Η αρένα της Συρίας και τα λιοντάρια της Ουάσινγκτον

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει πολλά λάθη μέσα στην τριετία που είναι πρόεδρος των ΗΠΑ. Με αρκετά από αυτά έγινε περίγελος της διεθνούς κοινότητας, με άλλα αποξένωσε φίλους και συμμάχους και με κάποια τρίτα ενίσχυσε τις έχθρες που ήδη υπήρχαν στη διεθνή σκηνή μεταξύ των ΗΠΑ και άλλων χωρών ή φορέων. Αν κάποιος προσπαθήσει να συμπεριλάβει όλα τα λάθη του προέδρου Τραμπ σε ένα κείμενο θα γράφει για… τρία χρόνια. Για τον λόγο αυτό το ενδιαφέρον εστιάζεται στο τελευταίο (μπορεί να είναι και το οριστικό) του μεγάλο λάθος που κατά τα φαινόμενα θα του κοστίσει ακριβά: Η προδοσία των Κούρδων της Βόρειας Συρίας.

Η ανάλυση των δεδομένων σχετικά με το πώς έφτασε στην απόφαση να ανακοινώσει (για να την πάρει πίσω λίγο μετά) την απόσυρση των Αμερικανικών δυνάμεων από την Βόρεια Συρία, δίνοντας στην ουσία το πράσινο φως στον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να εισβάλλει στην ήδη ρημαγμένη από τις πολυετείς πολεμικές συγκρούσεις χώρα και να σπείρει τον όλεθρο, δεν έχει τόση σημασία. Δεν έχει σημασία ούτε το τηλεφώνημά του στον Τούρκο ομόλογο του ούτε η προσπάθειά του να θολώσει τα νερά σχετικά με την απόφασή του, ούτε όλα τα γύρω γύρω επί μέρους στοιχεία της υπόθεσης.

Αυτό που έχει σημασία και αξίζει να εξεταστεί είναι κατά πόσο η απόφασή του αυτή θα του κοστίσει τόσο σε διεθνές όσο και κυρίως σε εθνικό επίπεδο. Η συζήτηση για το εάν επί προεδρίας Τραμπ αντί η Αμερική να είναι πρώτη όπως έλεγε, στην ουσία έγινε άφαντη από τον χάρτη είναι μια συζήτηση που απασχολεί πολύ κόσμο στις ΗΠΑ. Μέχρι τώρα οι Δημοκρατικοί ήταν αυτοί που έψεγαν τον Ντόναλντ Τραμπ για την πολιτική του απομονωτισμού δηλαδή για την τακτική που προκάλεσε ρωγμές στο βάθρο του παγκόσμιου ηγέτη. Σιγά σιγά, όμως και ιδιαίτερα μετά από την πρόσφατη απόφαση για την παράδοση των Κούρδων στα τουρκικά στρατεύματα και τις τουρκικές ερπύστριες, οι Ρεπουμπλικανοί υποστηρικτές του προέδρου φαίνεται να έχουν αρχίσει να κατανοούν το πρόβλημα. Επί παραδείγματι δύο τουλάχιστον Γερουσιαστές των Ρεπουμπλικανών, ο Λίντσι Γκράχαμ  και ο Μάρκο Ρούμπιο, μόλις πριν μερικές ώρες εμφανίστηκαν λάβροι κατά της απόφασης του προέδρου των ΗΠΑ να δώσει το πράσινο φως για εισβολή στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο κ. Γκράχαμ δε, υποστήριξε σε δηλώσεις του ότι η κίνηση αυτή μπορεί να αποδειχθεί μια κίνηση που θα θέσει τέρμα στην πολιτική καριέρα του… Ντόναλντ Τραμπ.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Γκράχαμ που θεωρείται στενός σύμμαχος του Τραμπ στο Κογκρέσο, τους επόμενους μήνες θα κληθεί να ψηφίσει για την αποπομπή ή όχι του προέδρου εάν φυσικά η υπόθεση περάσει από την Βουλή των Αντιπροσώπων και φτάσει στην Γερουσία (κάτι που θεωρείται δεδομένο). Αν και ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να περάσει από την Γερουσία ένα κείμενο καταδίκης του Τραμπ το οποίο θα βασίζεται αποκλειστικά στην υπόθεση της Ουκρανίας, στην ουσία άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο ένα άλλο κείμενο να περάσει. Για να αποπεμφθεί ο Τραμπ από την Γερουσία χρειάζονται 20 Ρεπουμπλικάνοι να ψηφίσουν υπέρ της αποπομπής του. Αν το κείμενο που θα φτάσει από την Βουλή των Αντιπροσώπων στην Γερουσία περιέχει επιπλέον επιβαρυντικά στοιχεία για τον πρόεδρο (δίνει δικαιώματα με αποφάσεις σαν αυτήν για την Συρία), τότε με βάση τα παραπάνω θα χρειαστούν μόλις 18 ψήφοι των Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών. Μπορεί δε ο απαιτούμενους αριθμός να είναι ήδη μικρότερος.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του Ντόναλντ Τραμπ. Το λάθος που έκανε στην Συρία ανήκει στην κατηγορία των λαθών που αποξενώνουν φίλους και συμμάχους. Η θέση του εντός της αμερικανικής πολιτικής ζωής ακολουθεί πλήρως την πολιτική του απομονωτισμού που έχει επιλέξει στην διεθνή σκακιέρα. Σιγά σιγά και καθώς οι εκλογές του 2020 πλησιάζουν ο Τραμπ θα μείνει μόνος του και δεν θα είναι καθόλου παράξενο εάν τα λιοντάρια της Ουάσινγκτον τον κατασπαράξουν ζωντανό.