Ο βιασµός του ταξιτζή και το µερίδιο στην «κιτρινίλα»

Μερικούς δηµοσιογράφους να στήνονται µπροστά τους, µε µικρόφωνα, κάµερες και µπλοκάκια σηµειώσεων, και εκείνοι να κάθονται σε µια καρέκλα σε κάποιον όροφο του κτιρίου της σηµερινής ΓΑΔΑ.

Ηταν η λεγόµενη «παρουσίαση», στην τότε ορολογία του αστυνοµικού ρεπορτάζ, που έµοιαζε περισσότερο µε διαπόµπευση, ένα είδος σύντοµου λαϊκού δικαστηρίου µε ερασιτέχνες δικαστές και τόσο αστείες, κάποιες φορές, ερωτήσεις τύπου «πώς νιώθετε που τον σκοτώσατε;»...

Από τότε πολλά άλλαξαν, οι «παρουσιάσεις» καταργήθηκαν και η Ελλάδα αναγκάστηκε να ενσωµατώσει στο νοµικό της σύστηµα ρυθµίσεις και τροπολογίες που προστάτευαν τα δικαιώµατα των κατηγορουµένων από την κοινωνική χλεύη, τον διασυρµό στα ΜΜΕ, και εντέλει τότε άρχισαν να πιάνουν τόπο οι σκληρές µάχες που είχαν δώσει πολλές προοδευτικές και σύγχρονες νοµικές φωνές για το περίφηµο «τεκµήριο της αθωότητας».

Στην πορεία των ετών οι αλλαγές και οι τροποποιήσεις της σχετικής νοµοθεσίας ήταν πολλές, και µία από τις χρονικά τελευταίες ήταν εκείνη που προβλέπει τη δηµοσίευση φωτογραφιών ενός ή περισσότερων κατηγορουµένων κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας. Μια διαδικασία που βασίζεται στην προστασία και την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου σε περιπτώσεις ασύλληπτων δραστών, ή στη συλλογή περισσότερων πληροφοριών από τις Αρχές σε περιπτώσεις στις οποίες η εγκληµατική δραστηριότητα των συλληφθέντων έχει πολλαπλή εκδοχή.

Νεότερες προσθήκες στις διατάξεις της σχετικής νοµοθεσίας προέβλεπαν εφαρµογή της διαδικασίας απόδοσης στη δηµοσιότητα φωτογραφιών των κατηγορουµένων σε περιπτώσεις που είχαν σχέση µε την τροµοκρατία, τη γενετήσια ελευθερία και το οργανωµένο έγκληµα. Το τι συνέβη το βράδυ της Τρίτης 13 Νοεµβρίου µε τον οδηγό ταξί που φέρεται να βιάστηκε από τον 29χρονο ηθοποιό, κανείς δεν ξέρει. Μια τόσο µπερδεµένη ιστορία που τάισε, για µία ακόµα φορά, το πεινασµένο τέρας της κοινής γνώµης.

Είναι, όµως, δυσεξήγητη η απόδοση στη δηµοσιότητα φωτογραφιών του ηθοποιού µετά τη σύλληψή του, καθώς αυτό που έχει καταγραφεί από όλα τα Μέσα δεν δηµιουργεί λογική εξίσωση.

Εκτός κι αν συµβαίνει κάτι άλλο που δεν γνωρίζουν τα Μέσα, ίσως και να µην πρέπει να το γνωρίζουν αν πρόκειται για ζήτηµα ασφάλειας του κοινωνικού συνόλου. Διαφορετικά όλοι, µηδενός εξαιρουµένου, θα έχουν µερίδιο στην «κιτρινίλα», όσο κι αν οι αποφάσεις τους δεν είναι συνηθισµένο να κρίνονται, όπως είναι η Δικαιοσύνη...