Χιου Γκραντ και Ρίτσαρντ Γκιρ ας σωπάσουν, γιατί κάνουν κακό

«Οπλισμένοι» με λάμψη, με πλούτη αλλά και με το σπάνιο προνόμιο της σχεδόν αυτόματης πρόσβασης σε όλα τα ΜΜΕ της υφηλίου, οι αστέρες του Χόλιγουντ συχνά νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν πολιτική όπως κάνουν τηλεόραση, με θεατρικές χειρονομίες μπροστά σε κάμερες και βαρύγδουπα λόγια αποτυπωμένα σε οθόνες.

Οργισμένοι (και δικαίως) από τις εξελίξεις, βγαίνουν μπροστά και παίρνουν θέση: ενάντια στον Σαλβίνι που μισεί τους πρόσφυγες, ενάντια στον Μπόρις Τζόνσον που μισεί την Ευρώπη, ενάντια στον Μπολσονάρου που μισεί το δάσος του Αμαζονίου…  

Το μήνυμά τους κάνει αυτομάτως τον γύρο του κόσμου. Συχνά, όμως, συμβαίνει το μήνυμα να πέφτει στο κενό. Παρά τη μεγάλη διασπορά του, αποδεικνύεται αβαρές. Διαβάζεται ωσάν τηλεοπτικό σποτ και εν συνεχεία ξεχνιέται. Στη χειρότερη, δε, γυρνάει και μπούμερανγκ, προσφέροντας επιχειρήματα στον «εχθρό» και νέα βέλη στη φαρέτρα των αντιδραστικών «κακών».

Διότι καλοί οι αστέρες του Χόλιγουντ, αλλά με τα λούσα και τη λάμψη τους αποτελούν τον ορισμό της ελίτ. Και όταν οι ελίτ αρχίζουν τους επικοινωνιακούς ακτιβισμούς, τότε όλα (το δράμα, ο πόνος, ο πόλεμος, η οικολογική καταστροφή) γίνονται θέαμα.     

Οι αστέρες του Χόλιγουντ μιλούν υπέρ των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ… και ανεβαίνει ο Ντόναλντ Τραμπ (ο οποίος Τραμπ, ειρήσθω εν παρόδω, οδεύει προς μία μάλλον εύκολη επανεκλογή στην προεδρία των ΗΠΑ το 2020).

Μιλούν υπέρ των προσφύγων στη Μεσόγειο και ανεβαίνει ο Σαλβίνι (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, μπορεί να έμεινε εκτός κυβέρνησης στην Ιταλία, αλλά παραμένει με διαφορά πρώτος στις δημοσκοπήσεις).

Μιλούν ενάντια στο Brexit στη Βρετανία, και ένας τύπος, ονόματι Μπόρις Τζόνσον, ορκίζεται πρωθυπουργός... 

Καλές οι αγνές προθέσεις, αλλά ενίοτε οδηγούν στην κόλαση. Οι αγνές πράξεις, από την άλλη, έχουν συνήθως μεγαλύτερο αντίκρισμα στις ζωές των ανθρώπων. Εάν θέλουν οι αστέρες του Χόλιγουντ να πάρουν θέση απέναντι στα κακώς κείμενα, ας βάλουν το χέρι στην τσέπη και ας στηρίξουν όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη, χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Το να μιλούν οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου για το σπίτι τους που καίγεται, κάνει πολύ μεγαλύτερη αίσθηση διεθνώς, και ας μην τους ξέρει κανείς.

Το να μιλά ένας κάτοικος της νότιας Ιταλίας υπέρ των προσφύγων, κάνει πολύ μεγαλύτερη αίσθηση από τις φραστικές βολές του Ρίτσαρντ Γκιρ ενάντια στον Σαλβίνι.

Το να μιλά ένας Βρετανός εργάτης ενάντια στο Brexit, στέλνει ένα πολύ πιο ουσιαστικό μήνυμα από τα ιντερνετικά μπινελίκια του κάθε Χιου Γκραντ.