Οι Αμερικανοί έχουν τις δολοφονίες στην κουλτούρα τους

To πρόβλημά τους δεν είναι η οπλοκατοχή! Όχι, η οπλοκατοχή και η δίχως κολλήματα απόκτηση ενός Magnum 357, για παράδειγμα, είναι μέρος του προβλήματος.

Οι Αμερικανοί έχουν τις δολοφονίες στην κουλτούρα τους. Κυλάει στο αίμα τους το «αίμα» και η βία. Ανατρέξτε στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών και στους ήρωες της τέχνης, που άριστα γνωρίζουν να υπηρετούν: τον κινηματογράφο. Ταινίες με κάου μπόις αδίστακτους δολοφόνους, με αιμοσταγείς γκάνγκστερ, με σίριαλ κίλερς, με ψυχωτικούς σαδιστές, με αρρωστημένα θρίλερ που σου ανακατεύουν τα σπλάχνα και το αίμα να ρέει σαν τα ποτάμια που διασχίζουν τη Νέα Υόρκη.

Ο «Ψυχοπαθής δολοφόνος με το πριόνι» πλάι πλάι με τον Τόνυ Μοντάνα, τον ψυχοπαθή «Σημαδεμένο» και πιο δίπλα τους η Μπόνι και ο Κλάιντ και από κοντά οι ήρωες του Ταραντίνο, από το «Ρεζερβουάρ Ντογκς» μέχρι το «Κιλ Μπιλ» (1 και 2) και τον «Τζάνγκο». Οι Ταινίες του Σαμ Πέκιμπα ασφυκτικά τυλιγμένες με ανελέητες βιαιοπραγίες, κι ο Σκορσέζε με τον «Ταξιτζή», τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» και τα «Καλά παιδιά» του.

Και πιο βαθιά στην ιστορία οι σκαπανείς: Ο Τζέσε Τζέιμς, ο Μπίλι δε Κιντ, οι αδελφοί Ντάλτον, η Καλάμιτι Τζέιν, ο Μπιλ Χίκοκ,  οι σκληροτράχηλοι σερίφηδες που τραβούσαν το πιστόλι πιο γρήγορα κι από τη σκιά τους (κλεμμένο από Λούκι Λουκ). Και μετά ο Αλ Καπόνε κι ο Λάκι Λουτσιάνο (εισαγόμενοι αυτοί) και η ποτοαπαγόρευση κι ο πόλεμος στην Ευρώπη και το Βιετνάμ και οι παρεμβάσεις στη Νότια Αμερική και από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Με αίμα ανακάλυψε η Ευρώπη την Αμερική κι αυτό το αίμα την κατατρύχει!

Πώς λοιπόν ο «πειραγμένος» έφηβος, ο γαλουχημένος στα πρώτα του βήματα με Ταραντίνο και με διδακτορική διατριβή αργότερα στον (Ευρωπαίο) Λαρς Φον Τρίερ, δεν θα πάρει ένα πρωί το «M16 Rifle» του, θα πάει στο σχολείο, όπου του έκαναν μπούλινγκ και δεν θα σαρώσει ό,τι ανασαίνει; Πώς; Κι αν δεν είχε ένα Μ16, κάτι άλλο θα έβρισκε... Δεν φταίει η οπλοκατοχή. Έτσι έχουν μάθει οι απόγονοι του Ντίλινγκερ!

Κι οι Κρητικοί (καλύτερα και για να μην παρεξηγηθούμε, πολλοί από τους Κρητικούς) έχουν ολόκληρα οπλοστάσια στα σεντούκια και στις σοφίτες τους. Δεν θυμάμαι όμως κάποιον μαυροφορεμένο στιβανοφόρο, να ξεθάψει το καταχωνιασμένο Bar του, να βγει στα Μάλια και να κλαδεύει ζωές μεθυσμένων Γερμανών, γιατί κάποτε οι παππούδες τους είχαν στήσει στον τοίχο την «μισή» Κρήτη!

Είναι λοιπόν θέμα κουλτούρας και καταβολών! Οι Αμερικάνοι έχουν πια γίνει οι μακελάρηδες του τόπου τους.

«Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.», γράφει η ποιήτρια.

Και οι Αμερικάνοι μοναχά απωθημένα φτερά μετράνε και λίτρα αδικοχυμένου αίματος!