Το παζλ µε τη «ζώνη ασφαλείας»

Η προσυμφωνία των Ηνωµένων Πολιτειών και της Τουρκίας για τη δηµιουργία «ζώνης ασφαλείας» δεν είναι ακόµα µια «τελειωµένη υπόθεση», όπως την παρουσιάζει η προπαγάνδα του Ταγίπ Ερντογάν. Αντίθετα απαιτούνται πολλή δουλειά και πολύ περισσότερες υποχωρήσεις από τις δύο πλευρές για να οδηγηθεί το εγχείρηµα σε επιτυχία. Η µόνη συµφωνία που έχει επιτευχθεί είναι η δηµιουργία Κοινού Κέντρου Συντονισµού στην Τουρκία, που θα αναλάβει την υλοποίηση των λεπτοµερειών του σχεδίου για τη «ζώνη ασφαλείας». Και αυτό επειδή οι Τούρκοι απαιτούν τον πλήρη έλεγχο της Βόρειας Συρίας σε ένα βάθος 30-40 χιλιοµέτρων και σε µήκος 470 χιλιοµέτρων.

Οι Αµερικανοί απέρριψαν ήδη το τουρκικό αίτηµα και προς το παρόν παραµένουν σταθεροί στην αρχική θέση τους για προστασία των Κούρδων συµµάχων τους του YPG. Ένα βασικό ερώτηµα που τίθεται είναι τι καταλαβαίνει και αν αντιλαµβάνεται οτιδήποτε για την υπόθεση αυτή ο Ντόναλντ Τραµπ. Ο Αµερικανός πρόεδρος, ενώ δέχθηκε να αλλάξει την απόφασή του τον περασµένο ∆εκέµβριο για αποχώρηση των αµερικανικών στρατευµάτων από τη Συρία, συνεχίζει να ενοχλεί την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία του Πενταγώνου και να απαιτεί λόγω των εκλογών να του παρουσιάσουν σχέδιο επιστροφής των Αµερικανών στρατιωτών. Αυτή η επιµονή στην πραγµατικότητα τινάζει στον αέρα τους σχεδιασµούς του υπουργείου Άµυνας των ΗΠΑ.

Εκφράζονται φόβοι ότι όταν θα µιλήσει την επόµενη φορά µε τον Ταγίπ Ερντογάν, θα µπορούσε να πειστεί ξανά για την ανάγκη αποχώρησης και να απορρίψει την τελική συµφωνία για τη «ζώνη ασφαλείας», εφόσον επιτευχθεί. Η περίπτωση του Ντ. Τραµπ αποτελεί πρόβληµα για την αµερικανική διπλωµατία που τρέχει και δεν προλαβαίνει για να «καθαρίσει» όλες τις ανοησίες του. Η υπόθεση της Γροιλανδίας ήταν το αποκορύφωµα αυτής της συµπεριφοράς και µπορεί ίσως να εξηγηθούν και οι λόγοι για τους οποίους θαυµάζει τον Τ. Ερντογάν και τον Βλ. Πούτιν. ∆εν είναι τυχαίο αυτό που ισχυρίζονται οι αντίπαλοί του, ότι εάν κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2020, θα µπορούσε να οδηγήσει την Αµερική σε έναν αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης.

Άλλωστε τον εξυπηρετεί ο «Πατριωτικός Νόµος» που ψηφίστηκε για να αντιµετωπιστούν οι τροµοκράτες που επιτέθηκαν στην Αµερική την 11η Σεπτεµβρίου 2001. Η τουρκοαµερικανική προσυµφωνία για τη Βόρεια Συρία, εάν επιτευχθεί, θα µπορούσε να σηµαίνει και την αναζωπύρωση του πολέµου και στις κουρδικές περιοχές, όπου οι µαχητές του YPG είναι απασχοληµένοι στις επιχειρήσεις εναντίον του Ισλαµικού Κράτους. Την ίδια στιγµή αποδεικνύεται στη Συρία ότι η φιλία Ρωσίας - Τουρκίας είναι στην πραγµατικότητα «λυκοφιλία». Θα µπορούσε ανά πάσα στιγµή να καταρρεύσει διότι ο Πούτιν θα συνεχίσει να στηρίζει τον Ασαντ, επειδή θέλει τη Συρία µόνο δική του. Η στάση αυτή θα µπορούσε να τον φέρει σε αντιπαράθεση και µε το Ιράν.

Το παιχνίδι για τη Συρία παίζεται ανάµεσα σε αυταρχικούς, ριψοκίνδυνους ηγέτες, τους οποίους, δυστυχώς για την Αµερική, θαυµάζει ο πρόεδρός της... Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και γενικά την Ευρώπη, η τελική κατάληξη του εµφυλίου στη Συρία θα µπορούσε να στείλει χιλιάδες δυστυχισµένους πρόσφυγες...