Τι περιµένουν το 24 και το 32

Η συζήτηση για την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ τείνει να διεξαχθεί µε όρους βλαπτικούς για την Αριστερά και την Ελλάδα. ∆ιότι τροφοδοτείται από εσωστρέφεια και λούπες, από εµµονές και ιδιοτέλειες, από παραδηµοσιογραφικά κουτσοµπολιά και διαρροές, ακόµη και από παραγγελιές για µαχαιρώµατα – πότε; Μα τη στιγµή που η ∆εξιά, στην πιο ωµή και απενοχοποιηµένη εκδοχή της, καλπάζει πάνω σε µια σαστισµένη και εν πολλοίς εξαπατηµένη κοινωνία. Προσωπικά το έχω πει πολλές φορές, µε διάφορες µορφές: ∆ιαφωνώ µε τους σχολαστικούς ορισµούς της «φυσιογνωµίας», αν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020 καθαρή Αριστερά ή ριζοσπαστική ή µε ολίγη Σοσιαλδηµοκρατία ή µε άφθονη Κεντροαριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που ήταν κι αυτό που έγινε, κυρίως όµως αυτό που είναι τώρα κι αυτό που προσδοκά ο κόσµος που τον ψήφισε και τον στηρίζει και προσβλέπει σ’ αυτόν. Σε µια µεγάλη ιστορική καµπή, ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε στον ελληνικό λαό µια οδό, µια δυνατότητα, να ξαναπιστέψει στον εαυτό του, στη δηµοκρατία, στην πολιτική· πρόσφερε τη δυνατότητα µιας προοδευτικής φιλελεύθερης επίγνωσης µες στην κρίση, µιας αυτογνωσίας χωρίς κανιβαλισµό, µιας διαρκούς έγνοιας για την κοινωνική συνοχή, την ισότητα, τις ατοµικές ελευθερίες. Μια σταλιά περηφάνια, ακόµη και µε τον συµβιβασµό του καλοκαιριού 2015. Και αντιστρόφως: οι προοδευτικοί, οι δηµοκράτες Ελληνες έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ φορέα και εκφραστή των ελπίδων και των οραµάτων τους στο αποκορύφωµα της κρίσης. Και βέβαια αυτοί οι Ελληνες ζητούν τώρα από τον µετακυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ όχι µόνο να τους ακούσει αλλά και να εκφράσει τη νέα εποχή. Με δύο τρόπους: Πρώτον, µε ένα σχέδιο για την Ελλάδα µετά την κρίση (και µε την Ευρώπη σε τροχιά ύφεσης…).

∆εύτερον, µε λυσιτελή και λυσσαλέα αντίσταση κατά του νεοφιλελευθερισµού και κατά της λούµπεν ∆εξιάς. Αυτή είναι η αδρή απαίτηση του προοδευτικού κόσµου, ο οποίος έστειλε σαφές µήνυµα και µε το 24% και µε το 32%, αντιστοίχως. Φυσικά έχουν γίνει πολλά και ποικίλα σφάλµατα κατά τη διακυβέρνηση. Τακτικές συµµαχίες που τράβηξαν σε µάκρος και σάπισαν, αυταπάτες για τη φύση της ∆εξιάς, εγχώριας και ευρωπαϊκής, υποτίµηση των µίντια και υπερεκτίµηση των ολιγαρχών, ανύπαρκτη στρατηγική επικοινωνίας, αδύναµοι δεσµοί µε τους πολίτες – πολλά µπορεί να βρεις. Κατ’ εµέ, αυτά που βαραίνουν περισσότερο είναι η καχεκτική, άτεχνη επικοινωνία και ο κυβερνητισµός, ένας ιδιότυπος εκφυλιστικός καθεστωτισµός, που θύµιζε το ΠΑΣΟΚ µετά το ’89 – αναπόφευκτος εντούτοις, καθώς η διακυβέρνηση ρουφούσε όλες τις διαθέσιµες δυνάµεις, τους περιορισµένους άλλωστε πόρους της ηγετικής οµάδας και των στελεχών ενός προσφάτως µικρού κόµµατος.

Αυτά και άλλα πολλά έχουν σηµασία µόνο εφόσον εντάσσονται δυναµικά στο τώρα. Το τώρα καθορίζεται από µια ρεβανσιστική ∆εξιά που θα επιχειρήσει, επιχειρεί ήδη, να αλώσει το κράτος και να εδραιωθεί κατά το οικείο της µετεµφυλιακό µοντέλο, τώρα επιπλέον µε alt right προπαγάνδα, µε µεταµοντέρνα ψεύδη και βία, ακόµη και µε θεσµικές εκτροπές. Τώρα, λοιπόν, η Αριστερά, αυτή η υπαρκτή Αριστερά, µε την πλούσια εµπειρία κοινωνικής εµβάπτισης και διακυβέρνησης, είναι η µόνη δύναµη που µπορεί να βγάλει τη χώρα από την τροχιά της ενδόρρηξης και του µαρασµού, να απελευθερώσει την εξωστρέφεια και προσαρµοστικότητα του ελληνικού λαού. To 24% και το 32% περιµένουν από την Αριστερά πορεία προς τα εµπρός, όπως αυτή άρχισε να σχηµατοποιείται τα θερµά χρόνια του 2012-2015 – προσοχή όµως, όχι φυγή άτακτη, µε συγκαλύψεις και µικροµοιρασιές.

Πορεία µε νέα τοπολογία και νέα ανθρωπολογία, όπως η ίδια η Ιστορία τις διαµόρφωσε και τις διαµορφώνει. Με λόγο πειστικό και αισθητική ελκυστική για τους νέους. Ας το κατανοήσουν κι αυτό οι σαραντάρηδες ηγέτες, που συχνά φέρονται σαν συνταξιούχοι: η αισθητική, η φαντασία, η αµεσότητα και η επικοινωνιακή θέρµη είναι Αριστερά του 21ου αιώνα.