Σημαιοφόροι στα σχολεία με αριστεία ή με κλήρωση;

Διευκρινιστική εγκύκλιο έστειλε το υπουργείο Παιδείας σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά δημοτικά σχολεία της χώρας, καλώντας τους διευθυντές να μην προβούν σε επιλογή σημαιοφόρων με κλήρωση, καθώς πρόκειται να αλλάξει η σχετική ρύθμιση και οι σημαιοφόροι να ορίζονται με βάση την επίδοση στα μαθήματα. Όπως, δηλαδή, παλαιότερα, τη σημαία στις παρελάσεις την κρατούσαν οι αριστούχοι μαθητές. Το 2017, όμως, ο τότε υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου, άλλαξε τον τρόπο επιλογής σημαιοφόρων και παραστατών στα δημοτικά σχολεία, καθιερώνοντας τη διεξαγωγή κλήρωσης. Αλλά αυτό, πλέον, θα αλλάξει -αφού αποφύγαμε ως λύση και το «μπουφ, α μπε μπα μπλομ»- αλλά η συζήτηση για το ποιος πρέπει να κρατά τη σημαία δεν θα πάψει ποτέ.

Είναι γεγονός πως αποτελεί τιμή να γίνει κάποιος σημαιοφόρος, τιμώντας όχι το πανί που φέρει ένα κοντάρι, αλλά τους αγώνες οι οποίοι τιμώνται -και με τη μαθητική παρέλαση- σε κάθε εθνική επέτειο. Τη σημαία, λοιπόν, πρέπει να την κρατούν όσοι υποκλίνονται στις θυσίες των Ελλήνων, στον αγώνα τους για ελευθερία. Δεν έχει σημασία, επίσης, εάν είναι αλλοδαποί, εάν έχουν κινητικά προβλήματα, εάν έχουν χαμηλό ανάστημα. Αρκεί να ξέρουν για ποιον λόγο την κρατούν. Και επειδή η ουσία κάθε επετείου δεν αποτελεί τύχη, δεν είναι «αν σου κάτσει σου αλλάζει τη ζωή» και δεν χωρά σε μια κληρωτίδα, ας επιλέγονται, τουλάχιστον, οι αριστούχοι. Αυτό δεν σημαίνει πως οι κακοί μαθητές δεν πρέπει να σηκώνουν την ελληνική σημαία ή δεν αγαπούν την πατρίδα στην οποία ζουν, σε αυτούς μπορούν να δίνονται άλλοι «ρόλοι» στην παρέλαση, για να συνεισφέρουν όλοι. Όμως, δεν είναι παράλογο αυτή η επιλογή για τη σημαία να γίνεται και ως ηθική επιβράβευση στους αριστεύσαντες – αφού, βέβαια, γίνουν ουσιαστικά μαθήματα προς όλους για να σκεφτούμε την ταυτότητά μας στο σήμερα και στο μέλλον.

Αρκεί, επίσης, να μην υπάρχουν γονείς που θα πιέζουν τους δασκάλους να βάζουν καλούς βαθμούς στα βλαστάρια τους, προκειμένου να κομπορρημονούν στην παρέλαση ότι το παιδί τους είναι το καλύτερο. Η σημαία πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν αποτελεί βαθμολογικό έπαθλο, αλλά έναν τιμητικό έπαινο για τα παιδιά που κουράζονται περισσότερο από τα υπόλοιπα και ίσως τρώνε από συμμαθητές τους και μπούλινγκ, καταπίνοντας ανόητους χαρακτηρισμούς τύπου «φυτό», «σπασίκλα» κ.λπ. Τόσα ξενύχτια έκαναν μπροστά σε βιβλία και όχι σε tablets, δεν είναι μικροψυχία, εάν τα ίδια το θέλουν, να μην κρατήσουν την ελληνική σημαία και όσα εκείνη φέρει στις ραφές και στις πτυχώσεις της;  

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις ας βγάλουμε τη σημαία από τη λοταρία, δεν είναι τζόγος το εθνικό σύμβολο, ενώ πρέπει να καταλάβουν κάποιοι πως εάν συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με την ίδια ιλαρότητα τους σημαιοφόρους, δίνουμε την ευκαιρία σε χρυσαυγίτες και γιαλαντζί πατριώτες να καπηλεύονται κάθε εθνική επέτειο. Ο έωλος εθνικισμός και οι λοιπές ακροδεξιές γραφικότητες κάτι τέτοιες περιπτώσεις περιμένουν για να εκδηλωθούν και να θεριέψουν.  

Κι αφού τα λύσουμε όλα αυτά -όπου στην παρέλαση θα μπορεί να λάβει μέρος όποιος μαθητής θέλει, χωρίς να παίρνει απουσίες όποιος δεν θέλει- αφού μάθουν τα παιδιά μας την πραγματική Ιστορία, ίσως μπορέσουμε να συζητήσουμε και το κατά πόσο θα πρέπει να γίνονται οι μαθητικές παράτες.