Κίτρινα Γιλέκα: Πειθαρχία και εξέγερση

Πώς συνδυάζεται η πλήρης προσαρµογή της Γαλλίας στην άκαµπτη, γερµανικής κοπής δηµοσιονοµική πειθαρχία της Ευρωζώνης µε τη συντήρηση των υποδοµών και την προστασία του περιβάλλοντος; Με νέους φόρους τους οποίους καλούνται να καταβάλουν κατά κύριο λόγο τα θύµατα των περικοπών και της συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας αλλά και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.

Η εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων» ήταν αναµενόµενη, καθώς δεν αποτελεί ξαφνική καταιγίδα, αλλά εγγράφεται στην απόλυτη συνέχεια εκρήξεων κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας τα τελευταία 25 χρόνια.

Με την υπόσχεση ανατροπής της λιτότητας που επέβαλε το Μάαστριχτ, ο Σιράκ εξελέγη πρόεδρος το 1995 για να χάσει την αξιοπιστία του λίγους µήνες µετά, µε το πακέτο περικοπών της κυβέρνησης Ζιπέ που προκάλεσε τρίµηνο απεργιακό κύµα το οποίο παρέλυσε τη χώρα και οδήγησε στη νίκη της Αριστεράς στις πρόωρες εκλογές του 1997.

Σταδιακά η συγκατοίκηση Σιράκ-Ζοσπέν επί πέντε χρόνια οδήγησε σε απογοήτευση και οργή, µε αποτέλεσµα στην προεδρική εκλογή του 2002 ο ακροδεξιός Λεπέν να περάσει στον δεύτερο γύρο.

Το 2007 ο Σαρκοζί ανέκοψε την ενίσχυση της ακροδεξιάς µε µια ρητορική σκληρής καταστολής της παραβατικότητας και υποσχέσεων για τερµατισµό της λιτότητας.
Η συνθηκολόγησή του άνευ όρων στη Μέρκελ στη συνάντηση της Ντοβίλ τον Οκτώβριο του 2010 οδήγησε τους ψηφοφόρους να δώσουν µία ακόµη ευκαιρία στην Αριστερά µε την εκλογή του Ολάντ την άνοιξη του 2012.

Το 2017, στο παρά πέντε, η συνταγή Μακρόν για δηµοκρατικό µέτωπο απέναντι στη Λεπέν οδήγησε σε εξαέρωση το Σοσιαλιστικό Κόµµα και µείωσε την εµβέλεια της γαλλικής ∆εξιάς.

Μέσα σε 25 χρόνια κάηκαν από τη συνεχή λιτότητα η Αριστερά, η ∆εξιά αλλά και η κεντρώα σύνθεση Μακρόν που φιλοδόξησε να υπερβεί την παραδοσιακή διαίρεση της πολιτικής σκηνής.

Με ποσοστόδηµοφιλίας που συρρικνώνεται, µε τη Γερµανία να αρνείται αναπτυξιακή εξισορρόπηση της λιτότητας, ο Μακρόν δεν µπορεί να εµποδίσει την πρωτιά της ακροδεξιάς της Λεπέν στις ευρωεκλογές.