Η εθνική μας αναρρίχηση...

Όλοι γνωρίζουμε εξ απαλών ονύχων το ότι ο Λάζαρος (όχι ο Χριστοδουλόπουλος) αναστήθηκε από τον Ιησού – τον πιο διαβασμένο παπά να ρωτήσεις για το πότε ξαναπέθανε, θα χρειαστεί να το «γκουγκλάρει» για να σου απαντήσει...

Γνωρίζουμε επίσης όλοι πια, ακόμα και η 80χρονη μάνα μου, ότι η Εθνική ποδοσφαίρου της Ελλάδας κατέκτησε Κύπελλο Euro το 2004. Αν ρωτήσεις έναν μη φίλαθλο τι έκανε μετά η Εθνική ομάδα, θα δυσκολευτεί να θυμηθεί. Να θυμηθεί ότι ξαναπήγε σε Euro και δεν πέτυχε ούτε νίκη, ότι προκρίθηκε σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και έκανε δυο βήματα μπροστά πετυχαίνοντας γκολ και νίκη!

Και στο επόμενο Μουντιάλ πέρασε και στα νοκ άουτ παιχνίδια και άγγιξε πρόκριση στην 8άδα, αλλά ας όψονται τα πέναλτι.Το θαύμα έγινε μια φορά.

Όμως η Εθνική συνεχίζει να ζει και να αγωνίζεται… Κι αν ο Λάζαρος πέθανε 30 χρόνια μετά την ανάστασή του, η ομάδα που έκανε ολόκληρο τον αθλητικό (και όχι μόνο) κόσμο να αναφωνήσει «θαύμα, θαύμα» δεν πεθαίνει. Απλά μεταλλάσσεται.

Οι απαιτήσεις είναι πολλές και ο νέος προπονητής της «γαλανόλευκης» το γνωρίζει. Το να θεωρείται παταγώδης αποτυχία από κάποιους η ήττα από την Εσθονία είναι λάθος. Ακόμη η ομάδα βρίσκεται στην αναζήτηση των «οδηγών» που θα τη φέρουν σε νέες κορυφές. Λογικές είναι οι δοκιμές και οι πειραματισμοί.

Το παρελθόν δεν αφήνει περιθώρια αποτυχίας στο μέλλον. Όταν έχεις πατήσει στο Mont Blanc, την ψηλότερη κορφή των ευρωπαϊκών βουνών, δεν βολεύεσαι πια παρά μόνο με Everest…

Αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν παίκτες, προπονητές, παράγοντες και άπαντες οι εργαζόμενοι στο εθνικό συγκρότημα. Η περίοδος χάριτος εκπνέει από την άνοιξη, που αρχίζουν οι μάχες για πρόκριση στο Euro. Και αυτές οι φωνές, που στήριξαν και στηρίζουν την Εθνική χρόνια τώρα, δεν βολεύονται παρά μόνο στην επιτυχία.