Εθνική Μπάσκετ: Όσα χάσαμε στις «φλόγες» του Μουντομπάσκετ

Να ξεκινήσουμε από τα θετικά: Η Εθνική Ελλάδος εξακολουθεί να θεωρείται μια από τις μεγάλες δυνάμεις του μπάσκετ Παγκοσμίως. Πως ορίζεται αυτό; Το «μετρήσαμε» παραμονές του Μουντομπάσκετ. Οι μεγάλες προσδοκίες για ένα καλό πλασάρισμα δεν «πυροδοτήθηκαν» μόνο από τις εκτιμήσεις Ελλήνων… ειδικών.

Από την «Gazzetta dello sport» και την «Εl mundo deportivo» ως το «ESPN» και το «SBnation», οι προβλέψεις έβλεπαν για συγκεκριμένους λόγους, (που δεν αφορούσαν μόνο την παρουσία του «Greek Freak»), την ομάδα του Θανάση Σκουρτόπουλου ως βασική υποψήφια για μετάλλιο. «Αυτό συνέβη συγκυριακά λόγω Αντετοκούνμπο», επιμένουν κάποιοι. Η αλήθεια είναι πώς συνέβαινε και παλαιότερα χωρίς τον MVP του ΝΒΑ. Η Εθνική μπάσκετ έχει μια υπεραξία.

Ο σεβασμός δεν της δόθηκε επειδή οι άνθρωποί της κάνουν καλές δημόσιες σχέσεις. Τον κέρδισε στο πέρασμα των χρόνων. Άλλοτε με τον Γιαννάκη και τον Γκάλη, αργότερα με τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη και τον Ζήση. Σήμερα με τον Γιάννη, με τον Καλάθη και τον Σλούκα. Αντίστοιχα αυτό δεν βλέπουμε να συμβαίνει με την Εθνική ποδοσφαίρου η οποία 15 χρόνια μετά τον άθλο του Euro θυμίζει ομάδα-φάντασμα.

Το πρόβλημα και η θεραπεία

Αυτή την στιγμή (ναι, μέσα σε αυτή την μαυρίλα που προκάλεσε αυτό το …κλακάζ στην Κίνα), πρέπει να εκτιμηθεί το στοιχείο που εξακολουθεί να έχει αυτή η ομάδα. Αυτή η δυναμική που ως όνομα διαθέτει η Εθνική πρέπει να διατηρηθεί. Για να γίνει αυτό πρέπει κάποια στιγμή να επανέλθουν οι επιτυχίες.

Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι ευλογία για έναν πολύ σοβαρό λόγο: Δημιουργεί  γενιά νέων αθλητών. «Στέλνει» παιδιά σε ανοικτά και κλειστά γήπεδα του μπάσκετ. Η «έκρηξη» συμμετοχής πιτσιρικάδων σε Ακαδημίες ανά την Ελλάδα είναι ένα θετικό μήνυμα, όμως αυτή η δημιουργία «κυψελών» πρέπει να υποστηριχθεί από έναν κεντρικό σχεδιασμό.

Όταν ένας άνθρωπος νοιώσει αδιαθεσία, όταν πονέσει προσφεύγει στην ιατρική συμβουλή και στην θεραπεία. Το κακό με την δική μας περίπτωση (ως ελληνικό μπάσκετ) είναι πως ενώ άπαντες εντοπίζουν προβλήματα, ελλείψεις, αδυναμίες στο πέρασμα των χρόνων, αυτές δεν αντιμετωπίζονται με έναν τρόπο αποτελεσματικό. Κάποια στιγμή όμως ο «οργανισμός» θα εξασθενήσει ανεπανόρθωτα.

Να δούμε και πίσω από την βιτρίνα;

Η Αμερική, η Σερβία, η Λιθουανία, η Ιταλία… Όλοι τους αποκλείσθηκαν από την συνέχεια του Μουντομπάσκετ. Να δούμε λίγο πίσω από την βιτρίνα; Υπάρχει αναπτυξιακό μοντέλο σε αυτές τις χώρες; Πώς τρέχουν προγράμματα σε σχολεία, πώς γίνεται η εκμάθηση βασικών ανά περιφέρειες , τι στυλ μπάσκετ παίζουν οι μικρές ομάδες, πώς διαχωρίζονται οι ταλαντούχοι παίκτες; Παράγουν αθλητές υψηλού επιπέδου; Στελεχώνονται επαρκώς οι Ομοσπονδίες τους; Προσέξτε. Το ζητούμενο δεν είναι αν κατακτούν μετάλλια οι ομάδες τους (U19, U18, U17) αλλά αν υπάρχει εκτέλεση πλάνου.

Η απάντηση στα περισσότερα είναι «ναι». Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 πολλές από αυτές τις χώρες αντέγραφαν το αναπτυξιακό μοντέλο της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Οι καιροί άλλαξαν. Η Ελλάδα έμεινε πίσω. Αρνείται να παλέψει ώστε να διατηρήσει αυτό που με κόπο έκτισε τα τελευταία 35 χρόνια.

Το ανησυχητικό της υπόθεσης

«Δεν υπάρχουν πόροι για να στήσουμε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο», είναι η απάντηση που δίδεται συνήθως. Τι έχει κάνει όμως ως προς το θέμα της δημιουργίας εσόδων η Ομοσπονδία; Άλλη μεγάλη κουβέντα κι αυτή.

Οι επιτυχίες , οι αποτυχίες, όλα στο πρόγραμμα είναι. Ναι, η Ελλάδα απέτυχε στο Μουντομπάσκετ, ναι ο Σκουρτόπουλος έκανε λάθη, ναι δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε σωστά τον Αντετοκούνμπο, ναι δεν μπήκαν τα σουτ, ναι οι διαιτητές ήταν για τα πανηγύρια… Η αξιολόγηση μιας επιτυχίας ή μιας αποτυχίας γίνεται μέσα από το πρίσμα ενός κεντρικού σχεδιασμού. Αυτός στην περίπτωση της Ελλάδας δεν φαίνεται να υπάρχει κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.