Ποιος... Σάντος; Σιγά τον προπονητή

Η Εθνική Ελλάδας δεν κατέστη εφικτό να διακριθεί, παρότι, βάσει δυναμικού των αντιπάλων, θεωρούσαμε σχεδόν άπαντες ότι η κατάληψη της πρώτης θέσης ήταν εντός των δυνατοτήτων μας. Ομως, για τρίτη σερί διοργάνωση μείναμε εκτός στόχου, όπερ σημαίνει ότι δεν έτυχε, αλλά... απέτυχε. Οτι ο κατήφορος ξεκίνησε προ πολλού κι από τότε κανείς δεν βρέθηκε να τον σταματήσει. Είναι εύκολο; Οχι, βέβαια.

Συνεπώς, το εθνικό μας συγκρότημα δεν απέτυχε τώρα. Απέτυχε το 2014, όταν οι τότε ιθύνοντες της ΕΠΟ δεν κατάφεραν να πείσουν τον Φερνάντο Σάντος να παραμείνει Ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ελλάδας, παρά το πανθομολογούμενο επιτυχημένο του έργο. Κι ως λέγεται, όχι μόνον δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την πορεία της μη ανανέωσης της συνεργασίας των δύο πλευρών, αλλά τον αντιμετώπισαν με συμπεριφορά τού τύπου «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν είναι όλα τα πορτοκάλια γλυκά. Υπάρχουν και ξινά. Και τώρα που τα... γευόμαστε, αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά.

Ο Σάντος, το 2010, δεν δίστασε στιγμή να διαδεχθεί τον Οτο Ρεχάγκελ στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, παρότι γνώριζε ότι η σύγκριση με τον ανυπέρβλητο (χάρη μόνο στην κατάκτηση του Euro 2004) Γερμανό προπονητή θα ήταν αναπόφευκτη. Εκείνος, όμως, όχι μόνον δεν δείλιασε, αλλά τουναντίον εξέλιξε την Εθνική μας ομάδα, επιτυγχάνοντας να τη διατηρήσει αήττητη επί 17 αγώνες, που αποτελεί και κορυφαία επίδοση, αλλά και να την οδηγήσει στην τελική φάση του Euro 2012 χωρίς να γνωρίσει ήττα, αλλά και στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, ακόμα και τότε, που η Ελλάδα ήταν παρούσα σε όλα τα μεγάλα αθλητικά ραντεβού, δεν έλειπαν οι φωνές εκείνες που διαμαρτύρονταν για το στιλ παιχνιδιού της ομάδας. Θεωρούσαν ότι μπορούσε να παίζει περισσότερο επιθετικά, να προσφέρει θέαμα. Οι νίκες και οι προκρίσεις δεν μας έφταναν. Θέλαμε και πολλά γκολ.

Τώρα, που η Εθνική μας ούτε πολλά γκολ επιτυγχάνει, ούτε κερδίζει, μπορεί να αναπολούμε τον Φερνάντο Σάντος, αλλά σιγά μη μας αφήσει το εγωισμός να το παραδεχθούμε. Ας τον χαίρονται οι συμπατριώτες του. Οι... άμπαλοι, που πανηγυρίζουν νίκες με 1-0...