Χρειάζεται ο πρωθυπουργός σύμβουλο σε θέματα Λατινικής Αμερικής;

Πολλοί εξανέστησαν, διαρρηγνύοντας ιμάτια, και ακόμη περισσότεροι άρχισαν τις ειρωνείες, στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ιάσων Πιπίνης αναλαμβάνει σύμβουλος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σε θέματα Λατινικής Αμερικής.

Εκ των ενιστάμενων οι περισσότεροι θα εστίαζαν την κριτική τους συγκεκριμένα στο πρόσωπο του κ. Πιπίνη, αφήνοντας στο απυρόβλητο την επίμαχη θέση συμβούλου, μια θέση που δεν προϋπήρχε, αλλά δημιουργήθηκε για την περίσταση.

Διότι δεν μπορεί… για να αποκτά ο Έλληνας πρωθυπουργός έναν νέο, άρτι προσληφθέντα, προσωπικό σύμβουλο επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής, αυτό σημαίνει ότι τον χρειάζεται. Και για να τον χρειάζεται, προφανώς θα πρέπει να έχει προκύψει κάποια σχετική ανάγκη.

Διότι δεν γίνεται σε έναν κρατικό μηχανισμό που θέλει να αυτοαποκαλείται αξιοκρατικός (ή τουλάχιστον αξιοκρατικότερος από τους προηγούμενους), να δημιουργούνται ξαφνικά θέσεις μη-αναγκαίες...  

Οι ανάγκες, βέβαια, από τις άλλη, είναι κάπως σαν τις απόψεις: ενίοτε διίστανται… Ειδικά, δε, σε θέματα συμβουλευτικών υπηρεσιών, οι ανάγκες τείνουν να προσλαμβάνουν τις διαστάσεις που επιθυμεί ο εκάστοτε σε «ανάγκη» ευρισκόμενος εντολέας.

Να σημειωθεί, πάντως, έτσι για την ιστορία, ότι στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπάρχει μία καθ’ όλα λειτουργική αρμόδια Διεύθυνση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (Α8).

Στο ΥΠΕΞ υπάρχει, επίσης, και το καθ’ όλα λειτουργικό διπλωματικό γραφείο του πρωθυπουργού, με το οποίο, ωστόσο, ο κ. Πιπίνης δεν είχε, προς το παρόν τουλάχιστον (έως το πρωί της 26^ης Αυγούστου 2019), ως πρωθυπουργικός σύμβουλος επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής, κάποια άμεση επαφή ή κάποια οργανική σχέση/σύνδεση.

Από εκεί και πέρα, βέβαια, υπάρχουν διαχρονικώς και άλλα πολλά… πλην όμως λιγότερο αξιοκρατικά. Υπάρχουν δεσμεύσεις ρητές ή υπόρρητες έναντι «εταίρων», εξυπηρετήσεις που χρήζουν ανταπόδοσης, ανταλλάγματα που επιμένουν, ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν και γνωριμίες που δεν παύουν ποτέ να «μετράνε». Υπάρχει και εκείνη η ιδέα της «αριστείας» που πρέπει να επιβραβεύεται, ενδεχομένως ακόμη και μέσα από τη δημιουργία προσωποπαγών θέσεων… Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, και κομματικώς υπερκομματικά όλα τα παραπάνω. Ας μην κοροϊδευόμαστε…

Υπάρχει, όμως, και η σκληρή πραγματικότητα, που ενίοτε επιφυλάσσει εκπλήξεις στους άμεσα εμπλεκομένους. Η τύχη που ενίοτε παίζει περίεργα παιχνίδια:

Διότι δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς το γεγονός ότι ο κ. Πιπίνης αναλαμβάνει θέση συμβούλου του πρωθυπουργού επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής σε μια περίοδο αρνητικών εξελίξεων για τη λατινοαμερικανική Δεξιά, αλλά και για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή:

Την ώρα που ο Αμαζόνιος φλέγεται προς όφελος δεξιόστροφων επιχειρηματικών συμφερόντων, προκαλώντας όμως σοβαρά προβλήματα στη δεξιά κυβέρνηση του Ζαΐρ Μπολσονάρο στη Βραζιλία.

Την ώρα που ο δεξιός πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι οδεύει προς ήττα στις προεδρικές εκλογές που αναμένεται να διεξαχθούν στην Αργεντινή το ερχόμενο φθινόπωρο (Οκτώβριος-Νοέμβριος), με τις δημοσκοπήσεις να «βλέπουν» νικητή τον Αλμπέρτο Φερνάντες, τον εκλεκτό, δηλαδή, της Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ.

Ενώ ο Χουάν Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα, επτά μήνες αφότου αυτοανακηρύχθηκε μεταβατικός πρόεδρος της χώρας, παραμένει επί της ουσίας… ανίσχυρος: «largely powerless», σύμφωνα με σημερινό (26 Αυγούστου) δημοσίευμα του αμερικανικού πρακτορείου Bloomberg.

Καθώς η κυβέρνηση του δεξιού Χουάν Ορλάντο Ερνάντες κλονίζεται στην Ονδούρα εν μέσω σφοδρών και πολύμηνων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, στη σκιά σοβαρότατων καταγγελιών για διαφθορά.

Ενώ ο Έβο Μοράλες οδεύει προς επανεκλογή στην προεδρία της Βολιβίας στις εκλογές του Οκτωβρίου, όπως άλλωστε και η κεντροαριστερά του Διευρυμένου ή Ευρέως Μετώπου (Frente Amplio) που οδεύει προς επανεκλογή στην ηγεσία της Ουρουγουάης μέσα στο 2019.

Και όλα αυτά, καθώς παράλληλα η κυβέρνηση Τραμπ ξηλώνει όλη την πρόοδο που είχε κάνει στις σχέσεις με την Κούβα η προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Ομπάμα, αφήνοντας έτσι μεγαλύτερα περιθώρια επιρροής στη Ρωσία (ενδεικτικό των διαθέσεων της Μόσχας το πρόσφατο πέρασμα ρωσικής φρεγάτας από την Αβάνα), στο Ιράν, αλλά και στην Κίνα, η οποία, αντιθέτως, συνεχίζει να «επενδύει» στην πίσω αυλή των Ηνωμένων Πολιτειών, διαμορφώνοντας εκεί τις δικές της ολοένα ισχυρότερες λατινοαμερικανικές «βάσεις» επιρροής.