Η άσκοπη συζήτηση για τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών

Από τη στιγμή που δόθηκαν στη δημοσιότητα -και αφορούν στα οικονομικά έτη 2015, 2016 και 2017- τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σταμάτησαν να συζητούν για αυτά – ή να τσακώνονται, στις περισσότερες περιπτώσεις. Σαν ένα αέναο déjà vu, αποτελεί μέρος της ίδιας, απαράλλαχτης συζήτησης η οποία γίνεται από τότε που ξεκίνησε η δημοσιοποίηση των «πόθεν έσχες» των πολιτικών. Απλώς, πολλά χρόνια πίσω, οι συζητήσεις για το ποιος πολιτικός το έχει μεγαλύτερο -το Ε9 του- γίνονταν σε καφενέδες και αυλές και η κουβέντα μπορεί να τελείωνε με μια αποχώρηση ή με ένα κλείσιμο πόρτας. Σήμερα, υπάρχει η τοξικότητα ή το «χάδι» των likes και του share.   

Είναι αλήθεια πως τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών αποτελούν ένα απίστευτο trend, αφού ικανοποιούν το ηδονιστικό συναίσθημα της κλειδαρότρυπας και κάποιοι παίρνουν οξυγόνο από αυτό. Εδώ, είσαι στο ΑΤΜ κάνοντας ανάληψη και υπάρχουν πολλοί που κολλάνε τη μουσούδα τους στην πλάτη σου για να δουν πόσα έχεις μέσα, δεν θα σκρολάρουν, νόμιμα, στο pc τους, για να δουν πόσα έχουν βγάλει οι εθνοπατέρες μας; Και είναι επίσης μεγάλη αλήθεια πως τα «πόθεν έσχες» -με ή χωρίς εισαγωγικά- των πολιτικών προκαλούν εύλογες συζητήσεις. Δηλαδή, πώς μπορεί κάποιος να μην ασχοληθεί με τα εισοδήματα πολιτικού ύψους… 0,19 ευρώ μέχρι τις καταθέσεις άλλων που προκαλούν ζάλη ή τα χρέη εκατομμυρίων ευρώ που εμφανίζουν κάποιοι; Το περίμενες ότι η τάδε ή ο τάδε είναι ζάπλουτοι, πως έχουν ρευστό -και σε ξένα νομίσματα- οικόπεδα-σπίτια-ακίνητα-ταχύπλοα-μετοχές; Κάπου εκεί μπερδεύονται τα αριστερά πρόσημα μαζί με εσάνς από ηθικά πλεονεκτήματα και αμύθητες περιουσίες και αρκετοί πολίτες αντιλαμβανόμαστε πως τόσα χρήματα στη ζωή μας μπορούμε να δούμε μόνο εάν παίξουμε… Μονόπολη. Ιδίως εάν έχει τελειώσει ο μισθός, στην περίπτωση που δεν αγκαλιάζεσαι με την ανεργία, και περισσεύει μήνας, ζαλίζεσαι.

Για όλα τα παραπάνω, όμως, υπάρχουν πειστικές απαντήσεις για το πώς προήλθε όλος αυτός ο πλούτος κάποιων πολιτικών – βουλευτικές αποζημιώσεις, κληρονομιές, προσωπική εργασία, δωρεές κ.λπ. Τι θέλω να πω; Εάν κάποιος από αυτούς ήθελε να κρύψει οτιδήποτε, σιγά μην το έβαζε στη δήλωση «πόθεν έσχες». Θυμηθείτε, για παράδειγμα, το αντίστοιχο του Άκη Τσοχατζόπουλου: τόσο διαυγές, τόσο «καθαρό», σαν να το είχες περάσει από λουλάκι – αφού αυτά που έπρεπε να μην εμφανιστούν υφίστανται ως ιδιοκτησία εταιρείας αμερικανικών συμφερόντων. Τι, δεν υπάρχει τρόπος να κρύψει κάποιος κάτι ανάλογο; Δεν υπάρχουν, πιστεύετε, accounts σε ονόματα ανθρώπων που δεν υπάρχουν ανάμεσά μας αλλά έχουν επινοηθεί και το διαβατήριό τους υπάρχει μόνο σε τραπεζικές θυρίδες χώρας που αγαπά τη σοκολάτα και τα ρολόγια; Δεν μπορείς να έχεις ξαπλώσει όλα τα μετρητά σου σε ένα δίκτυο υπεράκτιων εταιρειών με γλυκερά ονόματα, όπως «Peggy Sue» ή «Jolie shiping»; Δεν υπάρχουν γατόνια της Οικονομίας τα οποία μπορεί να σε εμφανίσουν ως τον «φτωχούλη του Θεού» -την ίδια στιγμή που κάποιοι θα το έχουν καταπιεί τόσο αμάσητο, που μπορεί να ετοιμάζουν και έρανο υπέρ εσού- ενώ εσύ κολυμπάς μέσα σε χαρτονομίσματα; Βλέπετε, ιδέες υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν.

Δίχως λόγο, λοιπόν, γίνεται όλη αυτή η συζήτηση περί του «πόθεν έσχες» των πολιτικών, ειδικά από τη στιγμή κατά την οποία πολλοί συνομιλητές μας αγνοούν την ουσία, αντί να συνειδητοποιούν πως η πολιτική δεν είναι λειτούργημα παύλα κοινωνική προσφορά, αλλά είναι επάγγελμα, δουλειά και αμείβεται καλά – και όχι άδικα: αλήθεια, πόσο κοστίζει και πόσο κοστολογείται το να προσπαθείς να σώσεις μια χώρα; Από την άλλη, πόσο λάθος είναι να περνούν το κατώφλι της Βουλής πλούσιοι πολιτικοί, οι οποίοι, όμως, δεν πλούτισαν από την πολιτική και μπορούν να αποδείξουν και την πηγή της ευμάρειάς τους; Το άσχημο είναι να υπάρχουν πολιτικοί, ανεξαρτήτως εισοδήματος, οι οποίοι, τελικά, κάνουν τους κατοίκους της Ελλάδας πένητες.

Προφανώς, όλη αυτή η συζήτηση για τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών, κάθε χρόνο που θα δημοσιεύονται, θα συνεχίζεται με την ίδια ένταση. Και θα υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας οι οποίοι -και όχι άδικα- θα συνεχίσουν να φαντάζονται πως ανάμεσα στα ξύλινα έδρανα του κοινοβουλίου θα υπάρχουν πάντα κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι ακόμα κι όταν δεν θα κάθονται, πια, σε κομματικές καρέκλες κι όταν πεθάνουν πολιτικά, θα πάνε σε κάποιον φορολογικό παράδεισο. Κι εσύ, σε λίγες ημέρες, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, θα πρέπει να πληρώσεις και την πρώτη δόση ΕΝΦΙΑ, ενώ είσαι ήδη τρεις μήνες «μέσα» στη μισθοδοσία. Αν έχεις δουλειά...

ΥΓ.: Γιατί είμαι βέβαιος ότι τώρα πολλοί θα ψάχνουν να βρουν εάν όντως υπάρχουν υπεράκτιες εταιρείες με τα ονόματα «Peggy Sue» και «Jolie shipping»;