Θεανώ Φωτίου: Η γυναίκα µε αναπηρία αντιµετωπίζει διακρίσεις εις το τετράγωνο

Είναι γνωστό ότι η γυναίκα µε αναπηρία αντιµετωπίζει διακρίσεις εις το τετράγωνο. Μια φορά ως γυναίκα και εις το τετράγωνο ως ανάπηρη γυναίκα. Βρίσκεται σε κοινωνική αποµόνωση λόγω προκαταλήψεων και δυσκολιών πρόσβασης στην αγορά εργασίας, ενώ σε περιόδους οικονοµικής κρίσης αποτελεί το πρώτο θύµα της φτώχειας. Ξέρω, όµως, τη δύναµη, το πείσµα, την επιµονή, τη γενναιοδωρία και την αποφασιστικότητα των γυναικών µε αναπηρία.

Θέλω να εστιάσω ιδιαίτερα στο ανάπηρο κορίτσι που βρίσκεται σε οικογένεια ή σε ίδρυµα και να αναφερθώ στις πολιτικές που επιχειρούµε τα τελευταία 3,5 χρόνια. Στην πρώτη περίπτωση, ενισχύουµε µε κάθε τρόπο την οικογένεια για να κρατήσει το παιδί της και να ενταχθεί στην κοινωνία και την εργασία µε όρους ισοτιµίας. Είναι η µια όψη της Εθνικής Στρατηγικής για την αποϊδρυµατοποίηση που έχουµε εκπονήσει.

Επειδή θεωρούµε ότι το επίδοµα αναπηρίας είναι προϋπόθεση ισοτιµίας για το ανάπηρο άτοµο, το εξαιρέσαµε από όλες τις παροχές που δίνουµε. Ενισχύουµε, για πρώτη φορά, την ειδική αγωγή µε 4500­­ προσλήψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία ειδικής αγωγής. Προχωρούµε σε µια σειρά αµειβόµενων προγραµµάτων κατάρτισης για την ενίσχυση της απασχόλησης και της αυτοαπασχόλησης µε την ίδρυση ΚΟΙΣΠΕ και ΚΟΙΝΣΕΠ ένταξης, τις οποίες χρηµατοδοτούµε µε 2 εκατ. ευρώ για να προσλάβουν άτοµα µε αναπηρία. Επίσης, στις θέσεις που προκηρύσσονται από το ∆ηµόσιο, το 15% απευθύνεται σε ΑµεΑ ή µέλη της οικογένειάς τους.

Οι παρεµβάσεις αυτές αποδεικνύουν ότι για εµάς η ένταξη στην εργασία δεν σηµαίνει κατάργηση του προνοιακού επιδόµατος, όπως επιθυµούσε το ΔΝΤ, αλλά όρος ισοτιµίας για την κοινωνική ένταξη των ατόµων µε αναπηρία, και ιδίως των γυναικών. Η αυξανόµενη συµµετοχή των γυναικών τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην κατάρτιση και εργασία µάς επιβεβαιώνει.

Παράλληλα, υλοποιούµε τον ηλεκτρονικό φάκελο αναπηρίας που µειώνει τη γραφειοκρατία και την αυθαιρεσία, καταργήσαµε τα 46 ευρώ των ΚΕΠΑ και στοχεύουµε να δίνονται όλα τα αναπηρικά επιδόµατα την ίδια µέρα, κάθε µήνα, από τον ΟΠΕΚΑ. Επιπλέον, ιδρύουµε 100 Κέντρα Στήριξης της οικογένειας και ξενώνες για παιδιά µε αναπηρία και τους γονείς τους για βραχύβια διαµονή τεσσάρων εβδοµάδων µέσα στον χρόνο και πολλαπλασιάζουµε τις κατασκηνώσεις ΑµεΑ και τις κινητές µονάδες για τη βοήθεια των οικογενειών.

Ερχοµαι τώρα στη δεύτερη περίπτωση, το κορίτσι στο ίδρυµα. Γι’ αυτό ψηφίσαµε τον νόµο για την αναδοχή και την υιοθεσία, νοµοθετώντας την επαγγελµατική αναδοχή για τα παιδιά µε αναπηρίες. Ολα τα ανάπηρα παιδιά πρέπει να βγουν από τα ιδρύµατα. Εχουµε πλάνο γι’ αυτό. Αλλάζουµε το καθεστώς των Στεγών Υποστηριζόµενης ∆ιαβίωσης (ΣΥ∆) για να συµπεριλάβει όλες τις αναπηρίες, όχι µόνο τη νοητική στέρηση, και χρηµατοδοτούµε 50 Στέγες Υποστηριζόµενης ∆ιαβίωσης σε όλη την Ελλάδα, ως πρώτο βήµα αποϊδρυµατοποίησης.

Με ρωτάνε οι µάνες παντού ανά την Ελλάδα «τι θα γίνει το παιδί µου όταν εγώ δεν θα υπάρχω». Με το τρίπτυχο «εκπαίδευση-κατάρτιση, απασχόληση-εργασία και Στέγες Υποστηριζόµενης ∆ιαβίωσης» επιχειρούµε να απαντήσουµε στην αγωνία της µάνας. Καταβάλλουµε µεγάλη προσπάθεια ώστε τα προγράµµατα αποϊδρυµατοποίησης (και στα Λεχαινά) να στεφθούν µε επιτυχία. Με το σύνολο των πολιτικών µας, τις Στέγες Υποστηριζόµενης ∆ιαβίωσης, τη δηµιουργία οµάδων επιστηµονικού έργου και στα 13 Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφερειών και την υποστήριξη των ατόµων µε αναπηρία σε 24ωρη βάση στις δοµές εκτός ιδρυµάτων από εξειδικευµένο προσωπικό που θα προσληφθεί µε διαδικασίες ΑΣΕΠ, είµαστε αισιόδοξοι.