Keep going, κυρ Γιάννη...

Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Μπουτάρης άλλαξε το πρόσωπο της πόλης, όπως πολλοί επιµένουν. Θεσσαλονικιός δεν είµαι, άρα ας µου συγχωρεθεί η «άγνοια». Αυτό που ξέρω είναι ότι µε την παρουσία του άλλαξε την ψυχή της και έφερε στο φως τα πιο καλά στοιχεία της...

Η Θεσσαλονίκη του Μπουτάρη στο µυαλό και στην καρδιά των περισσοτέρων, ίσως ακόµα και πολλών που δεν τον ψήφισαν ποτέ, είναι αυτό που της αξίζει: µια µητρόπολη που βλέπει τον ανοιχτό βαλκανικό ορίζοντα µε το καθαρό βλέµµα του αύριο και όχι µε τις καθηλώσεις και τις φοβίες του χθες.

Στην πολιτική επικοινωνία το λένε «εξωστρέφεια», αλλά στον κυρ Γιάννη δεν αρµόζουν αυτά. Είναι ο ίδιος η επιτοµή της πολιτικής επικοινωνίας, ένα πρόσωπο που έφερε µε τον δικό του µοναδικό τρόπο την πολιτική στα µέτρα της καθηµερινότητας, κάνοντάς την άµεση, προκλητική, γοητευτική...

Πολλοί θεωρούν ότι, αν ο δήµαρχος ήταν νεότερος, θα µπορούσε να είναι αρχηγός κόµµατος, ίσως και ηγέτης της Κεντροαριστεράς... Υπερβολές; Ισως ναι, ίσως και όχι...

Ούτως ή άλλως δεν θα το µάθουµε ποτέ. Αυτό που µας έµαθε εκείνος, πάντως, είναι ότι στο θέατρο της πολιτικής κερδίζει αυτός που υποδύεται τον εαυτό του...

Και ο Μπουτάρης το έκανε στον υπερθετικό βαθµό: δεν είναι µόνο ότι διαχειρίστηκε το αξίωµά του µε τρόπο αντισυµβατικό για να βάλει χρώµα σε ένα περιβάλλον γκρίζο και θαµπό. Αλλαξε την ατζέντα των προκατόχων του, συγκρούστηκε µε προκαταλήψεις και άνοιξε τα παράθυρα για να µπει στην πόλη άλλος αέρας.

Στις µέρες του η Θεσσαλονίκη τίµησε τους Εβραίους που χάθηκαν και άνοιξε τις πόρτες της στους Τούρκους για να επισκεφτούν το σπίτι του Κεµάλ. Ο ίδιος δεν φοβήθηκε ποτέ να πει τη γνώµη του, δεν δίστασε να µπει µπροστά στο gay pride, να φωτογραφηθεί ανατρεπτικά, να αγκαλιάσει τη νεανική δηµιουργία.

Και, φυσικά, δεν δείλιασε όταν βρέθηκε µόνος απέναντι στις ορδές των ανεγκέφαλων και των τραµπούκων, που προκαλούσε πάντοτε ο κοσµοπολίτικος χαρακτήρας του και το ανοιχτό µυαλό του. Ο κυρ Γιάννης, βέβαια, δεν ήταν µόνο για το... θεαθήναι.

Εκανε ό,τι µπορούσε για να βάλει σε µια σειρά τα οικονοµικά του δήµου, ενίσχυσε την επιχειρηµατικότητα, έκανε την πόλη τουριστικό κέντρο. Προφανώς έκανε και λάθη, όπως λάθη κάνουν όσοι τολµούν και πειραµατίζονται. Η επιτυχία του ήταν, ωστόσο, ότι δεν θα κριθεί ούτε από τις υποδοµές που λείπουν ούτε από τα σκουπίδια ή το κυκλοφοριακό, αλλά από αυτήν τη νεωτερική ορµή που εξακολούθησε να δίνει στην πόλη και στα 76 του.

Οπως και να το δεις, άλλωστε, ο Μπουτάρης ήταν πάντα ένας σταρ – κι αυτό θα λείψει, όποιος και αν είναι ο διάδοχός του. Ακόµα κι ο τρόπος που σκηνοθέτησε την αποχώρησή του, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τα κόµµατα που υπολόγιζαν να τον στηρίξουν, είχε τη στόφα του µεγάλου παίκτη, που αφήνει το γήπεδο την ώρα που πρέπει, για να τον θυµούνται όπως πρέπει.

Keep going, κυρ Γιάννη...

Δυο στιγµές µιας ζωής...

Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Γιάννη Μπουτάρη ήταν πριν από  χρόνια, εδώ στο «Εθνος», για µια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης που έκρυβε εκπλήξεις. Ο κυρ Γιάννης είχε εκλεγεί πριν από µία εβδοµάδα δήµαρχος, ύστερα από µια αναµέτρηση-θρίλερ, όπου οι Θεσσαλονικείς είχαν στείλει µε 300 ψήφους διαφορά εκείνον στη Λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου και τον Κώστα Γκιουλέκα στην αντιπολίτευση.

«Νοµίζω ότι µε βοήθησε η κόντρα µε τον Ανθιµο», µου είπε όταν τον ρώτησα τι έκρινε την εκλογή. «Εφερε κοντά µας ένα µεγάλο κοµµάτι της Αριστεράς, που ακούγοντας τον µητροπολίτη να κάνει πολιτική είπε έως εδώ – φτάνει πια...».

Από εκείνες τις ώρες πίστευε ότι το στοίχηµα ήταν η Θεσσαλονίκη να γυρίσει σελίδα. «Θέλω», µου έλεγε, «να φέρω πιο κοντά τις δυο ψυχές της πόλης. Να γεφυρώσω τη Θεσσαλονίκη του χθες µε τη Θεσσαλονίκη του αύριο. Να δώσω τον δικό µου αγώνα για να σπάσει η παράδοση της εσωστρέφειας».

Κάποια στιγµή, ο 68χρονος έφηβος µε το σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί τράβηξε το πουκάµισο ψηλά στο µπράτσο, µου έδειξε το τατουάζ µε τον φτερωτό Πήγασο και το φαρµακερό φίδι και είπε: «Φωτογράφισέ το. Εδώ είναι χαραγµένα δύο κοµµάτια της ζωής µου. Ενα καλό κι ένα κακό. Η χρονιά που γνώρισα τη γυναίκα µου και η χρονιά που την έχασα...».

Αυτός είναι ο κυρ Γιάννης. Ενας τύπος απρόβλεπτος και γοητευτικός... «Οινοπαραγωγός» είπατε; Καθόλου! Ο ίδιος άλλωστε οµολογούσε από τότε ότι δεν βγάζει ακριβώς… κρασιά. «Αυτό το έκανα παλιότερα. Αυτά που βγάζω πια τα λέω “κυριακάτικα”, “γιορταστικά”... Δεν είναι και για κάθε µέρα...». «Καλή τύχη, κύριε Μπουτάρη…» «Σας ευχαριστώ. Θα τη χρειαστώ σίγουρα…»