Δάκρυα για την Αµµόχωστο; Πολύ αργά...

Όσοι σταθερά υποστηρίζουµε την επίλυση του Κυπριακού, µε την ίδια σταθερότητα αναφερόµαστε σε δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι η λύση, όπως και αν την ονοµάσουµε -∆έσµη Ιδεών Γκάλι, Σχέδιο Ανάν, Πλαίσιο Γκουτέρες-, θα είναι λύση ∆ιζωνικής ∆ικοινοτικής Οµοσπονδίας, που προϋποθέτει αναγνώριση της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων. Και δεύτερον, ότι ο χρόνος δεν είναι σύµµαχός µας, αλλά αµείλικτος εχθρός.

Το ίδιο και οι λέξεις «βιωσιµότητα και λειτουργικότητα της λύσης», πίσω από την αοριστία των οποίων οχυρώνονται οι απορριπτικοί, αντίπαλοι της ∆∆Ο, δηλαδή της λύσης. Για το πόσο έξω έπεσε η ελληνοκυπριακή ηγεσία στην αξιολόγηση του χρόνου φαίνεται από τις εκτιµήσεις του Μακαρίου το 1967-1968, όταν οι Τουρκοκύπριοι είχαν περιοριστεί στους περίφηµους «θυλάκους» και αµυνόµενοι παραδόθηκαν στον εθνικισµό του Ντενκτάς. «Τι νέα γενεά τουρκική θα δηµιουργηθεί εις την Κύπρον, όταν όλα ευρίσκονται εις τα χέρια των Ελλήνων; Πόσον καιρόν θα ανθέξουν; Ηµπορεί ν’ ανθέξουν. ∆εν ηµπορώ υπευθύνως να το δηλώσω ότι εις 3-5-10 µήνας οι Τούρκοι θα ζητήσουν παράδοσιν, δεν αποκλείω όµως και αυτού του είδους την κατάληξιν. Το ηθικόν των είναι πολύ χαµηλόν» ... «Εχοµεν ήδη µίαν καθαρώς ελληνικήν κυβέρνησιν εις την Νήσον. Οι Τούρκοι δεν µετέχουν της κυβερνήσεως. ∆ιά τούτο φρονώ ότι δεν πρέπει να σπεύσωµεν» ... «Οι Τούρκοι είναι εγκλωβισµένοι εις µερικούς θυλάκους. Η Κύπρος κυβερνάται από ελληνικήν κυβέρνησιν. Παντού ελληνικά, παντού Ελληνες...». ∆εν σπεύσαµε. Και σε έξι χρόνια οι Τουρκοκύπριοι µε την τουρκική εισβολή και κατοχή βγήκαν από τους θυλάκους, απέκτησαν (ψευδο)κράτος και η διχοτόµηση έκτοτε εδραιώνεται καθηµερινά επί του εδάφους.

Πριν από λίγες ηµέρες ο Τούρκος ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου ανακοίνωσε το άνοιγµα -προάγγελο προσάρτησης- της πόλης-φάντασµα, της Αµµοχώστου. Σύµφωνα µε το Σχέδιο Ανάν, στο τέλος του 2007 θα επιστρέφονταν µέρος της Αµµοχώστου, η Μόρφου και αρκετά χωριά. ∆ιαµαρτύρονται τώρα, µη ακουόµενοι, αυτοί που πρωτοστάτησαν στην απόρριψη του Σχεδίου. Παράλληλα µε την αναγγελία για την Αµµόχωστο και παρά τους λεονταρισµούς, η Τουρκία «τρυπάει» ανενόχλητη στην κυπριακή ΑΟΖ. Ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος, ούτε οι ΗΠΑ την παρεµποδίζουν.

Για κάθε λογικό αναλυτή ήταν προφανές ότι η πολιτική που βασιζόταν στην αποµάκρυνση της λύσης και στη φαντασίωση ότι διά του φυσικού αερίου η Κύπρος θα αναδεικνυόταν σε γεωπολιτική δύναµη, θα οδηγούσε τελικά σε εµπλοκή της Τουρκίας. Ο Νίκος Αναστασιάδης έπαιξε µε τον χρόνο και, όπως ήταν φυσικό, έχασε. Μετά το Κραν Μοντανά αρνήθηκε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί -του πιο αξιόπιστου συνοµιλητή που είχε ποτέ η ελληνοκυπριακή πλευρά- να συζητήσουν ώστε να µετατρέψουν το Πλαίσιο Γκουτέρες σε οριστική συµφωνία. Αρχισε τις δολιχοδροµίες και αµφισβήτησε την πολιτική ισότητα των Τουρκοκυπρίων. Το χειρότερο είναι ότι πίσω από τις κουρτίνες άρχισε να συζητά για λύση «δύο κρατών ή συνοµοσπονδίας», τη µια µε τον αντίπαλο του Μουσταφά Ακιντζί και εκλεκτό της Τουρκίας, Κουντρέτ Οζερσάι, και την άλλη µε τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Η Τουρκία, η οποία µετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά δήλωσε ότι η λύση της Οµοσπονδίας πέθανε, τράβηξε διά του Τσαβούσογλου τις κουρτίνες, αποκάλυψε τις συζητήσεις και εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον Κύπριο Πρόεδρο, η χαλαρή διάψευση του οποίου δεν πρέπει να έπεισε ούτε τον ίδιο. Σε αυτό το σηµείο είµαστε. Χωρίς σχέδιο, µε σπασµωδικές κινήσεις σπρώχνουµε απλώς τον χρόνο, ενώ ένα νέο επικίνδυνο αδιέξοδο πλησιάζει.