανόηση. Οι άλλοι, οι καπνιστές, συνεχίζουν να καπνίζουν αρειμανίως, καθώς γι’ αυτούς ουδεμία απαγόρευση ισχύει.

Οι καπνιστές, λοιπόν, κάνουν τα πάντα για να γίνεται το δικό τους, το δικό τους τσιγάρο…