Η Ρίκα Βαγιάνη έναν χρόνο στον Μεγάλο Ύπνο

Ήταν η Μαρίκα Ζούλα αλλά όλοι όμως την ήξεραν ως Ρίκα Βαγιάνη. Πολλοί τη γνώριζαν, ελάχιστοι την έμαθαν, ακόμα πιο λίγοι την κατάλαβαν.

Ήταν -όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά- ηθοποιός, παρουσιάστρια, δημοσιογράφος, συντάκτης, διευθύντρια σύνταξης περιοδικών, ιδρυτικό στέλεχος του Protagon, συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Η Ρίκα ήταν γραφιάς original πιθανώς επειδή ήταν ψυχάρα, ταξιδιάρα ψυχή. Και στις 7 Αυγούστου 2018 έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και σε αυτή τη ζωή δεν θα την ανταμώσουμε ποτέ, ενώ η ίδια πίστευε πως «δεύτερη ζωή δεν έχει». Ήταν (και) ασυμβατική ενώ μισούσε τα κλισέ και πάντοτε βουτούσε βαθιά στις λέξεις, ψάχνοντας το νόημά τους, ξεκλειδώνοντας το βαθύ νόημά τους. Τι έγινε, ρε παιδιά; Δεν θα δούμε ποτέ ξανά τη Ρίκα; Ίσως όχι. Η Βαγιάνη ξεκίνησε τον Μεγάλο Ύπνο και έμεινε για πάντα 56 ετών.

Έτσι κι αλλιώς, ένα από τα αγαπημένα της βιβλία ήταν ο «Μεγάλος 'Υπνος», το κλασικό μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Και ίσως το αγαπούσε επειδή πίστευε πως ακόμα και στον «Μεγάλο Ύπνο» δεν είμαστε όλοι ίσοι κι όμοιοι, όπως η ίδια έλεγε. Όχι, μη νομίζετε, η Ρίκα δεν είχε εξοικειωθεί ούτε με την ιδέα του θανάτου ούτε και με τον ίδιο τον θάνατο. Μπορεί συχνά να έκανε μπλακ χιούμορ με τον καρκίνο, αλλά η ψυχή της το ήξερε. Το Ρικάκι, αυτό το φωτεινό πλάσμα, φοβόταν το σκοτάδι – επειδή, λογικά, ήταν κόντρα ρόλος για εκείνην, σε ένα έργο ζωής που δεν ήθελε να ρίξει αυλαία τόσο νωρίς.

Τι άλλο ήταν η Ρίκα; Αμέτρητα άλλα, τα οποία τα ξεπλένει το δάκρυ μας όταν τη σκεφτόμαστε, επειδή μπορεί να ενσάρκωνε -κυριολεκτικά- όσα ήταν, αλλά πλέον είναι ένα γλυκό πνεύμα, σε μια πικρή απώλεια. Τεράστια απώλεια, για όλα όσα γεννούσε το μυαλό της, σε ασύλληπτους χρόνους. Και μπορεί να είναι απώλεια, αλλά παραμένει στα μυαλά μας μια μόνιμη παρουσία, θεωρώντας υποσυνείδητα πως από κάπου θα εμφανιστεί για να γεμίσει τον χώρο και να αρχίσει να ξεδιπλώνει όσα ζωγράφιζε το μυαλό της. Και είναι τόσο έντονη η παρουσία της που ακόμα έχω ακόμα στα αφτιά μου το γάργαρο γέλιο της -που μόλις είχε πει μια ατάκα- και στο μυαλό μου έχω τις μουσικές με τις οποίες μιλούσαμε και απαντούσε ο ένας στον άλλον, με τίτλους τραγουδιών και -εννοείται- χορογραφίες, σκηνικές παρουσίες, βίντεο κλιπ.

Τώρα, όμως, η Ρίκα μας λείπει στον Μεγάλο Ύπνο - χωρίς εισαγωγικά, και με πολλά αποσιωπητικά. Της στέλνω τη σκέψη μου με ένα τραγούδι-νανούρισμα και θα έδινα τα πάντα για να μου απαντήσει. Ρικάκι, δεχόμαστε, κυρίως, όνειρα! Δεν σε πατρονάρω, μη φωνάζεις, ιδέες ρίχνω...