Το κίνηµα του Σεπτέµβρη για το κλίμα

Αυτό το καλοκαίρι ίσως να το θυµούνται οι ερχόµενες γενιές ως την απαρχή του µεγάλου παγκόσµιου κινήµατος για την προστασία της Γης και την κλιµατική κρίση. Ο Σεπτέµβρης του 2019 ίσως είναι ο Μάης των νέων του καιρού µας, ο Μάης του ’68, το µεγάλο κίνηµα για τον πόλεµο του Βιετνάµ – τέτοιου γένους κίνηµα είναι το περιβαλλοντικό, που αλλάζει µυαλά και νοοτροπίες, και τώρα σε πλανητική κλίµακα. Σε όλες τις ειδήσεις από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσµο βλέπουµε ότι η έγνοια για το κλίµα και το περιβάλλον θερµαίνει νεανικές καρδιές και οδηγεί εκατοµµύρια µαθητές και σπουδαστές στους δρόµους.

Θα εκδηλωθεί και στην Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, µε τα διεθνή χαρακτηριστικά του αλλά και τα τοπικά, και εικάζω ότι πολλοί θα σπεύσουν να το νουθετήσουν ή να το χειραγωγήσουν. Γι’ αυτό ας είµαστε προσεκτικοί και ειλικρινείς, τουλάχιστον όσοι δηλώνουµε ότι νοιαζόµαστε για τον τόπο µας, τις θάλασσες, τα βουνά, τα ύδατα και τα οικοσυστήµατα, όσοι δηλώνουµε ότι διαφυλάττουµε το φυσικό περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονοµιά, όπως επιτάσσει το Σύνταγµα, άρθρο 24, όσοι δηλώνουµε ότι προασπίζουµε τη συνταγµατικά κατοχυρωµένη αειφορία και τη βιώσιµη ανάπτυξη.

Οσοι, τέλος πάντων, δηλώνουµε, δηλώνουµε, µιλάµε, και µιλάµε, χωρίς πάντα να γνωρίζουµε και να εννοούµε σε βάθος, και ίσως χωρίς να πολυπιστεύουµε. Ταλαιπωρηµένοι από την πολύχρονη και πολύµορφη κρίση, εµείς οι Ελληνες κοιτάµε πρώτιστα να ανατάξουµε τον οίκο µας και τις ζωές µας και παραµελούµε ή και δυσκολευόµαστε να δούµε συνολικά τα αίτια της γενικευµένης δυσθυµίας στην Ευρώπη και σε όλο τον λεγόµενο ανεπτυγµένο κόσµο. ∆υσκολευόµαστε, ας πούµε, να δούµε ότι η κατασπατάληση υδάτων, ενέργειας και φυσικών πόρων, η υπερπαραγωγή ατµοσφαιρικών ρύπων, απορριµµάτων και λυµάτων, η υπερεκµετάλλευση οικοσυστηµάτων και υποδοµών από τον τουρισµό, αυτός ο σωρευτικός και καταστροφικός εντέλει καπιταλισµός παράγει κρίσεις και συµβάλλει σε κρίσεις σαν τη δική µας. ∆υσκολευόµαστε να συνδέσουµε την κλιµατική κρίση και την ερηµοποίηση µε τη διόγκωση των µεταναστευτικών ροών στη Μεσόγειο· κι όµως, αυτή είναι µια βασική αιτία για τη µετανάστευση από την ερηµοποιηµένη Υποσαχάρια Αφρική.

∆εν είναι µόνο οι πόλεµοι για τα πετρέλαια στη Μέση Ανατολή που προκαλούν προσφυγιά και µετανάστευση. Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι η κλιµατική κρίση µπορεί να γεννήσει ένα δισεκατοµµύριο πρόσφυγες µέσα στον 21ο αιώνα. ∆υσκολευόµαστε να αντιληφθούµε µε πόσους ρύπους βαρύνει το περιβάλλον η καύση ορυκτών καυσίµων. Στην πραγµατικότητα το 71% των πλανητικών εκποµπών παράγεται από περίπου εκατό εταιρείες σχετιζόµενες µε τα ορυκτά καύσιµα. Σύµφωνα µε το IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change), οι παγκόσµιες εκποµπές από τη γεωργία, τη δασοκοµία και τη χρήση γης είναι περίπου το 24% του συνόλου, εκ των οποίων περίπου το 15% προέρχεται από την κτηνοΟ Νίκος Αναστασιάδης έπαιξε µε τον χρόνο και έχασε.

Αρνήθηκε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση Ακιντζί -του πιο αξιόπιστου συνοµιλητή που είχε ποτέ η ελληνοκυπριακή πλευράνα αξιοποιήσουν το Πλαίσιο Γκουτέρες. τροφία. Ακόµη και να µετασχηµατίζαµε ριζικά διατροφικές συνήθειες, τα τρία τέταρτα των εκποµπών θα έµεναν ανέπαφα και ολέθρια. ∆εν δυσκολευόµαστε ευτυχώς να αντιληφθούµε αυτό: Οι άγριες ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που πλήττουν πλέον και την Αλάσκα και τη Σιβηρία, και είναι πια ενδηµικές στη Μεσόγειο, οφείλονται και στην κλιµατική κρίση. Αντιδρούµε, δικαίως και ορθώς, στην εµπορευµατοποίηση του νερού. Αναλόγως όµως πρέπει να αντιδρούµε στην κατασπατάλησή του. Η Ελλάδα, µε τα πολλά και άριστης ποιότητας ύδατα των ορεινών της όγκων, δεν έχει καταφέρει ακόµη να τα καταγράψει συστηµατικά, ώστε να οργανώσει ένα βιώσιµο ισοζύγιο για το βραχύ και µέσο µέλλον (Το Ισραήλ έχει καταγεγραµµένο και το τελευταίο πηγαδάκι...).

Πρόχειρες σκέψεις κάνω, καθώς διαβάζω για τους νέους και όλους όσοι κατεβαίνουν στους δρόµους του κόσµου για το πιο ελπιδοφόρο κίνηµα των τελευταίων δεκαετιών: για την υπεράσπιση της ζωής, της φύσης, του πλανήτη, για την ουσιαστική απαλλαγή από τον καταστροφικό νεοφιλελευθερισµό που παράγει διαρκώς κρίσεις και κατόπιν πουλάει προσωρινές λύσεις και διαρκή υποβάθµιση.