Η «εθνικοφροσύνη» της Κεραμέως

Ακόμα και πριν τις εκλογές, η επιλογή της Νίκης Κεραμέως έμοιαζε δεδομένη για το υπουργείο Παιδείας. Είχε, άλλωστε, την πλήρη εμπιστοσύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη, την οποία ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε με το σχηματισμό της κυβέρνησης του. Γνωρίζουμε ότι η Ν.Κεραμέως τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση για να εφαρμόσει μία «συντηρητική» ατζέντα στην Παιδεία, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Σήμερα, όμως, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Alpha» και τη δημοσιογράφο Κάτια Μακρή, η υπουργός έκανε μια τοποθέτηση που εν μέρη θυμίζει άλλους συναδέλφους της στα τέλη της δεκαετίας του ΄70.

Αναφερόμενη στις αλλαγές που μελετά το υπουργείο στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δήλωσε ότι «Δεν πρέπει η ιστορία να έχει χαρακτήρα κοινωνιολογικό, αλλά να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση».

Τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής, εν προκειμένω η Ν.Κεραμέως; Ότι θα απαλείψουν την κοινωνική εξέλιξη από το μάθημα, ώστε η διδασκαλία του να μοιάζει με χουντική ταινία του αλήστου μνήμης Τζέιμς Πάρις; Ότι θα αναλάβουν την «εθνική διάπλαση των παίδων» οι κατηχητές εθνικοφροσύνης των «παιδουπόλεων» της Φρειδερίκης ή κάποιος ταγματάρχης, σαν τον Χρήστο Βαλαβανίδη στη ταινία «Λούφα και Παραλλαγή»; Όσοι έχουν περάσει έστω και μία φορά έξω από δημόσιο σχολείο, γνωρίζουν ότι μια χαρά «εθνική συνείδηση» αναπτύσσεται στο μάθημα της Ιστορίας. Άλλωστε, η απόκρυψη «ενοχλητικών» εδαφίων της ελληνικής ιστορίας, είναι σύνηθες φαινόμενο.

Έλα όμως που για κάποιον ακατανόητο λόγο, οι νεοδημοκράτες πιστεύουν ότι τα ελληνικά σχολεία είναι εκκολαπτήρια «αναρχοκομμουνιστών». Ότι τις δύο πρώτες ώρες διδάσκεται το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, την επόμενη ώρα η «Καταγωγή της οικογένειας» του Ένγκελς, ακολουθεί η ερμηνεία του Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» και κλείνουν με ολίγον από Μπακούνιν ή κάποιον αναρχικό θεωρητικό της ατομικής βίας.

Γιατί οι κυβερνώντες έχουν αυτή την αντίληψη; Διότι πιθανότατα, τα δημόσια σχολεία τα έχουν ακούσει από αφηγήσεις. Αυτό που στη πραγματικότητα επιθυμεί η υπουργός, είναι να καταργήσει την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των μαθητών. Κυρίως των παιδιών που θα γίνουν η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης.

Ότι, όμως, και να κάνει η κ.Κεραμέως, ότι μέτρα «πατάξεως» του κοινωνικού χαρακτήρα της Ιστορίας και να λάβουν εκείνη και οι όμοιοι της, όσο και να προσπαθήσουν να «αποστειρώσουν» τα νέα παιδιά, είναι η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα που θα τα οδηγήσει στο να αναζητήσουν απαντήσεις διαφορετικές από εκείνες που απλόχερα θα τους προσφέρουν στα σχολεία τους.