Η κηδεία του Λιμπερόπουλου αναβλήθηκε λόγω ελλείψεως συγγενών, ο νεκρός περιμένει ακόμη…

Τι θλιβερό, να αναβάλλεται η τελευταία παράσταση της παρουσίας σου πάνω στη γη όταν σβήσουν τα φώτα και ταξιδεύεις εντός της, λόγω ελλείψεως συγγενών. Ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος, ρεπόρτερ της περασμένης γενιάς, από εκείνους που δεν καταχωρήθηκαν στην αφοριστική «λίστα» με τους «αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους», έμεινε μόνος στο ψυγείο του νεκροτομείου περιμένοντας…

Κι ούτε ένας συγγενής δεν φάνηκε! Ο φύλακας του κοιμητηρίου θλιμμένος ανακοίνωσε στους λίγους φίλους που πρόσμεναν μ’ ένα λουλούδι πως… η παράσταση αναβάλλεται. Ένας ανιψιός στην Αμερική, κάτι ξαδέρφια ξεχασμένα αναζητήθηκαν με αγωνία. Ο νεκρός δεν αγωνιά, αλλά πόσο να περιμένει;

Τι θλιβερό να είσαι περιζήτητος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου και να μείνεις στα αζήτητα στον θάνατό σου… Επιλογή η μοναξιά; Μοιραία κατάληξη; Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία έγραψε στον επίλογό της για τον άνθρωπο που ήταν η σκιά του Ωνάση πως ούτε η σκιά του τον αναζήτησε στο τέλος του…

Αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών, αναβολή δίκης λόγω έλλειψης μαρτύρων, αναβολή παράστασης λόγω έλλειψης θεατών. Και τώρα αναβολή κηδείας λόγω έλλειψης συγγενών!

Άραγε, «έφυγε» ευτυχής ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος, που δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κανέναν για την πορεία του στο επέκεινα; Άραγε, η τελευταία του ανάσα είχε μια πίκρα από την απουσία «δικών του» ανθρώπων; Ακόμα και στο τέλος του, όμως, κατάφερε να γίνει «πρώτη είδηση». Πρώτη και θλιβερή!

Οι φίλοι πήγαν στο «ξόδι» του κι έμειναν να περιμένουν κι εκείνοι.

Οι στίχοι του Μίλτου Σαχτούρη θα ‘ πρεπε να χαραχτούν στο μνήμα του Δημήτρη Λιμπερόπουλου: « Πρωὶ πρωὶ καθὼς έβγαινα από το σπίτι μου, είδα τὸ αγγελτήριο τού θανάτου μου. «Τον αγαπημένο μας φίλο...» έγραφε. Ώστε, λοιπόν, δεν είχα συγγενείς.»

Δεν είχε…