Κάποιοι βλέπουν την πενταετία της προηγούμενης κυβέρνησης ως µια παρένθεση

Τι είναι η κανονικότητα; Το να συµβαίνουν γεγονότα όπως τα έχουµε συνηθίσει ή όπως έχει οριστεί να συµβαίνουν; Στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής του Ιδρύµατος Μανόλη Τριανταφυλλίδη ορίζεται ως η ιδιότητα του κανονικού, ως συµµετρία, ως ορθότητα ή νοµιµότητα µιας διοικητικής πράξης.

Εποµένως η επιστροφή στην κανονικότητα θεωρητικώς σηµαίνει το πέρασµα από µια περίοδο «ανωµαλίας» ή «παραµόρφωσης» στο σύνηθες, συµβατικό, αναµενόµενο. Σε αυτό που επαναφέρει τα πράγµατα σε µια τάξη. Κάπως έτσι αντιµετωπίζει και η νέα πολιτική πραγµατικότητα ό,τι συνέβη την προηγούµενη περίοδο διακυβέρνησης. Κάποιοι βλέπουν την προηγούµενη πενταετία ως µια παρένθεση ή ως µια παραβίαση του ρου της Ιστορίας.

Θεωρούν ότι µε την... αποκατάσταση της κανονικότητας οι άνθρωποι είναι πλέον πιο χαµογελαστοί, ότι πλένονται πιο συχνά, βουρτσίζουν τα µαλλιά τους, προσέχουν την εξωτερική τους εµφάνιση, εκπέµπουν αισιοδοξία και περπατούν στους δρόµους ανέµελοι γιατί αισθάνονται ασφάλεια.

Ενδεχοµένως να µην έχει και νόηµα να προσπαθούν κάποιοι να ανατρέψουν αυτήν την αντίληψη. Λογικά η νέα πραγµατικότητα θα έπρεπε να αποτάξει καθετί που παρέλαβε από την προηγούµενη κατάσταση ως µη κανονικό. Αλλιώς η οικειοποίηση των πεπραγµένων των προηγουµένων δεν είναι εξηγήσιµη, ούτε συµβατή µε τη νέα πραγµατικότητα.

Η απάρνηση του µοντέλου ΣΥΡΙΖΑ δεν µπορεί να περιορίζεται στο πανεπιστηµιακό άσυλο. Είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί η σηµερινή διακυβέρνηση ενσωµατώνει και εµφανίζει ως δικές της αποφάσεις των προηγουµένων, υιοθετώντας και τη φιλοσοφία τους. Παρουσιάζει τις 120 δόσεις ως δικό της επίτευγµα, την άρση των capital controls ως εξέλιξη που προέκυψε την εποµένη των εκλογών, την αποκλιµάκωση των επιτοκίων των οµολόγων και γενικώς την αλλαγή του οικονοµικού κλίµατος ως απόρροια της πολιτικής αλλαγής στη χώρα. Οικειοποιείται τις διορθώσεις στις συντάξεις χηρείας, τα διασυνδεδεµένα ήδη πληροφοριακά συστήµατα για την ένταξη στο Κοινωνικό Οικιακό Τιµολόγιο, µέχρι και τις συµφωνίες µε τους Κινέζους για την εξαγωγή του κρόκου Κοζάνης, παρουσιάζοντάς τα ως δικό της έργο. Mόνο µερικά παραδείγµατα.

Το ευτυχές είναι πως η κανονικότητα δεν έχει βρει ακόµη τους ρυθµούς της. Η κατάργηση του κοινωνικού µερίσµατος και η αθέτηση προεκλογικών δεσµεύσεων (µείωση προκαταβολής φόρου, κατάργηση εισφοράς αλληλεγγύης) είναι µερικά από τα πρώτα της δείγµατα. Ο προϋπολογισµός θα είναι αποκαλυπτικός και µοιραία η οικειοποίηση του έργου των άλλων προτιµότερη.