Να είσαι δεκαέξι και να έχεις το Μακεδονικό

Να έχεις στο πιάτο µπροστά σου πληροφορίες και υλικό. Πάσης φύσεως πληροφορίες. Για ό,τι θέλεις. Θέµα ή προβληµατισµό. Να ψάξεις και να ψαχτείς.
Για τα τωρινά ή τα παλαιότερα. Για σύγχρονα ρεύµατα σκέψης, για πολιτισµούς από τη µια άκρη της Γης ως την άλλη. ∆ιαφορετικότητες, µουσικές, χρώµατα. Συνήθειες, τρόποι ζωής, ανταλλαγή εµπειριών, επιστήµες, κοινωνικές συνήθειες.

Να είσαι 16άρης που έχει µέσα του το πνεύµα της συνολικής αµφισβήτησης. Για όλους και για όλα. Αυτά που σου συµβαίνουν ή τα άλλα που θέλουν να σου επιβάλουν. Να σου µάθουν µε αυτόν τον απόλυτο και µονοδιάστατο τρόπο.

Που θέλεις όλα να τα αλλάξεις, πρώτα απ’ όλα γιατί έζησες τα αποτελέσµατά τους από την εφαρµογή τους.

Να είσαι 16άρης και βέβαια να αµφισβητείς το πολιτικό-κοµµατικό σύστηµα κι ακόµη περισσότερο το µιντιακό.

Κι όµως, µε αυτόν τον πλούτο της αµφισβήτησης και των δυνατοτήτων, τους ανοιχτούς ορίζοντες στην πληροφορία και στον σύγχρονο κόσµο, εσένα να σε συνεγείρει το αν ο Μεγαλέξανδρος ήταν ο κοινός παππούς όλων µας...

Τον τελευταίο καιρό, και όχι τυχαία, αναπτύσσεται ανά την Ελλάδα µια εθνικιστικού χαρακτήρα πρωτοβουλία σε αρκετά σχολεία, µε άξονα το «Μακεδονικό».

Τυχαίο δεν είναι, και ούτε βέβαια «πατάει» σε ιδιαίτερες «ευαισθησίες» κάποιων νέων παιδιών. Είναι η εξέλιξη µιας - εδώ και µεγάλο χρονικό διάστηµα - οργανωµένης δουλειάς χρυσαυγιτών στα σχολεία. Στόχος η αµφισβήτηση της νέας γενιάς να λάβει συγκεκριµένα χαρακτηριστικά και περιεχόµενο.

Μπορεί οι πρωτοβουλίες να ξεκίνησαν από τη Βόρειο Ελλάδα, σταδιακά όµως το φαινόµενο, οργανωµένα και σε πυρήνες σε γειτονιές της Αθήνας όπου βρίσκει θετικό υπέδαφος, αναπτύσσεται γοργά.

Αν δεν υπάρξουν παρεµβάσεις και από το υπουργείο Παιδείας αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής, φοβάµαι ότι γρήγορα η κοινωνία µας θα βρεθεί µπροστά στην εικόνα η νεολαία να βρίσκεται, σε αιτήµατα, συνθήµατα και πολιτισµό, πίσω και από τους παππούδες της.

Και σκεπτόµουν, τι να την κάνεις τη συζήτηση για τα δηµόσια και ιδιωτικά πανεπιστήµια, αν είναι να γεµίσεις τη χώρα όχι µε ανοιχτόµυαλη και µε υψηλά οράµατα νεολαία, αλλά µε νεαρούς Ορµπαν και νεαρές Λεπέν..