Όταν η Ελένη Αντωνιάδου έπεσε από το Διάστημα

«Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή» είχε πει ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν και είναι ο ίδιος που είχε τονίσει πως «ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, γίνεται αλήθεια».

Κάπως έτσι έγιναν όλα με την Ελένη Αντωνιάδου, όλα άρχισαν όταν τον περασμένο Μάρτιο εκείνη κατέβηκε στη γήινη διάσταση και μας συστήθηκε ως μια γοητευτική ερευνήτρια της NASA, αλλά και ως το πρόσωπο το οποίο επέλεξε η Mattel για να οπτικοποιήσει τη σύγχρονη, χειραφετημένη και με επαγγελματικές περγαμηνές Barbie. Ήταν το διάστημα -στην κυριολεξία- στο οποίο η Ελένη Αντωνιάδου ήρθε από άλλον γαλαξία ως «η Ελληνίδα καλλονή επιστήμονας της NASA που εκπαιδεύει αστροναύτες». Αυτό δεν είναι αποκύημα της διαπλανητικής φαντασίας μου, είχε γραφτεί σε «σούπερ» τηλεοπτικής εκπομπής, το οποίο ποτέ δεν αρνήθηκε η κυρία Αντωνιάδου, παίζοντας με τις μισές αλήθειες.    

Στις 7 Σεπτεμβρίου η κυρία Αντωνιάδου τιμήθηκε από την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως στο πλαίσιο των «1ων επιχειρηματικών βραβείων Θαλής ο Μιλήσιος». Μάλιστα, η υπουργός πόσταρε ένα στιγμιότυπο από τη βράβευση και πριν από αυτό είχε απονείμει στην Ελένη Αντωνιάδου βραβείο προσφοράς στην επιστήμη και τον άνθρωπο, αφού όλοι ξέραμε πως διαπρέπει στη NASA, ότι είναι ειδική στους τομείς της Αναγεννητικής Ιατρικής και της Βιοαστροναυτικής. Κάτω από την ανάρτηση της υπουργού, η κυρία Αντωνιάδου έγραψε: «Δική μου η τιμή, ειδικά από εσάς, μια γυναίκα με λαμπρή καριέρα -εκτός και εντός πολιτικής- που ταυτόχρονα είναι και νέα μητέρα, πραγματικά αξιοθαύμαστη! Εύχομαι καλή αρχή και καλή δύναμη στο έργο σας!». Υπέροχες εικόνες αβροφροσύνης, κλαπ, κλαπ, παλαμάκια…

Λίγο αργότερα, ο επιστήμονας Κώστας Μπουγιούκος -εργάζεται στο γαλλικό πανεπιστήμιο Paris Diderot- σε ανάρτησή του υποστήριξε πως η κυρία Αντωνιάδου δεν είχε καμία σημαντική σχέση με τη NASA, παρά μόνο ότι είχε συμμετάσχει ως φοιτήτρια σε καλοκαιρινό camp της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας – εκεί, δηλαδή, όπου μετέχουν εκατοντάδες φοιτητές. Το πιο σημαντικό που έγραψε εκείνος είναι ότι η φέρελπις δεν είχε βραβευθεί από τη NASA, αφού εκείνη δεν είχε κάνει καμία έρευνα στην αναγεννητική ιατρική.

Για να το αποτελειώσει, εμφανίστηκε κι ο Ιταλός χειρουργός Πάολο Μακιαρίνι, μίλησε για την τεχνητή τραχεία, στην οποία φέρεται να συμμετείχε η κυρία Αντωνιάδου, γράφοντας: «όλοι οι ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν σε αυτή την επέμβαση πέθαναν». Όμως, η ερευνήτρια, στην εκπομπή «Μίλα» της Τατιάνας Στεφανίδου, είχε δηλώσει πως το 2011 είχε τοποθετηθεί σε καρκινοπαθή μια τεχνητή τραχεία την οποία είχε δημιουργήσει η ίδια, με μία συμφοιτήτριά της. Όταν η παρουσιάστρια τη ρώτησε για το εάν ο ασθενής ζει μία φυσιολογική ζωή σήμερα, εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Γκολ…

Ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Βολταίρος είχε πει πως «η αλήθεια είναι ένα φρούτο που μπορούμε να το κόψουμε όταν είναι πολύ ώριμο». Εν προκειμένω, στην περίπτωση της κυρίας Αντωνιάδου, η αλήθεια σάπισε όταν εκείνη είχε τη δυνατότητα να θέσει τα όρια της πραγματικότητας και το απέφυγε συνειδητά, σαν αστροναύτης που «χορεύει» χωρίς βαρύτητα. Έτσι, συνειδητοποίησε με τον χειρότερο τρόπο -εκτός εάν αποδείξει ότι, τελικά, λέει αλήθεια- αυτό που είχε τονίσει ο Ζαν Κοκτώ: «Η ζωή είναι μια οριζόντια πτώση». Η οποία μπορεί να είναι διδακτική, κάποιες φορές, αλλά πονάει πολύ και πάντα. Φανταστείτε, αντίστοιχα, η πτώση αυτή να ξεκινήσει από το Διάστημα τι οδύνες κουβαλά, πόσο πολύ μπορεί να τσαλακωθεί ένα υπέροχο πρόσωπο. Τουλάχιστον, αφού εδώ στη Γη δεν είναι όλα λουσμένα με αστρική σκόνη, μπορούμε να δούμε, εντελώς κυνικά, ότι από όλα αυτά τής έμεινε η Barbie με τη μορφή της – κι αυτό δεν είναι λίγο, έτσι; Η ίδια, λανσάροντας αυτή την κούκλα, είχε δώσει ένα πολύ δυνατό μήνυμα: «Μπορείς να γίνεις ό,τι ονειρεύεσαι», είχε πει ενώ θα μπορούσε, απλώς, να υποστηρίξει «μπορείς να είσαι ό,τι δηλώσεις».

Σε κάθε περίπτωση, «τα μικρά κορίτσια αγαπούν τις κούκλες, τα μικρά αγόρια αγαπούν τα στρατιωτάκια. Τα μεγάλα κορίτσια αγαπούν τα στρατιωτάκια, τα μεγάλα αγόρια αγαπούν τις κούκλες». Αυτό, τώρα, κάποιος το είχε πει. Θαρρώ, ο Θαλής ο Μιλήσιος - και θα ορκιζόμουν γι’ αυτό. Από ‘δω, μέχρι το Διάστημα…